جنگ بدر در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پیامبر اکرم]]{{صل}} زمانی که تعداد کم [[یاران]] خود و کثرت سپاه قریش را دید از [[خدا]] کمک خواست، ازاین‌رو در [[روز]] بدر هنگامی که لحظاتی خواب بر ایشان مستولی شد، خداوند [[دشمنان]] را در نظر او کم شمار جلوه داد و فرمود: {{متن قرآن|إِذْ يُرِيكَهُمُ اللَّهُ فِي مَنَامِكَ قَلِيلًا وَلَوْ أَرَاكَهُمْ كَثِيرًا لَفَشِلْتُمْ وَلَتَنَازَعْتُمْ فِي الْأَمْرِ وَلَكِنَّ اللَّهَ سَلَّمَ إِنَّهُ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُو}}<ref>«(یاد کن) آنگاه را که خداوند آنان را به تو در خوابت «اندک» نشان داد و اگر آنان را «بسیار» نشان داده بود سست می‌شدید و در کار (جنگ) اختلاف می‌یافتید ولی خداوند (شما را) در امان داشت که او به اندیشه‌ها داناست» سوره انفال، آیه ۴۳.</ref>رِ. این اندک نمایی دو جانبه بود<ref>سوره آل عمران، آیه۱۳.</ref> چنانکه برخی از [[صحابه]] می‌گفتند: [[مشرکان]] ۷۰ یا ۱۰۰ نفرند و [[ابوجهل]] نیز وقتی [[مسلمانان]] را دید گفت: [[یاران محمد]] لقمه‌ای بیش نیستند<ref>التبیان، ج ۵، ص۱۳۱؛ تفسیر ابن‌کثیر، ج ۱، ص۳۵۸؛ تفسیر قرطبی، ج ۴، ص۲۶؛ السیرة النبویه، ج ۲، ص۶۲۳؛ تاریخ طبری، ج ۲، ص۱۴۷؛ عیون الاثر، ج ۱، ص۳۳۴.</ref>. این کم نمایی باعث تقویت ارادۀ مسلمانان شد و [[فرمان]] [[تشویق]] کردن [[مؤمنان]] به [[جنگ]] و [[پایداری]] ۲۰ نفر از مسلمانان در برابر ۲۰۰ نفر و ۱۰۰ نفر در برابر ۱۰۰۰ نفر از مشرکان به هنگام [[جنگ بدر]] به [[پیامبر]]{{صل}} داده شد: {{متن قرآن|يَأَيهَُّا النَّبىِ‏ُّ حَرِّضِ الْمُؤْمِنِينَ عَلىَ الْقِتَالِ إِن يَكُن مِّنكُمْ عِشْرُونَ صَبرُِونَ يَغْلِبُواْ مِاْئَتَينْ‏ِ وَ إِن يَكُن مِّنكُم مِّاْئَةٌ يَغْلِبُواْ أَلْفًا مِّنَ الَّذِينَ كَفَرُواْ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لَّا يَفْقَهُون}}<ref>«اى پيامبر، مؤمنان را به جهاد برانگيز. اگر از [ميان‏] شما بيست تن، شكيبا باشند بر دويست تن چيره مى‏شوند، و اگر از شما يكصد تن باشند بر هزار تن از كافران پيروز مى‏ گردند، چرا كه آنان قومى‏‌اند كه نمى‏ فهمند. سوره انفال، آیه: ۶۵.</ref>؛ ولی این [[حکم]] [[تخفیف]] داده شد و دستور پایداری ۱۰۰ به ۲۰۰ و ۱۰۰۰ به ۲۰۰۰ در [[آیه]] بعد صادر شد: {{متن قرآن|الَْانَ خَفَّفَ اللَّهُ عَنكُمْ وَ عَلِمَ أَنَّ فِيكُمْ ضَعْفًا فَإِن يَكُن مِّنكُم مِّاْئَةٌ صَابِرَةٌ يَغْلِبُواْ مِاْئَتَينْ‏ِ وَ إِن يَكُن مِّنكُمْ أَلْفٌ يَغْلِبُواْ أَلْفَينْ‏ِ بِإِذْنِ اللَّهِ وَ اللَّهُ مَعَ الصَّبرِِينَ}}<ref>«اكنون خدا بر شما تخفيف داده و معلوم داشت كه در شما ضعفى هست. پس اگر از [ميان‏] شما يكصد تن شكيبا باشند بر دويست تن پيروز گردند، و اگر از شما هزار تن باشند، به توفيق الهى بر دو هزار تن غلبه كنند، و خدا با شكيبايان است»؛ سوره انفال، آیه: ۶۶.</ref>. رسول خدا{{صل}} در خطابه‌ای [[مسلمانان]] را به [[جنگ]] [[تشویق]] و به [[ثواب]] ترغیب و بارها برای [[پیروزی]] مسلمانان[[دعا]] کرد و می‌فرمود: "خدایا! اگر این گروه اندک کشته شوند دیگر کسی تو را [[عبادت]] نخواهد کرد"<ref>السیرة النبویه، ج ۲، ص۲۷۹؛ المغازی، ج ۱، ص۵۸ ـ ۵۹، ۸۱.</ref>. [[رسول خدا]]{{صل}} آن‌قدر [[دعا]] کرد که ردای مبارکش از دوشش افتاد<ref>ر.ک: [[محمد رضا هدایت‌پناه|هدایت‌پناه، محمد جعفر]]، [[بدر / غزوه (مقاله)|بدر / غزوه]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵]].</ref>.

[[پیامبر اسلام]]{{صل}} با ۳۱۳ نفر که تقریباً مجموع مسلمانان [[مبارز]] [[اسلام]] را در آن روز تشکیل می‌دادند به نزدیکی سرزمین [[بدر]]، بین راه مکه و [[مدینه]] رسیده بود که خبر حرکت سپاه قریش به او رسید. در این هنگام با [[یاران]] خود [[مشورت]] کرد که آیا به تعقیب کاروان [[ابوسفیان]] و مصادرۀ [[اموال]] و کاروان بپردازد و یا برای مقابله با [[سپاه]] آماده شود. جمعی مقابله با سپاه [[دشمن]] را ترجیح دادند ولی گروهی از این کار [[اکراه]] داشتند، ترجیح می‌دادند که کاروان را تعقیب کنند، دلیل آنها هم این بود که ما به هنگام بیرون آمدن از [[مدینه]] به قصد مقابله با سپاه [[مکه]] نبودیم و [[آمادگی رزمی]] برای درگیری با آنها نداریم در حالی که آنها با پیش‌بینی [[قطعی]] و آمادگی کافی برای [[جنگ]]، به سوی ما می‌آیند.