حنیف در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

حنیف در قرآن (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۵ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۲۹

۲۴ بایت حذف‌شده ، ‏۵ نوامبر ۲۰۲۴

←‏حنفا هنگام ظهور اسلام

دیداریویکی‌متن

Bahmani

مدیران

۱۱۷٬۲۱۳

ویرایش

@@ خط ۱۷: / خط ۱۷: @@
 == حنفا هنگام ظهور اسلام ==
-در آستانه ظهور [[اسلام]]، برخی مانند [[عثمان بن حویرث]]، [[ورقه بن نوفل]]، [[زیدبن عمرو بن نفیل]]، [[عبیدالله بن جحش]] و [[ابوقیس بن الاسلت]]، [[بت‌پرستی]] را رها کردند و در پی [[دین حنیف]] بودند و آن را [[دین ابراهیم]]{{ع}} می‌دانستند<ref>الطبقات، ج ۴، ص۲۸۳؛ المنمق، ص۱۵۲؛ البدایة و النهایه، ج ۲، ص۴۱۶.</ref> و بعضی [[قبایل]] مانند مضری‌ها، هر چند بر [[شرک]] و بت‌پرستی بودند، از آنجا که [[حج]] [[خانه خدا]] را به جا می‌آوردند، به حنفاء [[شهرت]] داشتند<ref>جامع البیان، ج ۱، ص۷۸۶.</ref>. مضری‌ها از آن دسته عرب‌هایی بودند که به [[یکتاپرستی]] [[باور]] داشتند و سپس اندک‌اندک از یکتاپرستی دور شده بودند. آنان جز برخی [[آداب]] حنفیت، مانند حج و [[ختنه]]، به برخی از [[شعائر]] بت‌پرستی ـ نظیر [[طواف]] عریان ـ و باور به اثرگذاری [[بت]] و بعضی آداب دیگر ـ همچون [[غسل]] از آداب [[صابئان]] ـ و باور به دهر و [[انواء]] از آداب برهمیه نیز اعتقاد داشتند<ref>المیزان، ج ۱۰، ص۲۸۶ ـ ۲۸۷.</ref>. شاید بر همین اساس بود که [[پیامبر]]{{صل}} فرمود: [[مضر]] و [[ربیعه]] را [[سب]] نکنید؛ زیرا آنان [[مسلمان]]؛ یا بر دین ابراهیم بودند<ref>تاریخ یعقوبی، ج ۱، ص۲۲۶ ـ ۲۲۷.</ref>. برخی [[آیات قرآن]] از [[حنیف]] در مقابل شرک و بت‌پرستی یاد کرده‌اند که می‌تواند اشاره‌ای به تصحیح بقایای شرک در میان افراد و گروه‌های منسوب به [[حقیقت]] باشد. از منابع تاریخی به دست نمی‌آید که حنفا دارای [[تشکل]] خاصی بودند؛ یا از [[دین]] خاصی [[پیروی]] می‌کردند، بلکه آنان تنها گروهی بودند که [[بت‌پرستی]] را حماقت شمرده و از [[عقاید]] و [[آداب]] ویژه‌ای [[تبعیت]] می‌کردند. به سخن دیگر، خواستار [[اصلاح]] در [[جامعه]] خود بودند<ref>المفصل، ج ۶، ص۴۵۷ ـ ۴۵۸.</ref>.
+در آستانه ظهور [[اسلام]]، برخی مانند عثمان بن حویرث، [[ورقه بن نوفل]]، زیدبن عمرو بن نفیل، [[عبیدالله بن جحش]] و ابوقیس بن الاسلت، [[بت‌پرستی]] را رها کردند و در پی [[دین حنیف]] بودند و آن را [[دین ابراهیم]]{{ع}} می‌دانستند<ref>الطبقات، ج ۴، ص۲۸۳؛ المنمق، ص۱۵۲؛ البدایة و النهایه، ج ۲، ص۴۱۶.</ref> و بعضی [[قبایل]] مانند مضری‌ها، هر چند بر [[شرک]] و بت‌پرستی بودند، از آنجا که [[حج]] [[خانه خدا]] را به جا می‌آوردند، به حنفاء [[شهرت]] داشتند<ref>جامع البیان، ج ۱، ص۷۸۶.</ref>. مضری‌ها از آن دسته عرب‌هایی بودند که به [[یکتاپرستی]] [[باور]] داشتند و سپس اندک‌اندک از یکتاپرستی دور شده بودند. آنان جز برخی [[آداب]] حنفیت، مانند حج و [[ختنه]]، به برخی از [[شعائر]] بت‌پرستی ـ نظیر [[طواف]] عریان ـ و باور به اثرگذاری [[بت]] و بعضی آداب دیگر ـ همچون [[غسل]] از آداب [[صابئان]] ـ و باور به دهر و انواء از آداب برهمیه نیز اعتقاد داشتند<ref>المیزان، ج ۱۰، ص۲۸۶ ـ ۲۸۷.</ref>. شاید بر همین اساس بود که [[پیامبر]]{{صل}} فرمود: مضر و [[ربیعه]] را [[سب]] نکنید؛ زیرا آنان [[مسلمان]]؛ یا بر دین ابراهیم بودند<ref>تاریخ یعقوبی، ج ۱، ص۲۲۶ ـ ۲۲۷.</ref>. برخی [[آیات قرآن]] از [[حنیف]] در مقابل شرک و بت‌پرستی یاد کرده‌اند که می‌تواند اشاره‌ای به تصحیح بقایای شرک در میان افراد و گروه‌های منسوب به [[حقیقت]] باشد. از منابع تاریخی به دست نمی‌آید که حنفا دارای [[تشکل]] خاصی بودند؛ یا از [[دین]] خاصی [[پیروی]] می‌کردند، بلکه آنان تنها گروهی بودند که [[بت‌پرستی]] را حماقت شمرده و از [[عقاید]] و [[آداب]] ویژه‌ای [[تبعیت]] می‌کردند. به سخن دیگر، خواستار [[اصلاح]] در [[جامعه]] خود بودند<ref>المفصل، ج ۶، ص۴۵۷ ـ ۴۵۸.</ref>.
-حنفا، نه تنها از [[آیین]] بت‌پرستی بیزار بودند، با برخی مظاهر [[تحریف]] شده [[ادیان]] بزرگ آن [[زمان]] ـ یعنی [[یهودیت]] و [[مسیحیت]] نیز ـ نمی‌توانستند کنار بیایند<ref>المفصل، ج ۶، ص۴۵۴.</ref>. برخی از پژوهشگران معتقدند [[حنیفیت]]، دیانتی [[توحیدی]] بوده است که با اثرپذیری از ادیان یهودیت و مسیحیت بروز یافته بود<ref>المفصل، ج ۶، ص۴۵۳.</ref>.
+حنفا، نه تنها از [[آیین]] بت‌پرستی بیزار بودند، با برخی مظاهر [[تحریف]] شده [[ادیان]] بزرگ آن [[زمان]] ـ یعنی [[یهودیت]] و [[مسیحیت]] نیز ـ نمی‌توانستند کنار بیایند<ref>المفصل، ج ۶، ص۴۵۴.</ref>. برخی از پژوهشگران معتقدند حنیفیت، دیانتی [[توحیدی]] بوده است که با اثرپذیری از ادیان یهودیت و مسیحیت بروز یافته بود<ref>المفصل، ج ۶، ص۴۵۳.</ref>.
 به باور بعضی [[مستشرقان]]، [[اسلام]] فراوان از حنفیت اثر پذیرفته است و [[پیامبر]]{{صل}} نخست می‌کوشید با آمیختن ادیان مسیحیت و یهودیت و برخی آیین‌های [[اعراب]]، [[دینی]] نو پدید آورد و ساکنان شبه جزیره را [[متحد]] سازد؛ اما هنگامی که دید ایشان درباره [[یهودیان]] [[تغییر]] یافت، اعلام داشت که در همان حال که [[موسی]]{{ع}}، پیامبر یهودیان و [[عیسی]]{{ع}} پیامبر [[مسیحیان]] است، خود وی و تعلیماتش به پیامبر و آیین کهن‌تری می‌رسند که پذیرفته مسیحیان و یهودیان هم بوده است و آن «ملة ابراهیم» است<ref>واژه‌های دخیل، ص۱۸۲ ـ ۱۸۳.</ref>: {{متن قرآن|قُلْ إِنَّنِى هَدَىٰنِى رَبِّىٓ إِلَىٰ صِرَٰطٍۢ مُّسْتَقِيمٍۢ دِينًۭا قِيَمًۭا مِّلَّةَ إِبْرَٰهِيمَ حَنِيفًۭا وَمَا كَانَ مِنَ ٱلْمُشْرِكِينَ}}<ref>«بگو: بی‌گمان پروردگارم مرا به راهی راست راهنمایی کرده است، به دینی استوار، آیین ابراهیم درست‌آیین و (او) از مشرکان نبود» سوره انعام، آیه ۱۶۱.</ref> آنان در [[تأیید]] سخن خود به این مسئله اشاره می‌کنند که یادکرد حنفیت، در آیات مدنی یا مکی متأخر بوده است؛ زمانی که پیامبر{{صل}} می‌کوشیده است [[استقلال]] خود را تثبیت کند. این در حالی است که [[دعوت]] به پیروی از ابراهیم و [[بیزاری]] از یهودیت و مسیحیت در [[آیات قرآن]]<ref>{{متن قرآن|وَقَالُوا۟ كُونُوا۟ هُودًا أَوْ نَصَـٰرَىٰ تَهْتَدُوا۟ قُلْ بَلْ مِلَّةَ إِبْرَٰهِـۧمَ حَنِيفًۭا وَمَا كَانَ مِنَ ٱلْمُشْرِكِينَ}} «و گفتند: یهودی یا مسیحی باشید تا راه یابید؛ بگو: (خیر) بلکه ما بر آیین ابراهیم درست‌آیین هستیم و او از مشرکان نبود» سوره بقره، آیه ۱۳۵؛ {{متن قرآن|مَا كَانَ إِبْرَٰهِيمُ يَهُودِيًّۭا وَلَا نَصْرَانِيًّۭا وَلَـٰكِن كَانَ حَنِيفًۭا مُّسْلِمًۭا وَمَا كَانَ مِنَ ٱلْمُشْرِكِينَ}} «ابراهیم نه یهودی بود و نه مسیحی ولی درست‌آیینی فرمانبردار بود و از مشرکان نبود» سوره آل عمران، آیه ۶۷.</ref> برخاسته از قوی‌تر بودن جنبه [[توحیدی]] [[آیین]] ابراهیمی و [[تحریف دین]] [[یهود]] (به جهت [[باور]] به [[خدا]] بودن [[عزیر]]) و [[نصارا]] (به جهت خدا دانستن [[مسیح]]) بوده است<ref>سیره رسول اللّه‌، ص۷۹؛ مجمع‌البیان، ج ۱، ص۴۰۳.</ref>. ناگفته نماند که دو [[دین یهودیت]] و [[مسیحیت]] در شبه جزیره بسیار [[تحریف]] و با [[عقاید]] بت‌پرستانه و [[اساطیر]] [[جاهلی]] آمیخته شده بودند؛ همچنین از آنجا که برخی عقاید آیین ابراهیمی مورد [[تأیید]] [[اسلام]] نیز بودند و [[اعراب]] با [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} آشنایی داشتند، [[قرآن]] به [[تبعیت]] از او فرا خواند<ref>التبیان، ج ۲، ص۵۳۳ - ۵۳۴.</ref> که با این [[پیروی]] در زمره حنیفان قرار گیرند. براساس نقش حالی [[حنیف]] و [[حنفاء]] در قرآن و آرای [[مفسران]] و راویان [[اخبار]] در مورد حنیفان، می‌توان دریافت که واژه حنیف، وصفی برای [[ادیان الهی]] است و به «[[دین]] خاص و ارائه شده از سوی یک [[پیامبر]]» شناسانده نشده است، بلکه [[پیروان]] هر دین آسمانی را که از [[شرک]]، [[بت‌پرستی]] و [[خرافات]] دوری گزینند، می‌توان حنیف شمرد<ref>[[محمد رضا بارانی|بارانی، محمد رضا]]، [[حنیف - بارانی (مقاله)|مقاله «حنیف»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۱۱ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم ج۱۱]]،  ص ۴۲۵ ـ ۴۲۶.</ref>.