سیره نظامی امام علی: تفاوت میان نسخه‌ها
←اهمیت سیره نظامی امام
(←پانویس) |
|||
| خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
== اهمیت سیره نظامی امام == | == اهمیت سیره نظامی امام == | ||
پیش از آن‌که به نمونه‌هایی از | پیش از آن‌که به نمونه‌هایی از سیره نظامی امام علی{{ع}} اشاره کنیم، سخنان یکی از متفکران [[اهل سنت]] را درباره تفاوت سیره نظامی امام علی{{ع}} و [[معاویه]] نقل می‌کنیم. | ||
[[جاحظ]] می‌گوید: چه بسا افرادی که خود را [[اهل]] [[خرد]] و تحلیل و | [[جاحظ]] می‌گوید: چه بسا افرادی که خود را [[اهل]] [[خرد]] و تحلیل و فهم و تشخیص می‌دانند و با اینکه از عوام‌الناس هستند، خویشتن را از [[خواص]] می‌پندارند. اینان خیال می‌کنند معاویه دوراندیش‌تر و خردمندتر و آینده‌نگرتر و دقیق‌تر از علی بوده و روشی پسندیده‌تر از علی در [[سیاست]] داشته است؛ حال آن‌که چنین نیست و آنان به [[خطا]] رفته‌اند. علی در جنگ‌های خود، چیزی را جز آن‌چه موافق [[کتاب و سنت]] بود، به کار نمی‌گرفت؛ در حالی که معاویه، همان‌گونه که گاهی موافق کتاب و سنت عمل می‌کرد، مخالف آن نیز عمل می‌نمود و تمام [[نیرنگ‌ها]] را (چه [[حلال]] و چه [[حرام]]) به کار می‌برد. او در [[جنگ]]، به همان روشی عمل کرد که [[پادشاه]] هند در [[رویارویی]] با [[کسرا]] و [[خاقان]] چین در [[نبرد]] با رتبیل ([[شاه]] [[ترکان]]) روا داشتند؛ حال آن‌که علی به [[سپاهیان]] خود می‌فرمود: جنگ را با ایشان آغاز نکنید تا آنان آغازگر آن باشند. هیچ فردی را تعقیب نکنید؛ هیچ مجروحی را نکشید و هیچ در بسته‌ای را مگشایید. | ||
[[سیره علی]]{{ع}} در مورد [[سرداران سپاه]] [[دشمن]] چون [[ذوالکلاع]]، [[ابوالاعور سلمی]]، [[عمرو بن عاص]]، [[حبیب بن مسلمه]] و دیگران، مانند افراد عادی و دنباله‌رو و افراد کم‌ارزش بود؛ در حالی که [[نظامیان]] و جنگجویان اگر بتوانند [[شبیخون]] بزنند، می‌زنند و اگر بتوانند سر همه افراد دشمن را در حال [[خواب]] با سنگ‌های گران بکوبند، می‌کوبند و اگر امکان داشته باشد این کار را انجام دهند، یک لحظه هم تأخیر روا نمی‌دارند، و اگر [[آتش]] زدن دشمن زودتر از [[غرق]] ساختن آنان امکان‌پذیر باشد، [[تأمل]] نمی‌کنند و ایشان را به آتش می‌کشند و [[منتظر]] غرق کردن نمی‌شوند. آنان از [[نصب]] منجنیق‌ها و به کار بردن عراده‌ها و نقب‌زدن و کندن گودال و [[خندق]] و کمین زدن خودداری نمی‌کنند. در بهره گرفتن از سم‌های گوناگون تردیدی به خود راه نمیدهند و میان [[مردم]] [[شایعه‌پراکنی]] می‌کنند و نامه‌های جعلی و اختلاف‌انگیز، میان [[سپاهیان]] [[دشمن]] پخش می‌کنند و توهم و تردید ایجاد می‌کنند و کارها را پیچیده نشان می‌دهند و با اقدام‌هایی رعب‌آور، [[وحشت]] پدید می‌آورند و با هر وسیله و [[تزویر]] و حیله‌ای که بتوانند، مخالفان خود را می‌کشند و اهمیتی نمیدهند که این کشتن چگونه و در چه حالی باشد. | [[سیره علی]]{{ع}} در مورد [[سرداران سپاه]] [[دشمن]] چون [[ذوالکلاع]]، [[ابوالاعور سلمی]]، [[عمرو بن عاص]]، [[حبیب بن مسلمه]] و دیگران، مانند افراد عادی و دنباله‌رو و افراد کم‌ارزش بود؛ در حالی که [[نظامیان]] و جنگجویان اگر بتوانند [[شبیخون]] بزنند، می‌زنند و اگر بتوانند سر همه افراد دشمن را در حال [[خواب]] با سنگ‌های گران بکوبند، می‌کوبند و اگر امکان داشته باشد این کار را انجام دهند، یک لحظه هم تأخیر روا نمی‌دارند، و اگر [[آتش]] زدن دشمن زودتر از [[غرق]] ساختن آنان امکان‌پذیر باشد، [[تأمل]] نمی‌کنند و ایشان را به آتش می‌کشند و [[منتظر]] غرق کردن نمی‌شوند. آنان از [[نصب]] منجنیق‌ها و به کار بردن عراده‌ها و نقب‌زدن و کندن گودال و [[خندق]] و کمین زدن خودداری نمی‌کنند. در بهره گرفتن از سم‌های گوناگون تردیدی به خود راه نمیدهند و میان [[مردم]] [[شایعه‌پراکنی]] می‌کنند و نامه‌های جعلی و اختلاف‌انگیز، میان [[سپاهیان]] [[دشمن]] پخش می‌کنند و توهم و تردید ایجاد می‌کنند و کارها را پیچیده نشان می‌دهند و با اقدام‌هایی رعب‌آور، [[وحشت]] پدید می‌آورند و با هر وسیله و [[تزویر]] و حیله‌ای که بتوانند، مخالفان خود را می‌کشند و اهمیتی نمیدهند که این کشتن چگونه و در چه حالی باشد. | ||