پرش به محتوا

انفال در فقه اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

خط ۲۵: خط ۲۵:
با استفاده از مجموعه آنچه گذشت می‌‌توان گفت زمین‌های انفال به شرح ذیل می‌باشد:
با استفاده از مجموعه آنچه گذشت می‌‌توان گفت زمین‌های انفال به شرح ذیل می‌باشد:


'''۱. زمین‌های موات:''' [[زمین]] موات، زمینی است که سابقه [[آبادانی]] ندارد و به جهاتی از آن بهره برداری نمی‌شده و با آباد کردن و احیا قابل استفاده می‌شود. از این [[زمین‌ها]] به «موات بالاصل» تعبیر می‌شود<ref>ر.ک: کشف الغطاء (چاپ جدید)، ج۴، ص۳۹۵.</ref>. این گونه زمین‌ها جزو انفال است که در [[حدیث]] [[علوی]] آمده بود و در مرسله حماد به «[[زمین]] مرده‌ای که صاحب ندارد» تعبیر شده بود. آباد کردن آنها باید با [[اجازه امام]] [[مسلمانان]] باشد و برابر حدیث علوی مالیاتی نیز به [[حاکم اسلامی]] پرداخته می‌شود. در [[حدیث نبوی]] که از طریق [[اهل سنت]] نقل شده، زمین موات از آن [[خدا]] و [[رسول]] دانسته شده که [[حکم]] آن، همان حکم انفال است. [[ابن عباس]] از [[پیامبر]]{{صل}} نقل می‌کند که فرمود: «زمین مرده و بکر برای خدا و رسول اوست. پس هر کس چیزی از آن را احیا کند، آن زمین مال اوست»<ref>{{متن حدیث|مَوَتَانُ الأَرْضِ لِلَّهِ و لِرَسُولِه، فَمَا أَحْيَا مِنْهَا شَيْئاً فَهُوَ لَهُ}}؛ بیهقی، سنن الکبری، ج۶، ص۱۴۳.</ref> از حضرت علی‌{{ع}} نیز گزارش شده که هر کس زمین مرده‌ای را احیا کند، مالک آن می‌شود<ref>ابن حزم، المحلی، ج۸، ص۲۳۶.</ref>.
'''۱. زمین‌های موات:''' [[زمین]] موات، زمینی است که سابقه [[آبادانی]] ندارد و به جهاتی از آن بهره برداری نمی‌شده و با آباد کردن و احیا قابل استفاده می‌شود. از این [[زمین‌ها]] به «موات بالاصل» تعبیر می‌شود<ref>ر.ک: کشف الغطاء (چاپ جدید)، ج۴، ص۳۹۵.</ref>. این گونه زمین‌ها جزو انفال است که در [[حدیث]] [[علوی]] آمده بود و در مرسله حماد به «[[زمین]] مرده‌ای که صاحب ندارد» تعبیر شده بود. آباد کردن آنها باید با اجازه امام [[مسلمانان]] باشد و برابر حدیث علوی مالیاتی نیز به [[حاکم اسلامی]] پرداخته می‌شود. در حدیث نبوی که از طریق [[اهل سنت]] نقل شده، زمین موات از آن [[خدا]] و [[رسول]] دانسته شده که [[حکم]] آن، همان حکم انفال است. [[ابن عباس]] از [[پیامبر]]{{صل}} نقل می‌کند که فرمود: «زمین مرده و بکر برای خدا و رسول اوست. پس هر کس چیزی از آن را احیا کند، آن زمین مال اوست»<ref>{{متن حدیث|مَوَتَانُ الأَرْضِ لِلَّهِ و لِرَسُولِه، فَمَا أَحْيَا مِنْهَا شَيْئاً فَهُوَ لَهُ}}؛ بیهقی، سنن الکبری، ج۶، ص۱۴۳.</ref> از حضرت علی‌{{ع}} نیز گزارش شده که هر کس زمین مرده‌ای را احیا کند، مالک آن می‌شود<ref>ابن حزم، المحلی، ج۸، ص۲۳۶.</ref>.


'''۲. زمین‌های بی‌صاحب:''' زمین‌هایی که صاحب معینی ندارد، جزو انفال است. در [[روایت]] چهارم آمده بود: «هر زمینی که صاحبی برای آن نیست از انفال است»<ref>{{متن حدیث|كُلُّ أَرْضٍ لَا رَبَ لَهَا}}</ref>.
'''۲. زمین‌های بی‌صاحب:''' زمین‌هایی که صاحب معینی ندارد، جزو انفال است. در [[روایت]] چهارم آمده بود: «هر زمینی که صاحبی برای آن نیست از انفال است»<ref>{{متن حدیث|كُلُّ أَرْضٍ لَا رَبَ لَهَا}}</ref>.
۱۱۶٬۶۸۶

ویرایش