فایده رجعت چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

:::::#'''پاداش صالحان و مجازات مجرمان:''' ساختار این جهان، بر اساس عدل است<ref>[[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]]{{صل}} می‌فرماید: ‌{{عربی|اندازه=120%|"بِالْعَدْلِ قَامَتِ السَّمَاوَاتُ وَ الْأَرْض‏}}؛ «آسمان‌ها و زمین بر پایه عدل برپا شده‌اند»، (عوالی اللئالی، ج ۴، ص ۱۰۳ و تفسیر الصافی، ج ۵، ص ۱۰۷).</ref>. پس این [[انتظار]] به‌جاست که روزی در همین زندگی دنیا، ظالمانی که خون مستضعفان را در شیشه کرده‌اند، به سزای اعمال خود برسند. البته مجازات اصلی، در آخرت خواهد بود؛ زیرا دنیا ظرفیت کافی برای مجازات مجرمان را ندارد<ref>زیرا مثلًا کسی که هزاران بی‌گناه را کشته، تنها یک بار کشته می‌شود.</ref>؛ اما بر اساس‌ قاعده عقلانی {{عربی|" مَا لَا يُدْرَكُ‏ كُلُّهُ‏ لَا يُتْرَكُ‏ كُلُّهُ‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ <ref>آنچه نمی‌توان به همه‌اش رسید، همه‌اش رها نمی‌شود.</ref>، خوب است که در این جا هم به سزای اعمالشان برسند و بخشی از مجازات خود را دریابند. بنا بر این، جا دارد که به هنگام برپایی دولت عدل مهدوی {{ع}}، بهترین‌ها و بدترین‌ها باز گردند تا خوبان از بدان، انتقام کشند و در اقامه عدالت، مشارکت کنند و سینه‌هایشان را از داغ ظلم، شفا دهند<ref>این موضوع در احادیث متعددی بیان شده است، از جمله در حدیثی از [[امام رضا]]{{ع}} که فرمود: ‌{{عربی|اندازه=120%|"ُ وَ تَوَدُّ النَّاسُ لَوْ كَانُوا أَحْيَاءً وَ يَشْفِي اللَّهُ صُدُورَ قَوْمٍ مُؤْمِنِينَ‏"}}؛ «دوست داشتند که شاید در آن وقت زنده می‌بودند، فرا می‌رسد، و خداوند، سینه‌های مردم باایمان را شفا می‌دهد». (الغیبة، طوسی، ص ۴۴۰، ح ۴۳۱، بحار الأنوار، ج ۵۲، ص ۲۹۰، ح ۲۸).</ref> و عزت یابند و ایام دولت حق را ببینند و از آن بهره‌مند گردند.

::::::به بیان دیگر، مقتضای عدل الهی، آن است که فرصت عمل برای همه فراهم آید و در قیامت، کسی نتواند بگوید: اگر شرایط و فرصت دیگری می‌داشتم، می‌توانستم بیشتر در راه خدا مجاهده کنم. بر این اساس، متوسطان از مردم، اعم از مؤمن و کافر، به آنچه رخ داده، اکتفا می‌کنند. دو گروه نخبه باقی می‌ماند: گروه کافران که از همه ظرفیت خود، بهره گرفته و هر چه توانسته‌اند، کرده‌اند. آنان دستشان باز بوده و اگر بیشتر عمر می‌کردند، به همان طریق قبلی ادامه می‌دادند؛ و گروه مؤمنان طراز بالا، که دستشان برای بسیاری از کارها بسته بوده و نتوانسته‌اند تمام ظرفیت خود را تحقق بخشند و تنها در دولت عدل آخر الزمان است که فرصت چنان اعمالی را پیدا می‌کنند. حکمت بالغه پروردگار، اقتضا می‌کند که چنان فرصتی را برای این مردمان نیک‌سیرت فراهم آورد<ref>این موضوع با مسئله تفاوت میزان ثواب در دولت عدل مهدوی و در حال [[غیبت]]، متفاوت است. در مسئله ثواب گفته می‌شود: کسانی که در زمان [[غیبت]] با همه سختی آن دوران، اهل عمل نیک هستند، نسبت به کسانی که در دوران [[ظهور]]، همان اعمال را انجام می‌دهند، ثواب بیشتری به دست می‌آورند؛ زیرا بالاترین اعمال، سخت‌ترین آنهاست [[پیامبر]]{{صل}} فرمود: ‌{{عربی|اندازه=120%|"أفضَلُ الأعمالِ أَضَرها أی أَشَقها"}}؛ بحار الأنوار، ج ۶۰، ص ۲۹۳. و نیز: ‌{{عربی|اندازه=120%|"أَفضَلُ الأَعمالِ أَحمَزُها"}}؛ بحار الأنوار، ج ۶۷، ص ۱۹۱، مفتاح الفلاح، ص ۴۵؛ النهایة، ابن اثیر، ج ۱، ص ۴۴۰ به نقل از ابن عباس با عبارت مشابه. اما در موضوع [[رجعت]]، بحث بر سر ثواب نیست؛ بلکه بحث درباره این است که مؤمنان خالص، امکان به فعلیت رساندن بسیاری از قابلیت‌های خود را که در دوران [[غیبت]] نیافته‌اند، در این فرصت داشته باشند</ref>»<ref>[[محمد م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌|م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌، محمد]]، [[دانشنامهٔ امام مهدی (کتاب)|دانشنامهٔ امام مهدی]]، ج۸، ص۴۹، ۵۱.</ref>.