فواید امام غایب: تفاوت میان نسخه‌ها

فواید امام غایب (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۰ ژوئن ۲۰۱۹، ساعت ۱۷:۵۰

۷ بایت حذف‌شده ، ‏۱۰ ژوئن ۲۰۱۹

بدون خلاصۀ ویرایش

دیداریویکی‌متن

Ranjbar

مدیران

۲٬۱۱۸

ویرایش

@@ خط ۲۲: / خط ۲۲: @@
 *برخی از فواید این بخش بدین قرار است:
 #'''نگهبانی از [[آیین]] [[خداوند]] سبحانه و تعالی با هدایت‌‏های باطنی‏:''' بی‌‏گمان [[پیشوایان]] [[معصوم]]{{عم}}، معلّمان و مربّیان اصلی انسان‏‌ها هستند و [[مردم]]، همواره از زلال [[معارف]] [[ناب]] آن بزرگواران بهره‌‏ها برده‌‏اند. در [[زمان غیبت]] نیز، اگرچه دسترسی مستقیم و استفاده همه ‏جانبه از محضر [[امام مهدی|امام عصر]]{{ع}} ممکن نیست، آن معدن [[علوم]] الهی به راه‏های مختلف، گره از مشکلات علمی و فکری [[شیعیان]] باز می‏‌کند. این مهّم نه فقط در در دوره [[غیبت صغرا]] با پاسخگویی به پرسش‏های [[مردم]] و [[دانشمندان]]، از طریق نامه‌‏های [[امام]] "[[توقیعات]]" تحقق یافت، بلکه در دوران [[غیبت کبرا]] نیز به صورت هدایت‌‏های [[باطنی]] صورت پذیرفت. بنابراین شکی نیست بقای [[مکتب]] [[تشیع]] در گرو حمایت‏‌های آن [[امام]] [[پنهان]] بوده است. [[شیعه]] بر این باور است که آن حضرت همواره در هنگامه‌‏های حساس و حوادث تعیین‏‌کننده، بسان دستی غیبی اراده‏های نقش‏‌آفرین را در جهت [[اصلاح]] امور، [[هدایت]] کرده، این باور الهی را از نابودی در پناه گرفته است. این [[اصلاحات]] به طور عمده با هدایت‌‏های [[باطنی]] صورت می‌‏پذیرد. هدایت‏‌هایی که گاهی به وسیله شخص [[امام]] و گاهی به وسیله دیگران درباره [[صالحان]] و شایستگان انجام می‌‏گیرد. [[امام]]، از راه [[باطن]]، بر [[نفوس]] افراد اشراف دارد و آنان را مورد [[هدایت]] و [[تربیت]] خود قرار می‌‏دهد. با القاهای نیکو یا با نگه‏داشتن‌‏های [[باطنی]]، راه برخی از افراد را عوض می‌‏کند یا آن‏ها را در راه صحیحی که دارند، استوار و ثابت ‏قدم می‌‏دارد؛ گرچه این [[هدایت]]، از دیدگان [[پنهان]] است. چه بسیار افرادی که یکباره از راهی که داشتند، برگشتند و هرگز حاضر نشدند دوباره بدان برگردند و چه بسیار افرادی که در کار خود متزلزل و مردد بودند؛ ولی یکباره در آن مستقر شدند.
-#'''نگهداشت [[جامعه]] از [[ناامیدی]] و سرخوردگی‏:''' بدون [[شک]]، باور به [[امام]]{{ع}} [[غایب]] سبب [[امیدواری]] [[مسلمانان]] به آینده روشن می‏‌شود. این [[امیدواری]]، از بزرگ‏ترین اسباب موفقیت و [[پیشرفت]] است. [[جامعه]] [[شیعی]]، طبق باور خویش به وجود [[امام]] [[شاهد]] و زنده، همواره‏ [[منتظر ظهور]] آن حضرت است. او را در میان خود نمی‏‌بیند؛ اما خود را یگانه و جدا از او نمی‌‏داند. باری؛ [[امام]] [[پنهان]]، همواره مراقب حال و وضع [[شیعیان]] است و همین مسأله باعث می‏شود پیروانشان به [[امید]] [[لطف]] و عنایت حضرتش، برای رسیدن به وضع مطلوب جهانی [[تلاش]] کنند. به بیان دیگر، [[امام]]- اگرچه غایب- نقطه اتکایی است که [[پیروان]] خود را در ورطه‌‏های نابودی و [[ناامیدی]] در [[حمایت]] و پناه خود می‌‏گیرد و بسان پناه‌گاهی مطمئن [[پیروان]] خود را به [[تلاش]] و کوشش در راه رشد و تعالی وامی‏دارد؛ بنابراین حالت [[امید]] و [[انتظار]] به آینده، از فواید دیگری است که بر وجود آن حضرت مترتب است. بدون [[تردید]]، جامعه‏‌ای که به پیشوای زنده- اگرچه غایب- [[معتقد]] است، همواره از فروافتادن در [[ناامیدی]] در [[امان]] خواهد بود و شکی نیست جامعه‌‏ای که دچار [[ناامیدی]] شد، رو به [[انحطاط]] خواهد رفت. امروزه [[جامعه]] [[شیعی]]، [[استواری]]، [[پویایی]] و [[شادابی]] خود را مرهون این باورمندی می‏‌داند که از فواید آن [[امام]] [[پنهان]] به حساب می‌‏آید. آری؛ اوضاع نابسامان و اسفبار [[جهان]] و سیل بنیان کن [[ستم]] و [[بیداد]]، خیرخواهان [[بشریت]] را نگران کرده است؛ به گونه‌‏ای که ممکن است گاهی در اصل قابلیت [[اصلاح]] [[بشر]] [[تردید]] کنند. در این صورت، یگانه روزنه امیدی که برای ###[[313]]### باز می‌‏ماند و یگانه بارقه امیدی که در این [[جهان]] ظلمت‌‏زده، [[امید]] می‏‌آفریند، همان [[انتظار فرج]] و فرا رسیدن عصر سراسر [[عدل]] [[حکومت]] [[توحید]] و نفوذ [[دستورهای الهی]] است.
+#'''نگهداشت [[جامعه]] از [[ناامیدی]] و سرخوردگی‏:''' بدون [[شک]]، باور به [[امام]]{{ع}} [[غایب]] سبب [[امیدواری]] [[مسلمانان]] به آینده روشن می‏‌شود. این [[امیدواری]]، از بزرگ‏ترین اسباب موفقیت و [[پیشرفت]] است. [[جامعه]] [[شیعی]]، طبق باور خویش به وجود [[امام]] [[شاهد]] و زنده، همواره‏ [[منتظر ظهور]] آن حضرت است. او را در میان خود نمی‏‌بیند؛ اما خود را یگانه و جدا از او نمی‌‏داند. باری؛ [[امام]] [[پنهان]]، همواره مراقب حال و وضع [[شیعیان]] است و همین مسأله باعث می‏شود پیروانشان به [[امید]] [[لطف]] و عنایت حضرتش، برای رسیدن به وضع مطلوب جهانی [[تلاش]] کنند. به بیان دیگر، [[امام]]- اگرچه غایب- نقطه اتکایی است که [[پیروان]] خود را در ورطه‌‏های نابودی و [[ناامیدی]] در [[حمایت]] و پناه خود می‌‏گیرد و بسان پناه‌گاهی مطمئن [[پیروان]] خود را به [[تلاش]] و کوشش در راه رشد و تعالی وامی‏دارد؛ بنابراین حالت [[امید]] و [[انتظار]] به آینده، از فواید دیگری است که بر وجود آن حضرت مترتب است. بدون [[تردید]]، جامعه‏‌ای که به پیشوای زنده- اگرچه غایب- [[معتقد]] است، همواره از فروافتادن در [[ناامیدی]] در [[امان]] خواهد بود و شکی نیست جامعه‌‏ای که دچار [[ناامیدی]] شد، رو به [[انحطاط]] خواهد رفت. امروزه [[جامعه]] [[شیعی]]، [[استواری]]، [[پویایی]] و [[شادابی]] خود را مرهون این باورمندی می‏‌داند که از فواید آن [[امام]] [[پنهان]] به حساب می‌‏آید. آری؛ اوضاع نابسامان و اسفبار [[جهان]] و سیل بنیان کن [[ستم]] و [[بیداد]]، خیرخواهان [[بشریت]] را نگران کرده است؛ به گونه‌‏ای که ممکن است گاهی در اصل قابلیت [[اصلاح]] [[بشر]] [[تردید]] کنند. در این صورت، یگانه روزنه امیدی که برای [[بشر]] باز می‌‏ماند و یگانه بارقه امیدی که در این [[جهان]] ظلمت‌‏زده، [[امید]] می‏‌آفریند، همان [[انتظار فرج]] و فرا رسیدن عصر سراسر [[عدل]] [[حکومت]] [[توحید]] و نفوذ [[دستورهای الهی]] است.
-#'''ایمنی‌ ‏بخش از بلاها:''' بدون [[تردید]]، [[امنیت]]، از اساسی‏‌ترین نیازهای زندگی است. پدید آمدن رخدادهای ناگوار، همواره این نیاز را مورد تهدید جدی قرار داده، زندگی و حیات طبیعی موجودات را به مخاطره انداخته است. بخشی از این نگرانی‏‌ها با کنترل عوامل شناخته شده برطرف می‏‌شود؛ امّا در موارد فراوانی عواملی ناشناخته و خارج از کنترل، ناامنی‏‌هایی را بر زندگی تحمیل می‏‌کند. در برخی [[روایات]]، [[امام]] و [[حجت الهی]]، عامل [[امنیت]] [[زمین]] و اهل آن، دانسته شده است. [[امام مهدی]]{{ع}} خود فرموده است: "من، سبب ایمنی از بلاها برای‏ ساکنان [[زمین]] هستم<ref>{{عربی|" وَ إِنِّي‏ لَأَمَانٌ‏ لِأَهْلِ‏ الْأَرْضِ‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}، شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۴۸۳، ح ۴</ref>.  [[حجّت]] [[خداوند]] سبحانه و تعالی و [[امام معصوم]]، مانع از آن است که [[مردم]] به سبب انواع [[گناهان]] و مفاسدی که انجام می‏‌دهند به عذاب‏‌های سخت الهی گرفتار آیند و طومار حیات [[زمین]] و اهل آن در هم پیچیده شود. [[قرآن کریم]] در این‌‏باره، خطاب به [[پیامبر اسلام]]{{صل}} که بزرگ‏ترین [[حجت الهی]] است، می‌‏فرماید: {{متن قرآن| وَمَا كَانَ اللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَأَنتَ فِيهِمْ وَمَا كَانَ اللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَهُمْ يَسْتَغْفِرُونَ}}<ref> خداوند بر آن نیست تا تو در میان آنان هستی آنان را عذاب کند و تا آمرزش می‌خواهند خداوند بر آن نیست که عذاب کننده آنها باشد؛ سوره انفال ، آیه: ۳۳.</ref>. [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏ که نمونه کامل [[رحمت]] و [[مهر]] [[پروردگار]] است نیز به [[عنایت خاص]] خود بلاهای بزرگ را- به ویژه از [[جامعه]] [[شیعیان]] و فرد فرد آن‏ها- دور می‏‌کند؛ گرچه در بسیاری از موارد، [[شیعیان]] به [[لطف]] و [[کرامت]] او توجه نداشته باشند و دست یاریگر او را بر سر خود نشناسند. آن گرامی در [[مقام]] معرفی خود فرموده است: "من آخرین [[جانشین]] [[پیامبر خدا]] هستم. [[خدای تعالی]]، به واسطه من بلاها را از [[خاندان]] و شیعیانم دور می‌‏کند"{{عربی|" أَنَا خَاتَمُ‏ الْأَوْصِيَاءِ وَ بِي‏ يَدْفَعُ‏ اللَّهُ‏ عَزَّ وَ جَلَّ الْبَلَاءَ عَنْ أَهْلِي وَ شِيعَتِي‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}.
+#'''ایمنی‌ ‏بخش از بلاها:''' بدون [[تردید]]، [[امنیت]]، از اساسی‏‌ترین نیازهای زندگی است. پدید آمدن رخدادهای ناگوار، همواره این نیاز را مورد تهدید جدی قرار داده، زندگی و حیات طبیعی موجودات را به مخاطره انداخته است. بخشی از این نگرانی‏‌ها با کنترل عوامل شناخته شده برطرف می‏‌شود؛ امّا در موارد فراوانی عواملی ناشناخته و خارج از کنترل، ناامنی‏‌هایی را بر زندگی تحمیل می‏‌کند. در برخی [[روایات]]، [[امام]] و [[حجت الهی]]، عامل [[امنیت]] [[زمین]] و اهل آن، دانسته شده است. [[امام مهدی]]{{ع}} خود فرموده است: "من، سبب ایمنی از بلاها برای‏ ساکنان [[زمین]] هستم<ref>{{عربی|"وَ إِنِّي‏ لَأَمَانٌ‏ لِأَهْلِ‏ الْأَرْضِ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}، شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۴۸۳، ح ۴</ref>.  [[حجّت]] [[خداوند]] سبحانه و تعالی و [[امام معصوم]]، مانع از آن است که [[مردم]] به سبب انواع [[گناهان]] و مفاسدی که انجام می‏‌دهند به عذاب‏‌های سخت الهی گرفتار آیند و طومار حیات [[زمین]] و اهل آن در هم پیچیده شود. [[قرآن کریم]] در این‌‏باره، خطاب به [[پیامبر اسلام]]{{صل}} که بزرگ‏ترین [[حجت الهی]] است، می‌‏فرماید: {{متن قرآن|وَمَا كَانَ اللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَأَنتَ فِيهِمْ وَمَا كَانَ اللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَهُمْ يَسْتَغْفِرُونَ}}<ref> خداوند بر آن نیست تا تو در میان آنان هستی آنان را عذاب کند و تا آمرزش می‌خواهند خداوند بر آن نیست که عذاب کننده آنها باشد؛ سوره انفال ، آیه: ۳۳.</ref>. [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏ که نمونه کامل [[رحمت]] و [[مهر]] [[پروردگار]] است نیز به [[عنایت خاص]] خود بلاهای بزرگ را- به ویژه از [[جامعه]] [[شیعیان]] و فرد فرد آن‏ها- دور می‏‌کند؛ گرچه در بسیاری از موارد، [[شیعیان]] به [[لطف]] و [[کرامت]] او توجه نداشته باشند و دست یاریگر او را بر سر خود نشناسند. آن گرامی در [[مقام]] معرفی خود فرموده است: "من آخرین [[جانشین]] [[پیامبر خدا]] هستم. [[خدای تعالی]]، به واسطه من بلاها را از [[خاندان]] و شیعیانم دور می‌‏کند"{{عربی|"أَنَا خَاتَمُ‏ الْأَوْصِيَاءِ وَ بِي‏ يَدْفَعُ‏ اللَّهُ‏ عَزَّ وَ جَلَّ الْبَلَاءَ عَنْ أَهْلِي وَ شِيعَتِي‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}.
 #'''ایجاد پروای الهی در پرتو باور وجود [[امام]] زنده در جامعه‏:''' از [[روایات اسلامی]] به دست می‏‌آید که در [[دوران غیبت]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏ و در زمان‌‏های معینی، اعمال [[انسان‌‏ها]] به آن حضرت عرضه می‏‌شود. این باور، خود در ایجاد پروای الهی، و خویشتن‏داری برابر انجام کارها، نقشی بسیار مهم و اساسی دارد. مرحوم [[کلینی]] در [[کتاب کافی]]، بخشی را با عنوان {{عربی|" بَابُ‏ عَرْضِ‏ الْأَعْمَالِ‏ عَلَى‏ النَّبِيِ‏ {{صل}} وَ الْأَئِمَّةِ {{عم}}‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}، پدید آورده و در آن روایاتی را یادآور شده که در آن، سخن از [[عرضه اعمال]] بر [[امام]] زنده هر عصر دارد. در [[روایت]] چهارم این باب، [[عبد اللّه بن ابان زیات]] که [[جایگاه]] خوبی نزد [[امام رضا|حضرت رضا]]{{ع}}‏ داشت، از آن حضرت خواست برای او و اهل بیت‌اش [[دعا]] کند آن حضرت فرمود: "مگر چنین نمی‌‏کنم؟ به [[خدا]] [[سوگند]] اعمال شما در هرروز و شب بر من عرضه می‌‏شود<ref>{{عربی|" أَ وَ لَسْتُ أَفْعَلُ وَ اللَّهِ إِنَ‏ أَعْمَالَكُمْ‏ لَتُعْرَضُ‏ عَلَيَ‏ فِي‏ كُلِ‏ يَوْمٍ‏ وَ لَيْلَةٍ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}.</ref> [[عبد اللّه بن ابان]] گفت: از این فرمایش حضرت شگفت‏‌زده شدم. حضرت در پاسخ فرمود: مگر [[کتاب خدا]] را نخوانده‏‌ای که فرمود: "و بگو: هر کار می‏‌خواهید انجام دهید؛ پس به [[یقین]] [[خداوند]] سبحانه و تعالی، پیامبرش و [[مؤمنان]] عملتان را می‏‌بینند؟ فرمود: به [[خدا]] [[سوگند]]! مقصود از او [[مؤمن]] [[امام علی|علی بن ابی طالب]] است"<ref> {{عربی|" أَ مَا تَقْرَأُ كِتَابَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ {{متن قرآن|وَ قُلِ اعْمَلُوا فَسَيَرَى اللَّهُ عَمَلَكُمْ وَ رَسُولُهُ وَ الْمُؤْمِنُونَ‏}}  قَالَ هُوَ وَ اللَّهِ‏ عَلِيُ‏ بْنُ‏ أَبِي‏ طَالِبٍ‏ {{ع}}.‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}، محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۱، ص ۲۲۰</ref>. این [[آگاهی]]، آثار تربیتی فراوانی دارد و که مهم‏ترین آن‏ها، این است که [[انسان]] را به نوعی مراقبت دائمی در [[رفتار]] خود وامی‏دارد. انسانی که بداند افزون بر [[خداوند]] سبحانه و تعالی، [[پیامبران]] و [[فرشتگان]]، امامی زنده نیز وجود دارد که اعمال او بر وی عرضه می‌‏شود، به طور قطع [[رفتار]] خود را با دقت بیشتری انجام می‌‏دهد.
 #'''[[یاری]] برخی نیازمندان‏:''' جدای از این‏که در همه حالت‌‏ها، خود آن حضرت به [[یاری]] [[استمداد]] کنندگان می‌‏آید یا این‏که ملازمان و اولیای او و نیز این که [[یاری]] شدن توسط آن حضرت، همراه [[ملاقات]] باشد یا نه، شکی نیست که در طول [[تاریخ]] [[غیبت]]، انسان‌‏های بسیاری به دست آن حضرت یا [[اراده]] ایشان از سختی‌‏ها و مشکلات [[نجات]] یافته‏‌اند.