ذکر: تفاوت میان نسخه‌ها

*طرح مسائل مکتبی و حیاتی و نقل سخنان [[ائمه]]{{عم}} و روایت کردن احادیث پیشوایان حق، کمک مؤثری به زنده ماندن این خط در ذهنیت و عینیت مردم آن روزگار می کرد. از این رو، تأکید و تشویق [[ائمه]]{{عم}} به داشتن چنین جلساتی و نشست‌ها و رفت و آمدها و رابطه‌ها و مذاکره‌ها و پیوندهایی بر محور [[ولایت]] و [[امامت]] آن [[معصومین]]، جای بسی دقت و تأمل است. چیزی که در احادیث مکرّر [[شیعه]]، به عنوانِ «امر» از آن یاد شده است<ref>امر، به معنای شیئ، چیز و مسأله و ... است نه به معنای فرمان و دستور، بلکه کنایه از خطّ و مرام اهل بیت است.</ref> و به خاطر جوّ آن روز [[ائمه]]{{عم}} به‌ناچار به صورت سمبلیک و کنایی و با رمز و اشاره از آن یاد می کردند و [[شیعه]] را به داشتن جلسه‌ها و رابطه‌ها برای «احیای امر» فرا می خواندند. منظور از آن، [[امامت]] و شئون مربوط به رهبری [[ائمه]]{{عم}} است که هم خطّ فکری و هم شیوه و مشی عملی آنان را شامل می شود و به تعبیر حضرت آیه الله خامنه ای، «امر»، سمبل و رمزی از آن «قیام» و آینده موعود [[تشیع]] بود که همه در انتظارش بودند<ref>پیشوای صادق، آیت الله سید علی خامنه‌ای، ص۶۳.</ref>. به یکی دو نمونه از اینگونه احادیث اشاره می کنیم: [[امام صادق]]{{ع}} به «فضیل» می‌فرماید: {{عربی|«تَجلسوُنَ و تحدّثون؟ قال: نَعم، جُعلت فداک. قال: انَّ تلکَ المجالس احبّها، فاحیُوا امرَنا یا فضیل، فرحم الله من احیا امر نا ... »}}<ref>بحارالانوار، ج۴۴، ص۲۸۲؛ وسائل الشیعه، ج۱۰، ص۳۹۲.</ref>. آیا می‌نشینید و برای هم حدیث می‌گویید؟ فضیل پاسخ داد: آری، جانم به فدایت. فرمود: اینگونه مجالس را دوست دارم، پس «امرِ» ما را ای فضیل زنده نگهدارید، رحمت خدا بر آنکه امر ما را احیا کند. در حدیث دیگری [[امام صادق]]{{ع}} به اصحابش توصیه می کند: {{عربی|«اتّقوا اللهَ وکونُوا اخوهً بَرَره متحابیّن فی اللهِ، متواصِلین مُتراحِمینَ، تَزاوَروا وَتلاقُوا وتَذاکروا واحْیُوا امرَنا»}}<ref>وسائل الشیعه، ج۱۰، ص۳۵۲.</ref>. تقوای الهی را داشته و برادرانی نیکوکار باشید، بر محور الله، دوستی کنید، با هم پیوند و عطوفت داشته باشید، با یکدیگر زیارت و ملاقات و مذاکره داشته باشید و امر ما را احیا و زنده کنید. بهترین مردم پس از ما، کسانی هستند که کار و امر ما را یادآوری می کنند و به یاد ما بر می گردند» <ref>بحارالانوار، ج۷۱، ص۳۵۴.</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص۹۴-۹۶.</ref>.

*از آدابی که برای [[زیارت]] مرقدهای مطهر بیان شده، گفتن [[تکبیر]] و تهلیل هنگام تشرف است. یاد خدا و حمد و ستایش او و ذکر [[توحید]] و تسبیح و تنزیه، هم توجه دادن به عظمت خداوند است که چنین شخصیت‌های عظیمی آفریده که عظمتشان در عبودیت و تواضع در پیشگاه خداست، هم نوعی تعدیل نگاه و توجه انسان [[زائر]] است، تا درباره این پیشوایان الهی، دچار غلوّ نشود و نسبت های غلوّآمیز ندهد و محوریت [[توحید]] در همه مسائل حفظ شود. مثلًا در [[زیارت]] [[امام حسین]]{{ع}} روایت شده که قبل از [[زیارت]] و در بدو ورود، حتی وقتی به [[فرات]] می‌رسد تا غسل [[زیارت]] کند، صد مرتبه الله اکبر، صد مرتبه لا إِله إلّا الله و صد مرتبه صلوات بگوید. نیز در روایت است: هنگام [[زیارت]]، وقتی مقابل قبر [[امام]] [[معصوم]]{{ع}} قرار گرفت، اگر بگوید: {{عربی|«لا إِلَه إّلا اللهُ وَحْدَهُ لاشَرِیکَ لَهُ»}} ثواب بسیاری برای او نوشته می شود<ref> مفاتیح الجنان، ادب پنجم از آداب زیارت.</ref>. ذکر گفتن وخدا را به یکتایی ستودن و او را بزرگ شمردن، در همه حال خوب است و در حرم‌های مطهر اولیایی که مظهر اخلاص و [[توحید]] و [[ذکر]] و تسبیح‌اند، خوب‌تر<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص۳۴۴.</ref>.