موعود در ادیان ابراهیمی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[امید]] به آمدن "[[مصلح بزرگ]] آسمانی"، در آینده‌ای روشن و استقرار [[عدالت]] و [[صلح]] فراگیر و همگانی، امری فطری است. این انگاره با وجود [[آدمی]]، آمیخته شده است و محصور در زمان و مکان و ویژه [[قوم]] و ملتی خاص نیست. همه افراد، طبق [[فطرت]] ذاتی خود، منتظرند [[جهان]] در پرتو [[ظهور]] [[رهبری الهی]] و آسمانی و با تأیید و [[عنایت]] [[پروردگار]]، از [[ظلم و ستم]] [[نجات]] یافته، از نابسامانی‌ها، [[ناامنی‌ها]] و تیره روزی‌ها خلاص شوند و سرانجام به کمال مطلوب و [[زندگی]] شرافتمندانه، نایل آیند. در بیشتر [[ادیان]] و [[مذاهب]] [[جهان]]، از مصلحی سخن به میان آمده که در [[آخر الزمان]] [[ظهور]] کرده و به جنایت‌ها و خیانت‌ها خاتمه خواهد داد و شالوده [[حکومت واحد جهانی]] را براساس [[عدالت]] و [[آزادی]] واقعی، بنیان خواهد نهاد. تمامی [[پیامبران]] و [[سفیران الهی]] نیز در این زمینه به [[مردم]] با [[ایمان]] [[جهان]]، نویدهایی داده‌اند. [[پیروان ادیان]] و [[مذاهب]] گوناگون، درباره نام آن بزرگوار باهم اختلاف‌نظر دارند. [[مسلمانان]] با ارائه [[کامل‌ترین]] تصویر، او را با نام "[[مهدی موعود]]" می‌شناسند. [[عقیده]] به [[ظهور]] "نجات‌دهنده" و [[امید]] به یک "آینده‌ای روشن"- که در آن، نگرانی‌ها و هراس‌ها مرتفع گردد و تاریکی‌ها از پهنه [[گیتی]] برچیده و ریشه [[ظلم]] و [[جهل]] و [[تباهی]] برکنده شود- یک [[اعتقاد]] عمومی است که همواره بین بیشتر [[ملت‌ها]] وجود داشته است. یکی از نویسندگان از این [[باور]] با عنوان "[[فوتوریسم]]" یاد کرده، می‌نویسد: "فوتوریسم‌<ref>.Futurism </ref>؛ یعنی، [[اعتقاد]] به [[دوره آخر الزمان]] و [[انتظار ظهور]] [[منجی]] غیبی و [[مصلح جهانی]] و بزرگ، از جمله مسائلی است که در [[اصول عقاید]] ما، جای مهمی را اشغال کرده است. [[فوتوریسم]] عقیده‌ای است که در کیش‌های آسمانی زوراستریانیسم ([[مذهب]] زردشت) و جودائیسم ([[مذهب]] [[یهود]]) و سه [[مذهب]] عمده [[مسیحیت]] (کاتولیک، [[پروتستان]] و ارتودکس) و به‌طور کلی در میان مدعیان [[نبوت]]، به مثابه یک اصل مسلم قبول شده و همگی به اتفاق، [[بشارت ظهور]] همچو مصلحی را داده‌اند..."<ref>سید هادی خسروشاهی، مصلح جهانی و مهدی موعود {{ع}} از دیدگاه اهل سنت، ص ۵۵.</ref>. "[[فوتوریسم]]" یکی از مسائلی است که در بحث‌های تئولوژیک تمام [[مذاهب]] آسمانی، از آن بحث شده است. دار مستتر در یکی از کنفرانس‌هایی که به مناسبت [[ظهور]] "[[مهدی]] [[متمهدی]]" در سودان در فوریه سال ۱۸۸۵ میلادی برگزار گردید، می‌گوید: "می‌دانید که [[محمد]] {{صل}} چگونه [[شریعت]] خود را بنیان نهاد؟ وقتی که او [[ظهور]] کرد، در [[عربستان]] علاوه بر [[شرک]] ملی باستانی، سه [[دیانت]] بیگانه موجود بود: [[آیین یهود]]، [[دیانت]] عیسوی، [[کیش]] زردشت... نکته مشترکی که در این سه [[دیانت]] یافت می‌شد، عبارت از [[اعتقاد]] به یک وجود فوق الطبیعه بود که بایستی در [[آخر الزمان]] [[ظهور]] کند و [[نظم]] و [[عدالت]] رفته را به [[جهان]] بازآرد و [[مقدمه]] خلود و [[سعادت]] دائم [[انسان]] را فراهم سازد"<ref>سید هادی خسروشاهی، مصلح جهانی و مهدی موعود {{ع}} از دیدگاه اهل سنت، ص ۵۵، به نقل از: دار مستتر، مهدی {{ع}} در سیزده قرن، ترجمه محسن جهان سوز.</ref>. براساس تحقیقات پژوهشگران مسائل [[اسلامی]]، این [[عقیده]] پیوسته در میان بیشتر [[ملت‌ها]] و [[پیروان ادیان]] بزرگ وجود داشته و حتی [[اقوام]] مختلف جهان- چون اسلاوها، ژرمن‌ها، اسن‌ها و سلت‌ها- نیز معتقدند که سرانجام باید [[پیشوایی]] در [[آخر الزمان]] [[ظهور]] کند و [[بی‌عدالتی‌ها]] را از بین ببرد و [[حکومت واحد جهانی]] تشکیل داده، در بین [[مردم]] براساس [[عدالت]] و [[انصاف]] [[داوری]] کند. در این درس با توجه به اهمیت موضوع، تنها به دو دیدگاه ([[یهود]] و [[مسیحیت]]) خواهیم پرداخت و دیدگاه‌های دیگر [[ادیان]] و [[مذاهب]] را مطرح نخواهیم کرد؛ به [[دلیل]] اینکه: بیشتر متون در دست، غیرقابل استناد قطعی به [[پیامبران]] این [[ادیان]] است و در نسبت دادن آنها به صاحبان این شریعت‌ها، تردیدهای جدی وجود دارد. بیشتر این نوشته‌ها به صورت کنایه، استعاره و همراه با ابهام‌های فراوانی است که برداشت‌ قطعی از این سخنان را غیرممکن می‌سازد. اگرچه عده‌ای بر این مطلب پای می‌فشرند که قسمت‌های فراوانی از این نوشته‌ها، مربوط به "[[مهدویت]]" است! پاره‌ای از متون این [[ادیان]] نگرش‌های [[پیروان]] آن [[ادیان]] است و استفاده صریح از آن متون را در باره "[[مهدویت]]" دور از دسترس می‌نماید. در برخی از موارد، اصل کتاب‌هایی که در بحث "[[مهدویت]] در [[ادیان]]" بدان اشاره می‌شود، در دست نیست و تنها به نقل‌هایی از این کتاب‌ها بسنده شده، که این نیز مشکلی بر مشکلات یاد شده افزوده است. اگرچه موارد یاد شده تا حدودی درباره متون [[کتاب مقدس]] نیز وجود دارد؛ اما نزدیکی صدور آنها به زمان ما و تا حدودی صراحت آنها در مباحث [[موعود]] و [[منجی]]، مقداری از دشواری کار می‌کاهد. بنابراین در این موضوع تنها به دو کتاب [[تورات]] و [[انجیل]] بسنده می‌کنیم. علاقه‌مندان را به کتاب‌های مفصل توصیه می‌نماییم<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیممان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ج‌۱، ص۲۴.</ref>.

#کتاب [[زبور داود]] {{ع}}‌: در این کتاب نیز مطالبی ذکر شده است؛ چنان‌که [[قرآن کریم]]، به [[نقل]] از [[زبور]] از [[غلبه]] [[صالحان]] سخن گفته است: {{متن قرآن|وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ}}<ref>«و در زبور پس از تورات نگاشته‌ایم که بی‌گمان زمین را بندگان شایسته من به ارث خواهند برد» سوره انبیاء، آیه ۱۰۵.</ref>. با مراجعه به [[زبور]]، می‌توان به رغم تحریف‌های صورت گرفته، این [[بشارت]] را چنین یافت: "زیرا که شریران منقطع می‌شوند؛ اما متوکلان به [[خداوند]] [[وارث زمین]] خواهند شد؛ اما متواضعان [[وارث زمین]] شده از کثرت [[سلامتی]] متلذذ خواهند شد..."<ref>کتاب مقدس، مزامیر داود، مزمور سی و هفتم، بندهای ۹- ۳۷.</ref>. پس از [[حضرت موسی]] {{ع}}، [[حضرت عیسی]] {{ع}} آمد و [[دین]] [[موسی]] {{ع}} را [[نسخ]] کرد. اکنون [[دین یهود]]، [[دین]] منسوخ و [[شریعت]] باطله است. پس از [[حضرت عیسی]] {{ع}}، [[حضرت محمد]] {{صل}}، [[مبعوث]] شده و [[دین]] [[مسیح]] را [[نسخ]] کرد. اکنون [[دین]] [[مسیح]]، [[دین]] منسوخ و [[شریعت]] [[باطل]] است<ref>این تعبیر- چنان‌که پیداست- به این معنا نیست که شریعت موسای کلیم {{ع}}، یا شریعت عیسای مسیح {{ع}}، در زمان خود نیز باطل بوده است. این دو دین، هریک در عهد خود و در دور زمانی خاص خود و نیز به دور از تحریف‌ها و تصرف‌ها، دین آسمانی و بر حق بوده است.</ref>. از زمان طلوع [[اسلام]] تاکنون و تا [[قیامت]]، تنها [[دین]] به [[حق]] در روی زمین- که مبتنی بر [[وحی]] و [[پیامبری]] است- [[دین]] [[مقدس]] [[اسلام]] است و [[کتاب خدا]]، در میان خلق همواره، [[قرآن]] است. بر این اساس‌ "[[موعود]]" همان [[مهدی]] {{ع}} است و [[بشارت‌ها]] و اشارت‌هایی که از [[پیامبران]] و دیگر بزرگان رسیده است، در [[حق]] او [[صادق]] است و به [[ظهور]] او اشاره دارد<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیممان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ج‌۱، ص۲۳-۲۶.</ref>.

#[[مکاشفات]] [[یوحنا]]: "چنانچه [[پدر]] در ذات خود زندگانی دارد، به پسر نیز داده است که او در ذات خود زندگانی داشته باشد و [[قدرت]] به او داده است که هم حکم‌رانی بکند، به [[علت]] آنکه [[فرزند]] [[انسان]] است"<ref>کتاب مقدس، انجیل یوحنا، باب پنجم، بندهای ۲۶- ۲۸.</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیممان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ج‌۱، ص۲۶، ۲۷.</ref>.