نامۀ ۳۱ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

→ تفاوت با ویرایش قدیمی‌تر

نامۀ ۳۱ نهج البلاغه (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۲ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۲۳

۲۶۹ بایت حذف‌شده ، ۱۲ ژوئن

۱۱۲٬۶۳۷

ویرایش

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-{{خرد}}
+{{مدخل مرتبط
-{{امامت}}
+| موضوع مرتبط = نهج البلاغه
+| عنوان مدخل  =
+| مداخل مرتبط =
+| پرسش مرتبط  =
+}}
-==مقدمه==
+== مقدمه ==
-*[[امام]] {{ع}} هنگام بازگشت از [[صفین]]، [[نامه]] ۳۱ را نگاشته است و بدین‌سان به‌واسطه [[فرزند]] خویش [[امام حسن مجتبی]] {{ع}} که او نیز مستعد [[مقام عصمت]] و [[امامت]] است، تمام [[انسان‌ها]] را مخاطب قرار داده است که چگونه باشند و چگونه بیندیشند. در آغاز [[وصیت]]، خود را مربی سرد و گرم چشیده‌ای معرفی می‌کند که [[عمر]] خویش به‌سر برده و حال نظر خوشی نسبت به [[دنیا]] ندارد، به فرزندی که در عین خامی و ناپختگی باید همانند [[پدر]] در مسیر [[زندگی]] گام بردارد. از این‌رو در هنگامه [[پیری]] و عوارض ناشی از آن، اما بنا بر [[وظیفه]] و [[ضرورت تربیت]] به این امر [[همت]] می‌گمارد<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 776.</ref>.
+[[امام]] {{ع}} هنگام بازگشت از [[صفین]]، [[نامه]] ۳۱ را نگاشته است و بدین‌سان به‌واسطه [[فرزند]] خویش [[امام حسن مجتبی]] {{ع}} که او نیز مستعد [[مقام عصمت]] و [[امامت]] است، تمام [[انسان‌ها]] را مخاطب قرار داده است که چگونه باشند و چگونه بیندیشند. در آغاز [[وصیت]]، خود را مربی سرد و گرم چشیده‌ای معرفی می‌کند که [[عمر]] خویش به‌سر برده و حال نظر خوشی نسبت به [[دنیا]] ندارد، به فرزندی که در عین خامی و ناپختگی باید همانند پدر در مسیر [[زندگی]] گام بردارد. از این‌رو در هنگامه [[پیری]] و عوارض ناشی از آن، اما بنا بر [[وظیفه]] و ضرورت تربیت به این امر [[همت]] می‌گمارد.
-*[[تقوا]] ضمانت و کلید طلایی [[تربیت]] است. [[شهر]] [[دل]] با [[یاد خدا]] آباد می‌شود و تنها [[پشتیبان]] و [[پناهگاه]] [[آدمی]] در مسیر [[زندگی]] و بلندترین دستاویز [[آدمی]] هموست. پس [[امام]] {{ع}} به [[فرزند]] خویش توصیه می‌کند که: تنها به‌سوی او دست آویز و جز آستان ربوبی سر به هیچ درگاهی مساوی که هرچه هست از عطا و [[مصلحت]] در درگاه ربوبی است. [[دل]] را به [[نسیم]] حیات‌بخش [[پند]] و [[اندرز]] بسپار و هوا و هوس‌های نفسانی را با نیروی [[زهد]] از سرزمین وجود [[پاک]] گردان. بدان که [[دنیا]] آمیزه‌ای از نوش و نیش است و هر از گاه از حالی به حال دیگر می‌گردد و خوشی و ناخوشی همراه هم‌اند، اما [[پاداش]] و [[کیفر]] در [[رستاخیز]] خواهد بود<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 777.</ref>.
-*به پیشینیان بنگر و بدان که مقصد نهایی و دائمی سرایی دیگر است، پس هرگز [[آخرت]] را به [[دنیا]] مفروش. آنچه نمی‌دانی مگوی و راهی که در آن [[شک]] و [[بیم]] [[گمراهی]] است مپوی. هرجا که سرگشته‌ای بایست که باز ایستادن بهتر از راندن بر مرکب خطرهاست. همواره بر [[سبیل]] [[حق]] باش و از [[سختی‌ها]] در راه [[حق]] مهراس. در [[دین]] سطحی‌بین مباش، بلکه در آن ژرف بیندیش. اگر در [[بینش]] و [[تفکر]] [[دینی]] با مشکلی مواجه شدی، بدان که راه نبردی نه این‌که راهی وجود ندارد، زیرا دانسته‌های [[انسان]] در برابر نادانسته‌های او بس ناچیز است.[[جان]] خود را به دست [[شکیبایی]] پرورش ده و در اثر [[صبر]] و [[استقامت]] در برابر [[سختی‌ها]] کارآزموده شو. [[علم]] را برای [[خدمت]] به خلق بیاموز تا برایت مفید افتد. از [[شبهات]] و تعصب‌های نابجا بپرهیز. در برابر [[کلام]] [[حق]] خاضع و [[خاشع]] باش تا راه یابی...<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 777.</ref>.
-==مطالب مهم [[نامه]]==
-*تمام این [[نامه]] ناظر به مسائلی [[تربیتی]] به شرح زیر است:
-#نقش [[آموزش]] [[اصول دین]] در [[تربیت]]؛
-#[[اولویت]] [[آموزش]] [[قرآن]]؛
-#[[ضرورت تربیت]]؛
-#[[تقوا]]، اصل و ضمانت [[تربیت]]؛
-#[[پندپذیری]] و عبرت‌آموزی؛
-#[[خودسازی]] و ایجاد [[صفات نیکو]]؛
-#توجه به مربی و اثر آن؛
-#زمان [[تربیت]] و آثار به‌تأخیر انداختن آن؛
-#[[رسالت]] مربیان؛
-#پرهیز از [[تعصب]] و خودمحوری و [[غرور]]؛
-#پرهیز از مواضع [[شبهه]]؛
-#[[زمینه‌سازی]] روحی برای [[تربیت]]؛
-#نقش [[الگو]] در [[تربیت]]؛
-#واقع‌نگری در [[تربیت]]؛
-#[[روابط اجتماعی]]؛
-#بیان لغزشگاه‌های [[تربیتی]]؛
-#[[دعا]] و استعانت از [[خدا]] در [[تربیت]]؛
-#تصویر [[دنیا]]؛
-#واقع‌نگری نسبت به [[زندگی]]؛
-#بیان بایدها و نبایدها؛
-#[[آزادی معنوی]] و [[آزادگی]]؛
-#بیان عوامل و موانع [[تربیت]]؛
--#راه و رسم [[زندگی]]<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 777-778.</ref>.
-==فرازی از [[نامه]]==
-*[[دل]] نوجوان چون [[خاک]] خوب و آماده، پذیرای هر بذری است، پس باید هرچه زودتر هسته‌های [[عشق]] و [[ایمان]] را افشاند، وگرنه [[زمین]] را نااهلان از شر و [[فساد]] پر سازند. لذا به [[تربیت]] تو [[همت]] گماشتم پیش از آن‌که دلت سخت و سترون و مرغ اندیشه‌ات در هوای دیگر پرواز کند، تا با تصمیمی [[قاطع]] به پیش‌باز [[زندگی]] و رویدادهای آن روی، زیرا من [[زندگی]] را تجربه کرده‌ام و از نزدیک زشت و زیبای آن را دیده و تلخ و شیرین آن را چشیده‌ام و اینک محصول آن را به راحتی و روشنی در اختیارت می‌گذارم. زنهار که آزموده‌ها را از نو نیازمایی و دوباره به کام خسارات و ضایعات درنیفتی، که من راه [[زندگی]] را بر تو روشن و هموار کرده‌ام..<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 778.</ref>.
-*[[آموزش]] نوجوان باید از [[کتاب خدا]] آغاز شود و مربی، در نخستین گام، عطر [[کلام الهی]] را به مشام [[جان]] او بپاشد و فضای [[پاک]] [[اندیشه]] او را با زیباترین و درست‌ترین کلام‌ها و [[دانش‌ها]] بیاراید تا برای همیشه [[فکر]] او اشتباه بیمه شود. در هر صورت "[[دانش]] [[قرآنی]]" و "[[علم]] [[زندگی]] [[اسلامی]]"، یعنی "[[حلال]] و [[حرام]]" که شایسته‌ها را از ناشایست‌ها جدا می‌کند، در [[آموزش]] نوجوان [[اولویت]] و اولیت داشت که از آن درنگذشتم<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 778.</ref>.
-*[[بیم]] آن داشتم که [[هوس‌ها]] و خیالاتی که باعث اشتباه [[مردم]] شده، [[حقیقت]] را از تو بپوشانَد و به [[لغزش]] و [[خطا]] افتی. پس آگاهی‌ات را بر رها کردنت سزاوارتر دیدم که از هلاکتت آسوده شوم، بدین [[امید]] که [[خداوند]] توفیقت دهد و به مقصد نیکت [[هدایت]] فرماید. پس سفارشم این است... <ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 778.</ref>.
-*فرزندم، بدان که [[راز]] [[وصیت]] من در یک کلمه نهفته است و آن "[[تقوای الهی]]" است، همان که "اصل [[تربیت]]" است و باید با همه وجود در راه تحقق آن پای فشرد. فرزندم، پهنه [[زمین]] و ناموس زمان و امکانات [[جهان]] در [[اختیار]] توست، ولی به هوش باش که از "مرز [[الهی]]" درنگذری و همواره "[[واجبات]]" را منظور داشته باشی و تنها بدان بسنده کنی. نیز روش نیاکان پاک‌نهاد و شایستگان دودمانت را برنامه خود ساز و بر آن [[مراقبت]] کن، که آنان در کار خویش و راه و رسمی که برگزیدند بی‌تأمل و بی‌دقت نبوده‌اند (همان‌گونه که تو نیز چنینی) و سرانجام، ملاک کار را بر شناخت‌ها و شناخته شده‌ها قرار دادند و از ناشناخته‌ها که [[تکلیف]] آفرین نیستند، بازایستادند و از زحمت آن رستند. از [[شبهه‌ها]] و خصومت‌ها بپرهیز و اگر پذیرای راه و رسم پیشینیانت نیستی و خود خواستار [[آگاهی]] و تجربه مستقلی، باید [[تلاش]] تو همه در کسب [[فهم]] درست و به‌کارگیری [[خرد]] باشد و به هر پایه [[سستی]] تکیه نکنی و در تاریک‌روشن [[شبهه‌ها]] گام برنداری و از ستیزه و جدال بپرهیزی... .
-<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 779.</ref>.
-== پرسش‌های وابسته ==
+[[تقوا]] ضمانت و کلید طلایی [[تربیت]] است. [[شهر]] [[دل]] با [[یاد خدا]] آباد می‌شود و تنها [[پشتیبان]] و [[پناهگاه]] [[آدمی]] در مسیر [[زندگی]] و بلندترین دستاویز [[آدمی]] هموست. پس [[امام]] {{ع}} به [[فرزند]] خویش توصیه می‌کند که: تنها به‌سوی او دست آویز و جز آستان ربوبی سر به هیچ درگاهی مساوی که هرچه هست از عطا و [[مصلحت]] در درگاه ربوبی است. [[دل]] را به [[نسیم]] حیات‌بخش [[پند]] و [[اندرز]] بسپار و هوا و هوس‌های نفسانی را با نیروی [[زهد]] از سرزمین وجود [[پاک]] گردان. بدان که [[دنیا]] آمیزه‌ای از نوش و نیش است و هر از گاه از حالی به حال دیگر می‌گردد و خوشی و ناخوشی همراه هم‌اند، اما [[پاداش]] و [[کیفر]] در [[رستاخیز]] خواهد بود.
-== جستارهای وابسته ==
+به پیشینیان بنگر و بدان که مقصد نهایی و دائمی سرایی دیگر است، پس هرگز [[آخرت]] را به [[دنیا]] مفروش. آنچه نمی‌دانی مگوی و راهی که در آن [[شک]] و [[بیم]] [[گمراهی]] است مپوی. هرجا که سرگشته‌ای بایست که باز ایستادن بهتر از راندن بر مرکب خطرهاست. همواره بر [[سبیل]] [[حق]] باش و از [[سختی‌ها]] در راه [[حق]] مهراس. در [[دین]] سطحی‌بین مباش، بلکه در آن ژرف بیندیش. اگر در [[بینش]] و [[تفکر]] [[دینی]] با مشکلی مواجه شدی، بدان که راه نبردی نه این‌که راهی وجود ندارد، زیرا دانسته‌های [[انسان]] در برابر نادانسته‌های او بس ناچیز است. [[جان]] خود را به دست [[شکیبایی]] پرورش ده و در اثر [[صبر]] و [[استقامت]] در برابر [[سختی‌ها]] کارآزموده شو. [[علم]] را برای [[خدمت]] به خلق بیاموز تا برایت مفید افتد. از [[شبهات]] و تعصب‌های نابجا بپرهیز. در برابر [[کلام]] [[حق]] خاضع و [[خاشع]] باش تا راه یابی...<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه ج۲]]، ص۷۷۶ ـ ۷۷۷.</ref>.
-==منابع==
+== مطالب مهم [[نامه]] ==
-* [[پرونده:13681049.jpg|22px]] [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|'''دانشنامه نهج البلاغه ج۲''']]
+تمام این [[نامه]] ناظر به مسائلی [[تربیتی]] به شرح زیر است:
+# نقش [[آموزش]] [[اصول دین]] در [[تربیت]]؛
+# اولویت [[آموزش]] [[قرآن]]؛
+# ضرورت تربیت؛
+# [[تقوا]]، اصل و ضمانت [[تربیت]]؛
+# [[پندپذیری]] و عبرت‌آموزی؛
+# [[خودسازی]] و ایجاد صفات نیکو؛
+# توجه به مربی و اثر آن؛
+# زمان [[تربیت]] و آثار به‌تأخیر انداختن آن؛
+# [[رسالت]] مربیان؛
+# پرهیز از [[تعصب]] و خودمحوری و [[غرور]]؛
+# پرهیز از مواضع [[شبهه]]؛
+# [[زمینه‌سازی]] روحی برای [[تربیت]]؛
+# نقش [[الگو]] در [[تربیت]]؛
+# واقع‌نگری در [[تربیت]]؛
+# [[روابط اجتماعی]]؛
+# بیان لغزشگاه‌های [[تربیتی]]؛
+# [[دعا]] و استعانت از [[خدا]] در [[تربیت]]؛
+# تصویر [[دنیا]]؛
+# واقع‌نگری نسبت به [[زندگی]]؛
+# بیان بایدها و نبایدها؛
+# [[آزادی معنوی]] و [[آزادگی]]؛
+# بیان عوامل و موانع [[تربیت]]؛
+# راه و رسم [[زندگی]]<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه ج۲]]، ص ۷۷۷-۷۷۸.</ref>.
-==پانویس==
+== فرازی از [[نامه]] ==
-{{یادآوری پانویس}}
+[[دل]] نوجوان چون [[خاک]] خوب و آماده، پذیرای هر بذری است، پس باید هرچه زودتر هسته‌های [[عشق]] و [[ایمان]] را افشاند، وگرنه [[زمین]] را نااهلان از شر و [[فساد]] پر سازند. لذا به [[تربیت]] تو [[همت]] گماشتم پیش از آن‌که دلت سخت و سترون و مرغ اندیشه‌ات در هوای دیگر پرواز کند، تا با تصمیمی [[قاطع]] به پیش‌باز [[زندگی]] و رویدادهای آن روی، زیرا من [[زندگی]] را تجربه کرده‌ام و از نزدیک زشت و زیبای آن را دیده و تلخ و شیرین آن را چشیده‌ام و اینک محصول آن را به راحتی و روشنی در اختیارت می‌گذارم. زنهار که آزموده‌ها را از نو نیازمایی و دوباره به کام خسارات و ضایعات درنیفتی، که من راه [[زندگی]] را بر تو روشن و هموار کرده‌ام.
-{{پانویس2}}
-[[رده:مدخل]]
+[[آموزش]] نوجوان باید از [[کتاب خدا]] آغاز شود و مربی، در نخستین گام، عطر [[کلام الهی]] را به مشام [[جان]] او بپاشد و فضای [[پاک]] [[اندیشه]] او را با زیباترین و درست‌ترین کلام‌ها و [[دانش‌ها]] بیاراید تا برای همیشه [[فکر]] او اشتباه بیمه شود. در هر صورت "[[دانش]] [[قرآنی]]" و "[[علم]] [[زندگی]] [[اسلامی]]"، یعنی "[[حلال]] و [[حرام]]" که شایسته‌ها را از ناشایست‌ها جدا می‌کند، در [[آموزش]] نوجوان [[اولویت]] و اولیت داشت که از آن درنگذشتم.
-[[رده:امام علی]]
-[[رده:مدخل نهج البلاغه]]
+[[بیم]] آن داشتم که [[هوس‌ها]] و خیالاتی که باعث اشتباه [[مردم]] شده، [[حقیقت]] را از تو بپوشانَد و به [[لغزش]] و [[خطا]] افتی. پس آگاهی‌ات را بر رها کردنت سزاوارتر دیدم که از هلاکتت آسوده شوم، بدین [[امید]] که [[خداوند]] توفیقت دهد و به مقصد نیکت [[هدایت]] فرماید. پس سفارشم این است... .
+فرزندم، بدان که [[راز]] [[وصیت]] من در یک کلمه نهفته است و آن "[[تقوای الهی]]" است، همان که "اصل [[تربیت]]" است و باید با همه وجود در راه تحقق آن پای فشرد. فرزندم، پهنه [[زمین]] و ناموس زمان و امکانات [[جهان]] در [[اختیار]] توست، ولی به هوش باش که از "مرز [[الهی]]" درنگذری و همواره "[[واجبات]]" را منظور داشته باشی و تنها بدان بسنده کنی. نیز روش نیاکان پاک‌نهاد و شایستگان دودمانت را برنامه خود ساز و بر آن [[مراقبت]] کن، که آنان در کار خویش و راه و رسمی که برگزیدند بی‌تأمل و بی‌دقت نبوده‌اند (همان‌گونه که تو نیز چنینی) و سرانجام، ملاک کار را بر شناخت‌ها و شناخته شده‌ها قرار دادند و از ناشناخته‌ها که [[تکلیف]] آفرین نیستند، بازایستادند و از زحمت آن رستند. از [[شبهه‌ها]] و خصومت‌ها بپرهیز و اگر پذیرای راه و رسم پیشینیانت نیستی و خود خواستار [[آگاهی]] و تجربه مستقلی، باید [[تلاش]] تو همه در کسب [[فهم]] درست و به‌کارگیری [[خرد]] باشد و به هر پایه [[سستی]] تکیه نکنی و در تاریک‌روشن [[شبهه‌ها]] گام برنداری و از ستیزه و جدال بپرهیزی...<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه ج۲]]، ص۷۷۸ ـ ۷۷۹.</ref>.
+== منابع ==
+{{منابع}}
+# [[پرونده:13681049.jpg|22px]] [[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|'''دانشنامه نهج البلاغه ج۲''']]
+{{پایان منابع}}
+== پانویس ==
+{{پانویس}}
+[[رده:نامه‌های نهج البلاغه]]