امام حسین در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{ویرایش غیرنهایی}} {{سوگواری امام حسین}} <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> : <div style="background-col...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
* | *نام مبارکش [[حسین]] و پنجمین تن از [[چهارده معصوم]] است. در سوم [[شعبان]] سال ۴ ه. در [[مدینه]] به [[دنیا]] آمد. جد ارجمندش، [[پیامبر اسلام]]{{صل}} و [[پدر]] والامقامش [[حضرت علی]]{{ع}} و [[مادر]] گرامی‌اش [[حضرت]] [[فاطمه]]{{س}} است. [[کنیه]] [[مبارک]] او، [[ابوعبدالله]] و از [[القاب]] مشهور آن [[امام]] است: [[سبط]] و [[سید الشهداء]]<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 102.</ref>. | ||
*در [[روایت]] است که نام او را [[خداوند]] [[برگزیده]] و [[جبرئیل]] به [[پیامبر]]{{صل}} [[ابلاغ]] کرده است<ref>مناقب آل ابی طالب، ۴/ ۸۶- ۸۴؛ اسد الغابة، ۲/ ۱۸.</ref>. پس از [[تولد]]، [[رسول خدا]]{{صل}} خود در گوش او [[اذان]] و اقامه گفت<ref>امام حسین، ۱/ ۳۲.</ref> و پیوسته بدو عنایتی ویژه داشت. [[امام حسین]]{{ع}} هفت ساله بود که [[پیامبر]] به سرای جاوید رفت و در این مدت بسیار بدو نزدیک بود. [[پیامبر]] علاقه‌ای بسیار به او داشت و پیوسته در گفتار و [[رفتار]]، از مهر شگفت خویش به [[فرزند]] دخترش پرده برمی‌داشت. او را به سینه می‌فشرد و گلویش را می‌بوسید و می‌فرمود: "[[حسین]] از من است و من از اویم. [[خدا]] [[دوست]] دارد کسی را که [[حسین]] را [[دوست]] دارد. [[حسین]] از [[اسباط]] است"<ref>مسند احمد، ۴/ ۱۷۲.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 102.</ref>. | |||
==[[ویژگی‌های اخلاقی]] و [[رفتاری]]== | |||
*هر چند همه [[امامان معصوم]]{{عم}} در عرصه [[اخلاق]] و [[رفتار]] نمونه کامل و بی‌مانندند، [[امام حسین]]{{ع}} در این میان جایگاهی ویژه دارد. [[فداکاری]] و پاکبازی او برای [[احیای دین]] و گذشتن از همه هستی خویش برای فرمانبرداری [[خدای متعال]]، در [[تاریخ]] انسانی بی‌نظیر است. به [[خداوند]] [[عشق]] می‌ورزید و در همه حال به ذکر او بود؛ چنان که [[نقل]] کرده‌اند در شب [[عاشورا]] از [[دشمن]] مهلت خواست تا به [[مناجات]] بایستد و [[نماز]] بگزارد و [[قرآن]] بخواند و فرمود: "[[خدا]] می‌داند که من [[نماز]] و [[قرآن]] و دعای فراوان و [[استغفار]] را [[دوست]] می‌دارم"<ref>بحارالانوار، ۴۴/ ۳۹۲.</ref>. بیست و پنج بار پیاده به [[حج]] رفت و دعای پر مغز عرفه از او است. در [[تواضع]] و [[جود]] و [[بخشایش]] و [[رأفت]] و [[احسان]] و [[حلم]] و [[فصاحت]] و [[بلاغت]] و [[شجاعت]]، شهره [[عام و خاص]] بود<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 102.</ref>. | |||
==[[زندگی]] [[سیاسی]]- [[اجتماعی]] پیش از [[امامت]]== | |||
*روزگار [[امام علی]]{{ع}}: این دوران را می‌توان در دو بخش باز نمود: یکی دوران ۲۵ ساله [[سکوت]] [[پدر]] و دیگر، دوران [[حکومت]] او. [[امام حسین]]{{ع}} در دوران نخست همراه [[پدر]] [[شاهد]] کژروی‌های برخی [[اصحاب پیامبر]]{{صل}} و پیشامدهای بسیار تلخ بود؛ همانند [[شهادت]] [[مادر]]، [[غصب]] [[فدک]]، [[محرومیت]] [[بنی هاشم]] از [[خمس]] و [[بدعت]] در [[احکام]] و [[مقررات اسلامی]]. [[امام حسین]]{{ع}} در این دوران، پیرو و [[پشتیبان]] [[پدر]] بود و گاه که [[مصلحت]] تمنا می‌کرد، [[نارضایتی]] و [[مخالفت]] خویش را با وضعیت [[جامعه اسلامی]] بازمی‌نمود<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 102.</ref>. | |||
*[[امام]] در دوران دوم، [[پدر]] را در [[زمامداری]] [[جامعه اسلامی]] [[یاری]] می‌کرد. فعالیت‌های [[امام حسین]]{{ع}} در روزگار پنج ساله [[خلافت]] [[پدر]] عبارت بود از: شرکت در [[امور سیاسی]]، [[اجتماعی]]، [[فرهنگی]] و [[نظامی]]. [[بسیج]] نیرو برای رویارویی با [[دشمن]] و حضور پرشور در جنگ‌های [[جمل]]، [[صفین]] و [[نهروان]] بخشی از این گونه فعالیت‌ها است<ref>زندگانی امام حسین، ۴۹- ۳۱.</ref>. ب. روزگار [[امام حسن]]{{ع}}: دوران [[امامت امام حسن]]{{ع}} از سال ۴۰ تا ۵۰ ه. طول کشید<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 103.</ref>. | |||
==[[امامت]]== | |||
*[[امامت]] [[حضرت]] [[حسین بن علی]]{{ع}} از سال ۵۰ آغاز گشت و تا ۶۱ ه. ادامه یافت. [[امام حسین]]{{ع}} از [[دوازده]] تنی است که [[پیامبر]]{{صل}} در [[حدیث]] مشهور [[جابر]] [[انصاری]] از آنان یاد می‌کند و آنان را [[خلیفه]] و [[وصی]] خویش می‌خواند. افزون بر این، [[امام]]{{ع}} در ماجرای [[مباهله]] همراه [[پیامبر]]{{صل}} بود. [[پیامبر]]{{صل}} درباره [[امامت]] او و برادرش [[امام حسن]]{{ع}} فرمود: "این دو فرزندم، امام‌اند؛ چه بنشینند و چه [[قیام]] کنند"<ref>مصنفات الشیخ المفید، ۱۱/ ۳۰.</ref>. [[حضرت]] [[حسن بن علی]]{{ع}} نیز بر [[امامت]] او تصریح کرده و هنگام [[شهادت]]، [[برادر]] را [[امام]] پس از خود خوانده و فرموده است: | |||
"چون [[وفات]] یابم و [[روح]] از تنم جدا گردد، [[حسین بن علی]] [[امام]] است. [[وراثت]] او از [[پیامبر]]، نزد [[خدا]] در کتاب ثبت است"<ref>الاصول من الکافی، ۱/ ۳۰۱.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 103.</ref>. | |||
==[[قیام امام حسین]]{{ع}}== | |||
*چون [[امام حسن]]{{ع}} به [[شهادت]] رسید، [[امام حسین]]{{ع}} ده سال در [[حکومت]] [[معاویه]] به سر برد و در این مدت [[سیاست]] [[برادر]] را پیش گرفت؛ هر چند پیوسته از [[مشروع]] نبودن [[حکومت]] [[معاویه]] پرده برمی‌داشت. پس از [[مرگ]] [[معاویه]] در سال ۶۰ ه. فرزندش [[یزید]] بر جای او نشست. [[امام حسین]]{{ع}} با روی کار آمدن چنین کسی، دیگر [[صلح]] را [[مصلحت]] ندانست و [[قیام]] [[آشکار]] خویش علیه [[حکومت]] را آغاز کرد. [[معاویه]] را [[خلیفه نخست]] به [[حکومت]] [[شام]] گمارده بود. او شخصیتی [[دینی]] برای خویش برساخت و عناوینی جعلی همانند خال المؤمنین و کاتب [[وحی]] بر خود نهاد. [[سیاست]] [[معاویه]]، از طرفی با فریبکاری و [[ظاهرسازی]] و عوام فریبی همراه بود و از طرف دیگر بر پایه [[ترور]]، ایجاد [[وحشت]] و [[تبعید]] [[استوار]] شده بود<ref>ر.ک: معاویه و تاریخ؛ کشف الهاویه.</ref>. بر این اساس، [[قیام]] علیه [[معاویه]]، بسیار دشوار می‌نمود تا جایی که هم [[امام حسن]]{{ع}} و هم [[امام حسین]]{{ع}} [[قیام]] را در زمان [[معاویه]] به [[مصلحت]] ندانستند<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 103-104.</ref>. | |||
== | ==منابع== | ||
* [[پرونده:1414.jpg|22px]] [[فرهنگ شیعه (کتاب)|'''فرهنگ شیعه''']] | |||
== جستارهای وابسته | ==جستارهای وابسته== | ||
* [[اعاده معدوم]] | |||
* [[ | |||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| خط ۲۵: | خط ۳۳: | ||
{{پانویس2}} | {{پانویس2}} | ||
[[رده: | [[رده:مدخل]] | ||
[[رده:امام حسین]] | [[رده:امام حسین]] | ||