کلام خدا در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

کلام خدا در کلام اسلامی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۵ اوت ۲۰۱۹، ساعت ۱۰:۳۳

۲ بایت حذف‌شده ، ‏۲۵ اوت ۲۰۱۹

←‏مقدمه

دیداریویکی‌متن

Msadeq

مدیران

۱۱۵٬۱۸۳

ویرایش

@@ خط ۱۶: / خط ۱۶: @@
 #[[کلام]] [[خدا]] هم حروف و اصوات است و هم حادث؛ اما بر ذات [[الهی]] [[قائم]] نیست، بلکه از آفریده‌های او است که در [[جبرئیل]] {{ع}} و [[پیامبران]] {{ع}} پدید می‌آید<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 386.</ref>.
 #[[کلام]] [[خداوند]]، اصوات و حروف نیست؛ بلکه مفاهیمی است که بر [[ذات خدا]] [[استوار]] است و قدیم و ازلی است. این نظریه را [[اشاعره]] مطرح ساخته‌اند که [[قرآن]] را قدیم می‌دانند و معتقدند هر کس [[قرآن]] را حادث بشمارد، [[کافر]] است و قتلش [[واجب]]<ref>الملل و النحل‌، ۹۵ و ۹۶؛ پیام قرآن‌، ۴/ ۳۷۹.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 386.</ref>.
-#[[کلام]] [[خداوند]] بدین معنا است که اصوات را می‌آفریند و به گوش پیامبرانش می‌رساند. از [[قرآن]] نیز برمی‌آید که در ماجرای سخن گفتن [[خدا]] با [[حضرت موسی]] {{ع}} اصوات را در درخت آفرید و از این گذر با این [[پیامبر]] سخن گفت<ref>{{متن قرآن|وَهَلْ أَتَاكَ حَدِيثُ مُوسَى إِذْ رَأَى نَارًا فَقَالَ لِأَهْلِهِ امْكُثُوا إِنِّي آنَسْتُ نَارًا لَّعَلِّي آتِيكُم مِّنْهَا بِقَبَسٍ أَوْ أَجِدُ عَلَى النَّارِ هُدًى فَلَمَّا أَتَاهَا نُودِي يَا مُوسَى إِنِّي أَنَا رَبُّكَ فَاخْلَعْ نَعْلَيْكَ إِنَّكَ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى وَأَنَا اخْتَرْتُكَ فَاسْتَمِعْ لِمَا يُوحَى إِنَّنِي أَنَا اللَّهُ لا إِلَهَ إِلاَّ أَنَا فَاعْبُدْنِي وَأَقِمِ الصَّلاةَ لِذِكْرِي  إِنَّ السَّاعَةَ آتِيَةٌ أَكَادُ أُخْفِيهَا لِتُجْزَى كُلُّ نَفْسٍ بِمَا تَسْعَى}}؛ سوره طه، آیه ۱۵- ۹.</ref>. این نظریه از آنِ [[متکلمان امامیه]] است. آنان معتقدند که سخن گفتنِ معمولِ [[انسان‌ها]] [[نیازمند]] جسم و عوارض جسمانی است که [[خداوند]] از آن منزه است. [[امامیه]] درباره [[قرآن]] بر این باورند که [[آیات قرآنی]] همان الفاظ و حروف است که گاه در قالب سخن- آن چنان که گفته شد- و گاه در شکل نوشته [[ظهور]] می‌یابد و بدین سان، [[کلام]] [[الله]]، حادث است نه قدیم. [[امام صادق]] {{ع}} در این باره می‌فرماید: "[[کلام الهی]]، حادث است نه ازلی؛ [زیرا] [[خداوند]] از ازل بوده است و [[متکلم]] نبوده است و سپس [[کلام]] را آفریده است"<ref>اصول کافی‌، ۱/ ۱۰۷؛ بحارالانوار، ۴/ ۶۸.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 387.</ref>.
+#[[کلام]] [[خداوند]] بدین معنا است که اصوات را می‌آفریند و به گوش پیامبرانش می‌رساند. از [[قرآن]] نیز برمی‌آید که در ماجرای سخن گفتن [[خدا]] با [[حضرت موسی]] {{ع}} اصوات را در درخت آفرید و از این گذر با این [[پیامبر]] سخن گفت<ref>{{متن قرآن|وَهَلْ أَتَاكَ حَدِيثُ مُوسَى إِذْ رَأَى نَارًا فَقَالَ لِأَهْلِهِ امْكُثُوا إِنِّي آنَسْتُ نَارًا لَّعَلِّي آتِيكُم مِّنْهَا بِقَبَسٍ أَوْ أَجِدُ عَلَى النَّارِ هُدًى فَلَمَّا أَتَاهَا نُودِي يَا مُوسَى إِنِّي أَنَا رَبُّكَ فَاخْلَعْ نَعْلَيْكَ إِنَّكَ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى وَأَنَا اخْتَرْتُكَ فَاسْتَمِعْ لِمَا يُوحَى إِنَّنِي أَنَا اللَّهُ لا إِلَهَ إِلاَّ أَنَا فَاعْبُدْنِي وَأَقِمِ الصَّلاةَ لِذِكْرِي  إِنَّ السَّاعَةَ آتِيَةٌ أَكَادُ أُخْفِيهَا لِتُجْزَى كُلُّ نَفْسٍ بِمَا تَسْعَى}}؛ سوره طه، آیه ۱۵- ۹.</ref>. این نظریه از آنِ [[متکلمان امامیه]] است. آنان معتقدند که سخن گفتنِ معمولِ [[انسان‌ها]] [[نیازمند]] جسم و عوارض جسمانی است که [[خداوند]] از آن منزه است. [[امامیه]] درباره [[قرآن]] بر این باورند که [[آیات قرآنی]] همان الفاظ و حروف است که گاه در قالب سخن- آن چنان که گفته شد- و گاه در شکل نوشته [[ظهور]] می‌یابد و بدین سان، [[کلام]] [[الله]]، حادث است نه قدیم. [[امام صادق]] {{ع}} در این باره می‌فرماید: "[[کلام الهی]]، حادث است نه ازلی؛ زیرا [[خداوند]] از ازل بوده است و [[متکلم]] نبوده است و سپس [[کلام]] را آفریده است"<ref>اصول کافی‌، ۱/ ۱۰۷؛ بحارالانوار، ۴/ ۶۸.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 387.</ref>.
 *برخی [[متکلمان امامیه]] بر [[کلام الهی]] چنین [[استدلال]] آورده‌اند: [[خداوند]]، [[متکلم]] است و بر ایجاد [[کلام]]، [[توانایی]] دارد و [[دلیل]] آن، دو است:
 #[[خداوند]] بر هر چیز [[قادر]] است. پس بر ایجاد [[کلام]] نیز [[توانایی]] دارد.