بیعت: تفاوت میان نسخه‌ها

بیعت نمودن یعنی [[پیمان]] و [[میثاق]] بستن با کسی، و [[تعهد]] دادن و خود را ملزم به [[اطاعت]] شخص، یا انجام کاری کردن، یکی از مراسم [[حکومت]]، ستاندن بیعت از رعیت است. [[رسول خدا]]{{صل}} نیز در روز [[غدیر]] از همه [[مردم]] حتی زن‌ها نیز بر [[ولایت]] و [[امامت امیرالمؤمنین]]{{ع}} بیعت گرفت و [[حضرت مهدی]]{{ع}} نیز از [[یاران]] خود بیعت و [[پیمان]] می‌ستاند. ولی در [[زمان غیبت]] آن [[حضرت]] که [[مردم]] به ایشان دسترسی ندارند به گونه‌ای دیگر [[دستور]] داده‌اند. در دعای [[زمان غیبت]] پس از [[خواندن]] [[دعا]] باید [[کف دست]] راست را بر دست چپ بزنیم و با این کار [[نیت]] کنیم که با آن [[حضرت]] بیعت می‌نماییم. به خاطر اهمیت متابعت و فرمانبرداری از [[امام]] [[معصوم]] این بیعت را برای هر روز [[دستور]] داده‌اند و در [[دعای عهد]] که هر روز صبح خوانده می‌شود، این‌گونه می‌گوییم: «بارالها من در این صبح و تا روزی که زنده‌ام [[پیمان]] و [[میثاق]] و بیعت خود را با [[امام زمان]]{{ع}} تازه کرده و به آن [[متعهد]] می‌شوم، به طوری که هرگز از آن روی‌گردان نشوم».

[[امام صادق]]{{ع}} فرمود: زمانی که [[حضرت قائم]]{{ع}} [[قیام]] می‌نماید، [[عهد]] و [[میثاق]] و بیعتی از هیچ کس در گردن او نیست<ref>همان.</ref>.

[[امام صادق]]{{ع}} فرمود: [[مهدی]]{{ع}} با [[مردم]] بر [[کتاب جدید]] [[میثاق]] و بیعت می‌گیرد که این بیعت بر [[اعراب]] بسیار سخت خواهد بود<ref>غیبت نعمانی: ص ۱۹۴.</ref>.  

و در [[حدیث]] دیگری آمده: چون [[حضرت قائم]]{{ع}} [[قیام]] فرماید، بر امری [[جدید]] و سنتی [[جدید]] و [[حکم]] [[جدید]] [[قیام]] نموده و این کار بر [[اعراب]] بسیار گران خواهد بود<ref>همان.</ref>.  

[[امام صادق]]{{ع}} می‌فرماید ندایی [[نام حضرت مهدی]]{{ع}} را صدا می‌زند، [[یاران]] در پشت [[مقام ابراهیم]] نزد ایشان می‌آیند و به آن [[حضرت]] می‌گویند: چه انتظاری داری؟ سپس [[دست حضرت]] را گرفته و با ایشان بیعت می‌کنند<ref>غیبت نعمانی: ص ۲۶۳.</ref>.  

[[امام صادق]]{{ع}} به [[مفضل]] فرمود: ای [[مفضل]]! هر بیعتی [[قبل از ظهور حضرت مهدی]]{{ع}} گرفته شود، بیعتی است بر پایه [[کفر]] و [[نفاق]] و [[نیرنگ]]، که [[خداوند]] [[بیعت‌کننده]] و بیعت‌گیرنده را [[لعنت]] می‌کند، اما [[مهدی]]{{ع}} کسی است که بر دیوار [[خانه خدا]] تکیه می‌دهد و دستش را دراز می‌کند و نوری از آن ساطع می‌شود و می‌گوید: این دست خداست که از جانب [[خدا]] و به [[دستور]] او (شما را به بیعت می‌خواند). سپس این [[آیه]] را خواند: {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ يُبَايِعُونَكَ إِنَّمَا يُبَايِعُونَ اللَّهَ يَدُ اللَّهِ فَوْقَ أَيْدِيهِمْ فَمَنْ نَكَثَ فَإِنَّمَا يَنْكُثُ عَلَى نَفْسِهِ وَمَنْ أَوْفَى بِمَا عَاهَدَ عَلَيْهُ اللَّهَ فَسَيُؤْتِيهِ أَجْرًا عَظِيمًا}}<ref>«بی‌گمان آنان که با تو بیعت می‌کنند جز این نیست که با خداوند بیعت می‌کنند؛ دست خداوند بالای دست‌های آنان است؛ از این روی هر که پیمان شکند به زیان خویش می‌شکند و هر کس به آنچه با خداوند پیمان بسته است وفا کند به زودی به او پاداشی سترگ خواهد داد» سوره فتح، آیه ۱۰.</ref> آن‌گاه اولین شخصی که می‌آید و بیعت می‌کند [[جبرئیل]] است و سپس فرشتگاه و برگزیدگان [[جن]] می‌آیند و با ایشان بیعت می‌نمایند و سپس نقیبان بیعت می‌کنند<ref>الزام الناصب: ص</ref>.  

[[امام حسن]]{{ع}} فرمود: همه ما [[اهل بیت]] بیعتی از طاغوت‌های زمان خود به گردن دارد، مگر [[حضرت قائم]]{{ع}}، و در [[روایت]] دیگری [[امام رضا]]{{ع}} فرمود: [[حضرت قائم]]{{ع}} از میان [[مردم]] [[غایب]] خواهد شد، تا به گردنش بیعتی نباشد و زمانی که [[قیام]] می‌نماید با [[شمشیر]] [[قیام]] می‌کند (و بیعتی از هیچ کس [[مانع]] او نخواهد بود)<ref>نجم الثاقب: باب سوم:</ref><ref>[[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]] صفحه ۱۵۹.</ref>.