غفلت در اخلاق اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
←غفلت قلب از یاد خدا
(←منابع) |
|||
| خط ۴۳: | خط ۴۳: | ||
*اگر این [[رذیلت]] را هیچ مضرّتی جز از پذیرفته نشدن [[اعمال]] نیکوی [[انسان]] نبود- هرچند آن [[اعمال]] در کمال درستی انجام شده باشد-، باز کافی بود تا [[آدمی]] دست در کار همّت برد، و خود را از شرّ آن وارهاند؛ چه تنها [[اعمال]] [[متّقیان]] پذیرفته می‌شود و بس: {{متن قرآن|إِنَّمَا يَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقِينَ}}<ref>«خداوند تنها از پرهیزگاران می‌پذیرد» سوره مائده، آیه ۲۷.</ref>. | *اگر این [[رذیلت]] را هیچ مضرّتی جز از پذیرفته نشدن [[اعمال]] نیکوی [[انسان]] نبود- هرچند آن [[اعمال]] در کمال درستی انجام شده باشد-، باز کافی بود تا [[آدمی]] دست در کار همّت برد، و خود را از شرّ آن وارهاند؛ چه تنها [[اعمال]] [[متّقیان]] پذیرفته می‌شود و بس: {{متن قرآن|إِنَّمَا يَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقِينَ}}<ref>«خداوند تنها از پرهیزگاران می‌پذیرد» سوره مائده، آیه ۲۷.</ref>. | ||
*نیز [[گذشت]] که پذیرش تمامی [[اعمال]] در گرو پذیرش [[نماز]] است، و پذیرش [[نماز]] نیز در گرو توجّه و [[حضور قلب]]: "[[پیامبر اکرم]]{{صل}} می‌فرمایند: شخصی به شصت و یا هفتاد سالگی می‌رسد، در حالی که [[خداوند]] حتّی یک [[نماز]] از او قبول نمی‌کند" <ref>{{متن حدیث|قَالَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}}: يَمْضِي عَلَى الرَّجُلِ سِتُّونَ سَنَةً أَوْ سَبْعُونَ مَا قَبِلَ اللَّهُ مِنْهُ صَلَاةً وَاحِدَةً}}؛ مستدرک الوسائل، ج۴، ص۱۰۲.</ref>. | *نیز [[گذشت]] که پذیرش تمامی [[اعمال]] در گرو پذیرش [[نماز]] است، و پذیرش [[نماز]] نیز در گرو توجّه و [[حضور قلب]]: "[[پیامبر اکرم]]{{صل}} می‌فرمایند: شخصی به شصت و یا هفتاد سالگی می‌رسد، در حالی که [[خداوند]] حتّی یک [[نماز]] از او قبول نمی‌کند" <ref>{{متن حدیث|قَالَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}}: يَمْضِي عَلَى الرَّجُلِ سِتُّونَ سَنَةً أَوْ سَبْعُونَ مَا قَبِلَ اللَّهُ مِنْهُ صَلَاةً وَاحِدَةً}}؛ مستدرک الوسائل، ج۴، ص۱۰۲.</ref>. | ||
*آری! اینکه فعلی بتواند [[تکلیف]] شرعی [[انسان]] را رفع کند و ثوابی بر آن مترتّب شود، مسأله‌ای است و اینکه آن فعلْ [[انسان]] را به ساحت ربوبی نزدیک کرده در مسیر [[سلوک]] عصای دست او باشد، مسأله‌ای دیگر است؛ این دو مسأله سخت از یکدیگر دور است و نمی‌توان به صرف حصول یکی، آن دیگری را نیز حاصل شده دانست. به این [[حدیث نبوی]] بنگرید<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۱۹۱.</ref>: | *آری! اینکه فعلی بتواند [[تکلیف]] شرعی [[انسان]] را رفع کند و ثوابی بر آن مترتّب شود، مسأله‌ای است و اینکه آن فعلْ [[انسان]] را به ساحت ربوبی نزدیک کرده در مسیر [[سلوک]] عصای دست او باشد، مسأله‌ای دیگر است؛ این دو مسأله سخت از یکدیگر دور است و نمی‌توان به صرف حصول یکی، آن دیگری را نیز حاصل شده دانست. به این [[حدیث نبوی]] بنگرید<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۱۹۱.</ref>:[[پیامبر اکرم]]{{صل}} می‌فرمایند: "دو مرد از [[امّت]] من به [[نماز]] می‌ایستند و [[رکوع]] و سجودی مشابه هم انجام می‌دهند، امّا فاصله میان [[نماز]] آن دو مانند فاصله میان [[آسمان]] و [[زمین]] است"<ref>{{متن حدیث|قَالَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}}:إِنَّ الرَّجُلَيْنِ مِنْ أُمَّتِي يَقُومَانِ فِي الصَّلَاةِ وَ رُكُوعُهُمَا وَ سُجُودُهُمَا وَاحِدٌ وَ إِنَّ مَا بَيْنَ صَلَاتَيْهِمَا مِثْلُ مَا بَيْنَ السَّمَاءِ وَ الْأَرْضِ}}؛ مستدرک الوسائل، ج۴، ص۹۸.</ref>؛ | ||
*این تفاوت، همان چیزی است که قیمت دو [[نماز]] را مشخّص می‌کند؛ نمازی که چون بر [[حضرت]] [[حق]] عرضه شود او - جلَّ وعلا! - بر آن [[نماز]] احسنت و آفرین زند، و نمازی که نه تنها بدان ننگرد که غضبناک بدان گوید: چه [[نماز]] بی‌ارزشی!؛ | *این تفاوت، همان چیزی است که قیمت دو [[نماز]] را مشخّص می‌کند؛ نمازی که چون بر [[حضرت]] [[حق]] عرضه شود او - جلَّ وعلا! - بر آن [[نماز]] احسنت و آفرین زند، و نمازی که نه تنها بدان ننگرد که غضبناک بدان گوید: چه [[نماز]] بی‌ارزشی!؛ | ||
*[[پیامبر اکرم]]{{صل}} می‌فرمایند: "چون [[بنده]] [[مؤمن]] به [[نماز]] ایستد، [[خداوند]] از ابتدا تا انتهای نمازش به او می‌نگرد، و [[رحمت]] از فراز سرش تا آخر [[آسمان]] بر او سایه می‌افکند، و [[فرشتگان]] از اطرافش تا آخر [[آسمان]] گرداگرد او را می‌گیرند، و [[خداوند]] فرشته‌ای بالای سرش می‌گمارد که می‌گوید: ای نمازگذار! اگر می‌دانستی که چه کسی به تو می‌نگرد و تو با چه کسی [[نجوا]] می‌کنی، هرگز از [[نماز]] خارج نمی‌شدی و از این محل دور نمی‌گشتی"<ref>{{متن حدیث|قَالَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}}: إِذَا قَامَ الْعَبْدُ الْمُؤْمِنُ فِي صَلَاتِهِ نَظَرَ اللَّهُ إِلَيْهِ أَوْ قَالَ أَقْبَلَ اللَّهُ عَلَيْهِ حَتَّى يَنْصَرِفَ وَ أَظَلَّتْهُ الرَّحْمَةُ مِنْ فَوْقِ رَأْسِهِ إِلَى أُفُقِ السَّمَاءِ وَ الْمَلَائِكَةُ تَحُفُّهُ مِنْ حَوْلِهِ إِلَى أُفُقِ السَّمَاءِ وَ وَكَّلَ اللَّهُ بِهِ مَلَكاً قَائِماً عَلَى رَأْسِهِ يَقُولُ أَيُّهَا الْمُصَلِّي لَوْ تَعْلَمُ مَنْ يَنْظُرُ إِلَيْكَ وَ مَنْ تُنَاجِي مَا الْتَفَتَّ وَ لَا زُلْتَ مِنْ مَوْضِعِكَ أَبَداً}}؛ مستدرک الوسائل، ج۴، ص۱۰۱.</ref>؛ | *[[پیامبر اکرم]]{{صل}} می‌فرمایند: "چون [[بنده]] [[مؤمن]] به [[نماز]] ایستد، [[خداوند]] از ابتدا تا انتهای نمازش به او می‌نگرد، و [[رحمت]] از فراز سرش تا آخر [[آسمان]] بر او سایه می‌افکند، و [[فرشتگان]] از اطرافش تا آخر [[آسمان]] گرداگرد او را می‌گیرند، و [[خداوند]] فرشته‌ای بالای سرش می‌گمارد که می‌گوید: ای نمازگذار! اگر می‌دانستی که چه کسی به تو می‌نگرد و تو با چه کسی [[نجوا]] می‌کنی، هرگز از [[نماز]] خارج نمی‌شدی و از این محل دور نمی‌گشتی"<ref>{{متن حدیث|قَالَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}}: إِذَا قَامَ الْعَبْدُ الْمُؤْمِنُ فِي صَلَاتِهِ نَظَرَ اللَّهُ إِلَيْهِ أَوْ قَالَ أَقْبَلَ اللَّهُ عَلَيْهِ حَتَّى يَنْصَرِفَ وَ أَظَلَّتْهُ الرَّحْمَةُ مِنْ فَوْقِ رَأْسِهِ إِلَى أُفُقِ السَّمَاءِ وَ الْمَلَائِكَةُ تَحُفُّهُ مِنْ حَوْلِهِ إِلَى أُفُقِ السَّمَاءِ وَ وَكَّلَ اللَّهُ بِهِ مَلَكاً قَائِماً عَلَى رَأْسِهِ يَقُولُ أَيُّهَا الْمُصَلِّي لَوْ تَعْلَمُ مَنْ يَنْظُرُ إِلَيْكَ وَ مَنْ تُنَاجِي مَا الْتَفَتَّ وَ لَا زُلْتَ مِنْ مَوْضِعِكَ أَبَداً}}؛ مستدرک الوسائل، ج۴، ص۱۰۱.</ref>؛ | ||