اخلاص: تفاوت میان نسخه‌ها

۲٬۱۸۷ بایت حذف‌شده ،  ‏۳ فوریهٔ ۲۰۲۰
خط ۱۵: خط ۱۵:
*[[خداوند]] به [[خالصان]] و [[مخلصان]] [[پاداش]] بزرگ می‌دهد و آنان را [[مقرّب]] درگاه خویش می‌سازد<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[ فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)| فرهنگ‌نامه دینی]]، ص:۲۰.</ref>.
*[[خداوند]] به [[خالصان]] و [[مخلصان]] [[پاداش]] بزرگ می‌دهد و آنان را [[مقرّب]] درگاه خویش می‌سازد<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[ فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)| فرهنگ‌نامه دینی]]، ص:۲۰.</ref>.
*[[خلوص]]، بدون تردید سرّی از [[اسرار الهی]] است، که [[حضرت حق]] آن را تنها برای آن کس که در میان [[بندگان]] خود برگزیند، افشا می‌نماید. [[خلوص]] ملکه‌ای است که موجب می‌شود تا آنکه از آن بهره‌مند است، در یاد خود تنها [[حضرت حق]] را داشته و وجود خویش را از غیر او بپیراید؛ او خود در این رابطه می‌فرماید: {{متن قرآن|صِبْغَةَ اللَّهِ وَمَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَةً}}<ref>«رنگ (و نگار) خداوند را (بگزینید) و خوش‌رنگ (و نگار) تر از خداوند کیست؟» سوره بقره، آیه ۱۳۸.</ref>؛ و باز می‌فرماید: {{متن قرآن|إِنَّا أَخْلَصْنَاهُمْ بِخَالِصَةٍ ذِكْرَى الدَّارِ}}<ref>«و ما آنان را به ویژگی‌یی که یادکرد رستخیز است، ویژه ساختیم» سوره ص، آیه ۴۶.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۳ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۳، ص ۲۰۹.</ref>.
*[[خلوص]]، بدون تردید سرّی از [[اسرار الهی]] است، که [[حضرت حق]] آن را تنها برای آن کس که در میان [[بندگان]] خود برگزیند، افشا می‌نماید. [[خلوص]] ملکه‌ای است که موجب می‌شود تا آنکه از آن بهره‌مند است، در یاد خود تنها [[حضرت حق]] را داشته و وجود خویش را از غیر او بپیراید؛ او خود در این رابطه می‌فرماید: {{متن قرآن|صِبْغَةَ اللَّهِ وَمَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَةً}}<ref>«رنگ (و نگار) خداوند را (بگزینید) و خوش‌رنگ (و نگار) تر از خداوند کیست؟» سوره بقره، آیه ۱۳۸.</ref>؛ و باز می‌فرماید: {{متن قرآن|إِنَّا أَخْلَصْنَاهُمْ بِخَالِصَةٍ ذِكْرَى الدَّارِ}}<ref>«و ما آنان را به ویژگی‌یی که یادکرد رستخیز است، ویژه ساختیم» سوره ص، آیه ۴۶.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۳ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۳، ص ۲۰۹.</ref>.
==نوع سوّم==
*در کنار دو نوع انگیزه‌های پیش‌گفته، نوعی دیگر از انگیزه نیز وجود دارد، که می‌توان آن را به صورت مستقل، نوع سوّم خواند. این نوع، همان تجسّم [[اعمال]] است که خود از اقسامی چند برخوردار است. ما پیش از اشاره به این اقسام، به اختصار به یادآوری آنچه پیش از این درباره تجسّم [[اعمال]] گذشت، می‌پردازیم<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۳ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۳، ص ۲۳۳.</ref>.
*دیدیم که تمامی [[اعمال انسان]] - خواه در شمار [[کارها]]، سخنان، و یا حتّی [[افکار]] و نیت‌های او باشد-، در عالَم واقع، از صورتی مناسب خود برخوردار است. این صورت‌ها همچون قالبی است که با عمل [[آدمی]] همسانی داشته، مطابق [[شایستگی]] یا ناشایستگی آن، در آن عالَم پدید می‌آید. بدین ترتیب هر سخن، [[اندیشه]]، و یا کاری که از [[آدمی]] سر می‌زند، به صورتی مناسب خود در [[جهان]] جاودان، [[باقی]] می‌ماند؛ از این مطلب، به عنوان "تجسّم [[اعمال]]" یاد شده است.
*بر این اساس، [[سعادت]] دو جهانی و نیز [[شقاوت]] و [[بدبختی]] هر دو سرا، برای یکایک [[مردمان]]، تنها در گرو [[اعمال]] خود آنهاست. توجه به این نکته -که [[وحی]]، [[حدیث]] و [[عقل]] هم بر آن هماوایند-، می‌تواند انگیزه‌ای [[قوی]] برای [[دعوت]] [[انسان‌ها]] به انجام کارهای [[نیکو]]، و پرهیز از [[کارهای ناپسند]] باشد<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۳ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۳، ص ۲۳۴.</ref>.


==اشاره‌ای به انواع تجسُّم عمل==
==اشاره‌ای به انواع تجسُّم عمل==
۲۱۸٬۸۵۱

ویرایش