شفاعت: تفاوت میان نسخه‌ها

'''شفاعت:''' به معنای واسطه شدن نزد یک نفر، تا کاری را انجام دهد. در مسائل [[اعتقادی]] [[مقام]] و حقّی است که [[خدا]] برای [[بندگان]] [[مقرّب]] قرار داده که واسطه شوند، تا [[خدا]] از [[گناهان]] اهل [[معصیت]] بگذرد و آنان را ببخشاید. به کسی که شفاعت می‌کند "شفیع" گفته می‌شود. اصل معنای آن ضمیمه شدن چیزی به چیز دیگر است. در شفاعت، یک [[انسان]] [[برتر]] و آبرودار و محترم به فرد پایین‌تر و [[خطاکار]] ضمیمه می‌شود و درخواست [[رحمت]] میکند، تا [[عفو]] [[خدا]] شامل او گردد. [[امید]] به شفاعتِ [[شفیعان]] و [[عقیده]] به شفاعت، از عوامل [[سازندگی]] و [[تربیت]] است و مایه [[تکامل]] روحی و [[معنوی]] می‌شود و [[انسان]] گنهکار را در مسیر [[پاکی]] قرار می‌دهد، تا خود را به حدّی برساند که شفاعت شامل او بشود. [[پیامبران]]، [[امامان]]، [[شهدا]] و [[علما]] از جمله کسانی‌اند که [[حقّ]] شفاعت دارند و در [[قیامت]] [[خداوند]] به سبب شفاعت و واسطه شدن آنان، گنهکارانی را می‌آمرزد. در [[قرآن کریم]] شفاعت در [[قیامت]] را برای کسانی قرار داده که [[خداوند]] [[اذن]] بدهد. هر کس هم شفاعت کند با اجازه خداست{{متن قرآن|...فَمَنْ يَكْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَيُؤْمِنْ بِاللَّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَى لَا انْفِصَامَ لَهَا...}}<ref> «...پس، آنکه به طاغوت کفر ورزد و به خداوند ایمان آورد، بی‌گمان به دستاویز استوارتر چنگ زده است که هرگز گسستن ندارد...» سوره بقره، آیه ۲۵۶.</ref>. گرچه شفاعت از مسائل قطعی [[اعتقادات]] ماست، امّا [[عقیده]] به شفاعت نباید سبب گستاخی در انجام [[گناه]] به [[امید]] شفاعت شود. "[[مقام محمود]]" که در [[قرآن]] آمده است که [[خداوند]] به [[پیامبر]] خود عطا کرده است، به [[مقام شفاعت]] [[تفسیر]] شده است. [[امام صادق]]{{ع}} در آخرین [[وصیت]] خویش فرمود: کسی که [[نماز]] را سبک بشمارد، از شفاعت ما [[محروم]] است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[ فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)| فرهنگ‌نامه دینی]]، ص:۱۲۵.</ref>.