پرش به محتوا

شفاعت: تفاوت میان نسخه‌ها

۴۸ بایت حذف‌شده ،  ‏۹ فوریهٔ ۲۰۲۰
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۹: خط ۹:
<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">
<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">


'''شفاعت:''' به معنای واسطه شدن نزد یک نفر، تا کاری را انجام دهد. در مسائل [[اعتقادی]] [[مقام]] و حقّی است که [[خدا]] برای [[بندگان]] [[مقرّب]] قرار داده که واسطه شوند، تا [[خدا]] از [[گناهان]] اهل [[معصیت]] بگذرد و آنان را ببخشاید. به کسی که [[شفاعت]] می‌کند "شفیع" گفته می‌شود. اصل معنای آن ضمیمه شدن چیزی به چیز دیگر است. در [[شفاعت]]، یک [[انسان]] [[برتر]] و آبرودار و محترم به فرد پایین‌تر و [[خطاکار]] ضمیمه می‌شود و درخواست [[رحمت]] میکند، تا [[عفو]] [[خدا]] شامل او گردد. [[امید]] به شفاعتِ [[شفیعان]] و [[عقیده]] به [[شفاعت]]، از عوامل [[سازندگی]] و [[تربیت]] است و مایه [[تکامل]] روحی و [[معنوی]] می‌شود و [[انسان]] گنهکار را در مسیر [[پاکی]] قرار می‌دهد، تا خود را به حدّی برساند که [[شفاعت]] شامل او بشود. [[پیامبران]]، [[امامان]]، [[شهدا]] و [[علما]] از جمله کسانی‌اند که [[حقّ]] [[شفاعت]] دارند و در [[قیامت]] [[خداوند]] به سبب [[شفاعت]] و واسطه شدن آنان، گنهکارانی را می‌آمرزد. در [[قرآن کریم]] [[شفاعت]] در [[قیامت]] را برای کسانی قرار داده که [[خداوند]] [[اذن]] بدهد. هر کس هم [[شفاعت]] کند با اجازه خداست{{متن قرآن|...فَمَنْ يَكْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَيُؤْمِنْ بِاللَّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَى لَا انْفِصَامَ لَهَا...}}<ref> «...پس، آنکه به طاغوت کفر ورزد و به خداوند ایمان آورد، بی‌گمان به دستاویز استوارتر چنگ زده است که هرگز گسستن ندارد...» سوره بقره، آیه ۲۵۶.</ref>. گرچه [[شفاعت]] از مسائل قطعی [[اعتقادات]] ماست، امّا [[عقیده]] به [[شفاعت]] نباید سبب گستاخی در انجام [[گناه]] به [[امید]] [[شفاعت]] شود. "[[مقام محمود]]" که در [[قرآن]] آمده است که [[خداوند]] به [[پیامبر]] خود عطا کرده است، به [[مقام شفاعت]] [[تفسیر]] شده است. [[امام صادق]]{{ع}} در آخرین [[وصیت]] خویش فرمود: کسی که [[نماز]] را سبک بشمارد، از [[شفاعت]] ما [[محروم]] است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[ فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)| فرهنگ‌نامه دینی]]، ص:۱۲۵.</ref>.
'''شفاعت:''' به معنای واسطه شدن نزد یک نفر، تا کاری را انجام دهد. در مسائل [[اعتقادی]] [[مقام]] و حقّی است که [[خدا]] برای [[بندگان]] [[مقرّب]] قرار داده که واسطه شوند، تا [[خدا]] از [[گناهان]] اهل [[معصیت]] بگذرد و آنان را ببخشاید. به کسی که شفاعت می‌کند "شفیع" گفته می‌شود. اصل معنای آن ضمیمه شدن چیزی به چیز دیگر است. در شفاعت، یک [[انسان]] [[برتر]] و آبرودار و محترم به فرد پایین‌تر و [[خطاکار]] ضمیمه می‌شود و درخواست [[رحمت]] میکند، تا [[عفو]] [[خدا]] شامل او گردد. [[امید]] به شفاعتِ [[شفیعان]] و [[عقیده]] به شفاعت، از عوامل [[سازندگی]] و [[تربیت]] است و مایه [[تکامل]] روحی و [[معنوی]] می‌شود و [[انسان]] گنهکار را در مسیر [[پاکی]] قرار می‌دهد، تا خود را به حدّی برساند که شفاعت شامل او بشود. [[پیامبران]]، [[امامان]]، [[شهدا]] و [[علما]] از جمله کسانی‌اند که [[حقّ]] شفاعت دارند و در [[قیامت]] [[خداوند]] به سبب شفاعت و واسطه شدن آنان، گنهکارانی را می‌آمرزد. در [[قرآن کریم]] شفاعت در [[قیامت]] را برای کسانی قرار داده که [[خداوند]] [[اذن]] بدهد. هر کس هم شفاعت کند با اجازه خداست{{متن قرآن|...فَمَنْ يَكْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَيُؤْمِنْ بِاللَّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَى لَا انْفِصَامَ لَهَا...}}<ref> «...پس، آنکه به طاغوت کفر ورزد و به خداوند ایمان آورد، بی‌گمان به دستاویز استوارتر چنگ زده است که هرگز گسستن ندارد...» سوره بقره، آیه ۲۵۶.</ref>. گرچه شفاعت از مسائل قطعی [[اعتقادات]] ماست، امّا [[عقیده]] به شفاعت نباید سبب گستاخی در انجام [[گناه]] به [[امید]] شفاعت شود. "[[مقام محمود]]" که در [[قرآن]] آمده است که [[خداوند]] به [[پیامبر]] خود عطا کرده است، به [[مقام شفاعت]] [[تفسیر]] شده است. [[امام صادق]]{{ع}} در آخرین [[وصیت]] خویش فرمود: کسی که [[نماز]] را سبک بشمارد، از شفاعت ما [[محروم]] است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[ فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)| فرهنگ‌نامه دینی]]، ص:۱۲۵.</ref>.


==واژه‌شناسی لغوی==
==واژه‌شناسی لغوی==
۱۱۵٬۱۸۳

ویرایش