احترام به انسانیت: تفاوت میان نسخه‌ها

*[[امام محمد باقر]]{{ع}} می‌فرمایند: "اگر با یک [[یهودی]] تو را همنشینی افتاد، با او [[نیکو]] همنشینی کن"<ref>. حسن حرانی، تحف العقول ترجمه بهزاد جعفری، ص۲۷۳.</ref>.

*[[انسان‌ها]] همه از یک [[اصل]] و منشأ و تبار و خانواده‌اند. [[فرزندان]] یک [[پدر]] و مادرند. چون اعضای مختلف یک پیکرند که اگر عضوی به درد آورد دگر عضوها را قرار و آرام نخواهد ماند. [[وحدت]] در تبار و ریشه، [[خویشاوندی]] ایجاب می‌کند برای [[انسانیت]] [[احترام]] قائل شویم<ref>. علی قائمی، اخلاق و معاشرت در اسلام، ص۷۴.</ref>.

*[[اعتقاد]] به [[وحدت]] [[نسل]] و نژاد [[بشر]] یکی از مشخصات بارز [[مکتب اسلام]] است [[انسان‌ها]] همه از یک [[پدر]] و [[مادر]] آفریده شده‌اند؛ چه سیاه پوست، چه سفید پوست، چه سرخ پوست و چه نژادهای دیگر؛ هیچ نژادی [[برتر]] از نژاد دیگر نیست مگر در [[تقوا]]. درست است که [[انسان]] نسبت به سایر موجودات [[برتری]] دارد؛ [[خلیفه]] [[خدا]] بر روی [[زمین]] است و [[خداوند]] پس از [[آفرینش]] او به خود تبریک گفت، لکن [[انسان]] نسبت به انسان‌های دیگر از جهت [[نسب]] هیچ‌گونه [[برتری]] ندارد.

*شاید بتوان گفت که [[نسب]] و نژاد [[انسان]] مربوط به بعد جسمانی [[انسان]] است و آنچه که [[آیات]] و [[روایات]] بر آن تأکید دارند منظور از [[انسان]] بعد [[الهی]] آن است نه بعد جسمانی که اگر نژادی از لحاظ جسمانی بر نژاد دیگر [[اولویت]] و [[برتری]] داشت حتماً از بعد انسانی هم بر دیگری [[برتری]] داشته باشد<ref>[[فردین احمدوند|احمدوند، فردین]]، [[مکارم اخلاق در صحیفه (کتاب)|مکارم اخلاق در صحیفه]]، ص:۲۰۴-۲۰۵.</ref>.

*گوناگونی [[انسان‌ها]] از نظر رنگ، نژاد، ملیت و زبان، تفاوتی در [[انسانیت]] پدید نمی‌آورد. بسیاری از اختلاف‌ها و [[جنگ‌ها]] ناشی از این [[امر]] است که گروهی خود را از نظر نژاد و ملیت، [[برتر]] از دیگران می‌دانند و همین [[امر]] باعث بروز [[جنگ]] جهانی دوم، از سوی نازی‌های [[آلمان]] شد. آنان خواهان [[برتری]] و تسلط بر سایر نژادها و [[ملل]] بودند. در حالی که [[قرآن کریم]] گوناگونی [[انسان‌ها]] را وسیله‌ای برای [[شناخت]] آن‌ها از یکدیگر می‌داند<ref>[[فردین احمدوند|احمدوند، فردین]]، [[مکارم اخلاق در صحیفه (کتاب)|مکارم اخلاق در صحیفه]]، ص:۲۰۵-۲۰۶.</ref>.

*"بدان که [[دنیا]] منزلی است از منازل راه [[حق]] – تعالی؛ و همگان در این منزل مسافرند؛ مسافران؛ چون مقصد سفر ایشان یکی باشد، جمله چون یکی باشند؛ باید که میان ایشان الفت و [[اتحاد]] باشد و معاونت و [[حق]] یکدیگر نگاه دارند"<ref>[[فردین احمدوند|احمدوند، فردین]]، [[مکارم اخلاق در صحیفه (کتاب)|مکارم اخلاق در صحیفه]]، ص:۲۰۶.</ref>.

*[[امام سجاد]]{{ع}} در دعای بیستم و در عبارت سوم آن می‌فرمایند: "بارخدایا بر [[محمد]] و آل او [[درود]] فرست؛ و بی‌نیازم کن از کاری که کوشیدن به آن مرا (از [[عبادت]] و بندگی‌ات) بازمی‌دارد (تا توجه من جز تو نباشد) و وادار مرا به آنچه (انجام [[اوامر]] و ترک [[نواهی]]) که فردا ([[روز رستاخیز]]) از آن [[سؤال]] و بازپرسی می‌نمایی و روزهای مرا در آنچه ([[عبادت]] و [[پرستش]]) که برای آنم آفریده‌ای صرف نما و مرا(از دیگران) بی‌نیاز فرما و روزیت را بر من [[گشایش]] ده، و به نگاه کردن ([[چشم به راه]] بودن) گرفتارم مفرما، و [[عزیز]] و گرامی و به [[کبر]] و [[سربلندی]] ([[افراط]] در [[عزت]]) دچارم مکن؛ و مرا برای ([[بندگی]]) خود رام ساز و عبادتم ر به [[عجب]] و [[خودپسندی]] (از درجه قبول) تباه مگردان و خیر و [[نیکی]] برای [[مردم]] را به دست من روان ساز (توانگرم گردان تا به ایشان [[احسان]] نمایم) و آن را به [[منت نهادن]] [[باطل]] مفرما و [[خوهای پسندیده]] را به من ببخش (استعداد قبول آن را به من عطا فرما) و (چنان‌که آن‌ها را دارا شدم) مرا از به خود [[نازیدن]] نگاه‌دار"<ref>{{متن حدیث|اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ اكْفِنِي مَا يَشْغَلُنِي الِاهْتِمَامُ بِهِ، وَ اسْتَعْمِلْنِي بِمَا تَسْأَلُنِي غَداً عَنْهُ، وَ اسْتَفْرِغْ أَيَّامِي فِيمَا خَلَقْتَنِي لَهُ، وَ أَغْنِنِي وَ أَوْسِعْ عَلَيَّ فِي رِزْقِكَ، وَ لَا تَفْتِنِّي بِالنَّظَرِ، وَ أَعِزَّنِي وَ لَا تَبْتَلِيَنِّي بِالْكِبْرِ، وَ عَبِّدْنِي لَكَ وَ لَا تُفْسِدْ عِبَادَتِي بِالْعُجْبِ، وَ أَجْرِ لِلنَّاسِ عَلَى يَدِيَ الْخَيْرَ وَ لَا تَمْحَقْهُ بِالْمَنِّ، وَ هَبْ لِي مَعَالِيَ الْأَخْلَاقِ، وَ اعْصِمْنِي مِنَ الْفَخْرِ}}</ref>؛

*همچنین [[امام]]{{ع}} در دعای بیست و هفتم و در عبارت سوم آن می‌فرمایند: "بارخدایا بر [[محمد]] و آل او [[درود]] فرست؛ و آنچه از (رموز و [[اسرار]] [[جنگ]]) به آن نادانند به ایشان بشناسان؛ و آنچه (چگونگی [[رفتار]] [[دشمنان]] را که) نمی‌دانند به آن‌ها بیاموز؛ و به آنچه ([[مکر]] و [[فریب]] [[دشمنان]] که) نمی‌بینند بینایشان فرما"<ref>{{متن حدیث|اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ عَرِّفْهُمْ مَا يَجْهَلُونَ، وَ عَلِّمْهُمْ مَا لَا يَعْلَمُونَ، وَ بَصِّرْهُمْ مَا لَا يُبْصِرُونَ}}</ref><ref>[[فردین احمدوند|احمدوند، فردین]]، [[مکارم اخلاق در صحیفه (کتاب)|مکارم اخلاق در صحیفه]]، ص:۲۰۷-۲۰۸.</ref>.

*همچنین [[امام]]{{ع}} در دعای یکم و در عبارت هفدهم آن می‌فرمایند: "و [[سپاس]] خدای را که نیکویی‌های [[آفرینش]] را برای ما برگزید و روزی‌های [[پاکیزه]] ([[حلال]] و روا) را برای ما روان (فراوان) گردانید"<ref>{{متن حدیث|وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي اخْتَارَ لَنَا مَحَاسِنَ الْخَلْقِ، وَ أَجْرَى عَلَيْنَا طَيِّبَاتِ الرِّزْقِ}}</ref>؛

*[[امام]]{{ع}} در این عبارت همانند [[قرآن]] که [[انسان]] را خلیفةالله معرفی نموده است، [[انسان]] را [[برتر]] از [[تمام]] مخلوقات می‌شمارد و در آن مفهوم [[انسان]] و [[انسانیت]] را مد نظر داشته نه فقط گروه خاصی مثل [[مؤمنان]] یا [[شیعیان]] را.