تمسک به طاغوت: تفاوت میان نسخه‌ها

تمسک به طاغوت (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۸ فوریهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۴:۰۴

۸ بایت حذف‌شده ، ‏۲۸ فوریهٔ ۲۰۲۰

جز

جایگزینی متن - 'حضرت حق' به 'حضرت حق'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۹۱۲

ویرایش

@@ خط ۱۰: / خط ۱۰: @@
 ==مقدمه==
-*هیچ [[رذیلت اخلاقی]]‌ای زشت‌تر از این زذیله، و برای متّصفان به خود پُر ضررتر نیست. منظور از تمسُّک به [[طاغوت]]، [[ایمان]] و [[اعتقاد]] یافتن به آن است؛ [[حضرت]] [[حق]] در این رابطه می‌فرماید: {{متن قرآن|اللَّهُ وَلِيُّ الَّذِينَ آمَنُوا يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَالَّذِينَ كَفَرُوا أَوْلِيَاؤُهُمُ الطَّاغُوتُ يُخْرِجُونَهُمْ مِنَ النُّورِ إِلَى الظُّلُمَاتِ أُولَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ}}<ref>«خداوند سرور مؤمنان است که آنان را به سوی روشنایی از تیرگی‌ها بیرون می‌برد اما سروران کافران، طاغوت‌هایند که آنها را از روشنایی به سوی تیرگی‌ها بیرون می‌کشانند؛ آنان دمساز آتشند، آنها در آن جاودانند» سوره بقره، آیه ۲۵۷.</ref>.
+*هیچ [[رذیلت اخلاقی]]‌ای زشت‌تر از این زذیله، و برای متّصفان به خود پُر ضررتر نیست. منظور از تمسُّک به [[طاغوت]]، [[ایمان]] و [[اعتقاد]] یافتن به آن است؛ [[حضرت حق]] در این رابطه می‌فرماید: {{متن قرآن|اللَّهُ وَلِيُّ الَّذِينَ آمَنُوا يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَالَّذِينَ كَفَرُوا أَوْلِيَاؤُهُمُ الطَّاغُوتُ يُخْرِجُونَهُمْ مِنَ النُّورِ إِلَى الظُّلُمَاتِ أُولَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ}}<ref>«خداوند سرور مؤمنان است که آنان را به سوی روشنایی از تیرگی‌ها بیرون می‌برد اما سروران کافران، طاغوت‌هایند که آنها را از روشنایی به سوی تیرگی‌ها بیرون می‌کشانند؛ آنان دمساز آتشند، آنها در آن جاودانند» سوره بقره، آیه ۲۵۷.</ref>.
 *اگر در [[قرآن کریم]] هیچ [[آیه]] دیگری درباره [[سرزنش]] تمسّک به [[طاغوت]]، جز از همین یک [[آیه]] وارد نشده بود، باز [[کافی]] بود تا [[زشتی]] و ناپسندی این صفت ناشایسته را نشان دهد.
-*منظور از "[[طاغوت]]" نیز، هر کسی است که از راه خیر و [[صراط مستقیم]] [[تجاوز]] کرده به جانبی دیگر [[رود]]؛ به عبارتی دیگر، هر معبودی جز از [[حضرت]] [[حق]] [[طاغوت]] خوانده می‌شود.
+*منظور از "[[طاغوت]]" نیز، هر کسی است که از راه خیر و [[صراط مستقیم]] [[تجاوز]] کرده به جانبی دیگر [[رود]]؛ به عبارتی دیگر، هر معبودی جز از [[حضرت حق]] [[طاغوت]] خوانده می‌شود.
 *[[راغب اصفهانی]] نیز در کتاب "مفردات الفاظ القرآن الکریم"، [[طاغوت]] را همین‌گونه معنی کرده است<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۴۲۸.</ref>.
 *بدین ترتیب، می‌توان گفت که هرکس از [[قرآن کریم]] - که کتاب واضح و [[آشکار]] [[حق]] است-، از [[عترت پیامبر]] اکرم{{صل}} - که راه مستقیم [[الهی]] هستند- به هرگونه منصرف شده روی گردانَد، رو به سوی [[طاغوت]] نهاده از [[خداوند]] بازگشته و به [[باطل]] پیوسته است. بدیهی است که انصراف از [[قرآن و عترت]]، تنها ظلالت و [[گمراهی]] است و بس: {{متن قرآن|فَمَاذَا بَعْدَ الْحَقِّ إِلَّا الضَّلَالُ}}<ref>«بنابراین، پس از حقّ جز گمراهی چه خواهد بود؟» سوره یونس، آیه ۳۲.</ref>.