غیرت در اخلاق اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

*آری! اگر این صفت در غیر محلّ [[شایسته]] خود - که درباره آن صحبت خواهیم کرد- به‌کار [[رود]]، به [[سختی]] مذموم خواهد بود. این امر نه به‌خاطر مذموم بودن [[غیرت]]، که به‌خاطر [[جهل]] به محلّ استفاده درست از آن است. [[حمیّت]] و تعصُّب [[جاهلی]] و [[حسد]]، در شمار این موارد است.

*[[امام سجاد]]{{ع}} در این زمینه می‌فرمایند: "[[عصبیت]] مذموم، آن است که [[انسان]] بدترین افراد [[قوم]] خویش را، [[برتر]] از [[بهترین]] افراد دیگر [[اقوام]] ببیند. اینکه [[انسان]] [[خویشان]] خویش را [[دوست]] داشته باشد در شمار [[عصبیّت]] مذموم نیست، بلکه آن مذموم است که [[انسان]] به‌واسطه خویشی، [[قوم]] خود را در [[ظلم]] کردن به دیگران [[یاری]] رساند" <ref>{{متن حدیث| الْعَصَبِيَّةُ الَّتِي يَأْثَمُ عَلَيْهَا صَاحِبُهَا أَنْ‌ يَرَى‌ الرَّجُلُ‌ شِرَارَ قَوْمِهِ‌ خَيْراً مِنْ خِيَارِ قَوْمٍ آخَرِينَ وَ لَيْسَ مِنَ الْعَصَبِيَّةِ أَنْ يُحِبَّ الرَّجُلُ قَوْمَهُ وَ لَكِنَّ مِنَ الْعَصَبِيَّةِ أَنْ يُعِينَ قَوْمَهُ عَلَى الظُّلْمِ}}؛ نور الثّقلین، ج۵، ص۷۳. </ref>.

*[[امام باقر]]{{ع}} نیز می‌فرمایند: "[[غیرت]] [[زنان]] همان [[حسد]] است" <ref>{{متن حدیث| غَيْرَةُ النِّسَاءِ الْحَسَدُ}}؛ فروع کافی، ج۵،‌ ص۵۳۷.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۲ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۲، ص ۴۰-۴۱.</ref>.

===[[غیرت]] و [[حمیّت]] در [[دین]]===

*این، [[برترین]] نوع [[غیرت]] و [[بهترین]] صورت آن است؛ چه [[دفاع]] از [[حریم]] [[شرع]]، در شمار [[واجبات]] مؤکّد بوده بلکه می‌توان گفت که در [[اسلام]]، هیچ امری همچون آن [[واجب]] شمرده نشده است. بر تمامی [[مسلمین]] [[واجب]] است که هر آنچه را در [[توان]] دارند، در راه [[حفظ اسلام]] به کار برند.

*ثواب‌های درشت و اجر بی‌پایانی که در [[قرآن کریم]] بر این مطلب [[وعده]] شده نیز، از همین باب است؛ و طُرفه آنکه [[حفاظت]] از [[شرع]]، بر امور مهمّ [[اجتماعی]] آن روزگار همچون [[آب]] رسانیدن به حُجّاج و [[بازسازی مسجد الحرام]] - که در شمار مهمترین [[مناصب]] [[اجتماعی]] بود- نیز، مقدّم شده است: {{متن قرآن|أَجَعَلْتُمْ سِقَايَةَ الْحَاجِّ وَعِمَارَةَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ كَمَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ وَجَاهَدَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ لَا يَسْتَوُونَ عِنْدَ اللَّهِ وَاللَّهُ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ * الَّذِينَ آمَنُوا وَهَاجَرُوا وَجَاهَدُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ أَعْظَمُ دَرَجَةً عِنْدَ اللَّهِ وَأُولَئِكَ هُمُ الْفَائِزُونَ * يُبَشِّرُهُمْ رَبُّهُمْ بِرَحْمَةٍ مِنْهُ وَرِضْوَانٍ وَجَنَّاتٍ لَهُمْ فِيهَا نَعِيمٌ مُقِيمٌ * خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا إِنَّ اللَّهَ عِنْدَهُ أَجْرٌ عَظِيمٌ}}<ref>«آیا آب دادن به حاجیان و آبادسازی مسجد الحرام را همگون کار آن کس قرار داده‌اید که به خداوند و روز واپسین ایمان آورده و در راه خداوند جهاد کرده است؟ (هرگز این دو) نزد خداوند برابر نیستند و خداوند گروه ستمگران را رهنمایی نمی‌کند * آنان که ایمان آورده‌اند و هجرت کرده‌اند و در راه خداوند با مال و جان خود، جهاد ورزیده‌اند، نزد خداوند بلند پایگاه‌ترند و آنانند که رستگارند * پروردگارشان آنان را به بخشایش و خشنودی از سوی خویش و بوستان‌هایی که ایشان را در آنها نعمتی پایدار است نوید می‌دهد * در حالی که هماره در آن جاودانند؛ بی‌گمان خداوند است که پاداشی سترگ نزد اوست» سوره توبه، آیه ۱۹-۲۲.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۲ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۲، ص ۴۲.</ref>.

===[[غیرت]] نسبت به حفظ عفّت [[خاندان]] و وابستگان خود===