ذکر: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'پیشوایان الهی' به 'پیشوایان الهی'
(←پانویس) |
جز (جایگزینی متن - 'پیشوایان الهی' به 'پیشوایان الهی') |
||
| خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
*این امر، همان چیزی است که مقوّم و ریشه و مبنای "[[اهل بیت]]" بودن آنان است، یعنی آن [[علم]]، [[عصمت]]، [[ولایت]]، [[تقوا]] و [[قرب به خدا]]، [[لزوم اطاعت]] [[مردم]] از آنان، [[حجّت]] بودنِ سخن و عمل آنان، [[لزوم]] [[اعتقاد]] به امامتشان و...[[علامه مجلسی]] در [[تفسیر]] واژه "امر" می‌نویسد: "مراد از امر [[ائمه]]{{عم}}، [[امامت]] و [[دلایل]] [[امامت]] [[ائمه]]{{عم}} و [[فضیلت‌ها]] و صفات آنان است، و نیز، [[نقل]] [[اخبار]] و نشر آثارشان و بحث و یادآوریِ علومشان و احیای دانش‌هایشان از طریق [[عنایت]] و توجه و [[نوشتن]] و [[نقل]] کردن، به شکلی که [[مانع]] از کهنه و فراموش شدن و فرسودگی [[معارف]] آنان گردد و مایه حفظ آن شود"<ref>مرآۀ العقول، علامه مجلسی، ج۹، ص۵۰.</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص۹۴-۹۶.</ref>. | *این امر، همان چیزی است که مقوّم و ریشه و مبنای "[[اهل بیت]]" بودن آنان است، یعنی آن [[علم]]، [[عصمت]]، [[ولایت]]، [[تقوا]] و [[قرب به خدا]]، [[لزوم اطاعت]] [[مردم]] از آنان، [[حجّت]] بودنِ سخن و عمل آنان، [[لزوم]] [[اعتقاد]] به امامتشان و...[[علامه مجلسی]] در [[تفسیر]] واژه "امر" می‌نویسد: "مراد از امر [[ائمه]]{{عم}}، [[امامت]] و [[دلایل]] [[امامت]] [[ائمه]]{{عم}} و [[فضیلت‌ها]] و صفات آنان است، و نیز، [[نقل]] [[اخبار]] و نشر آثارشان و بحث و یادآوریِ علومشان و احیای دانش‌هایشان از طریق [[عنایت]] و توجه و [[نوشتن]] و [[نقل]] کردن، به شکلی که [[مانع]] از کهنه و فراموش شدن و فرسودگی [[معارف]] آنان گردد و مایه حفظ آن شود"<ref>مرآۀ العقول، علامه مجلسی، ج۹، ص۵۰.</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص۹۴-۹۶.</ref>. | ||
*روی این اصل، تشکیل جلساتِ ذکر و [[حدیث]] خوانی و [[نقل]] [[معارف]] [[اهل بیت]]{{عم}}، باعث زنده ماندن [[فکر]] و [[فرهنگ]] سازنده [[شیعی]] بود و [[علی]] رغم سیاست‌های [[خلفا]] در جهت بستن درب خانه [[معصومین]]{{عم}}: و تعطیل کردن [[مکتب]] انسان‌پرور و [[آگاهی]] بخش آنان و تلاش در جهت منزوی ساختن و به [[فراموشی]] سپردن این جریان [[حق]]، [[خورشید]] پر فروغ شخصیت [[علمی]] و اخلاقی‌شان همچنان می‌درخشید و [[جاذبه]] [[قوی]] و نیرومندِ [[معنوی]] و ارزش‌های متعالی‌شان، [[دل‌ها]] و [[جان‌ها]] و [[اندیشه‌ها]] را در تسخیر خود داشت و [[امامان]]، [[حاکمان]] [[بلا]] منازعِ [[دل‌ها]] بودند. [[ذکرها]] و یادها، نوعی [[مبارزه]] بود. جلساتِ انس و [[دیدار]]، وسیله‌ای برای الهام‌گیری و یافتن محورهای وحدتِ مکتبی بود. حلقات [[نقل]] [[احادیث]] [[ائمه]]{{عم}}، مایه [[انسجام]] [[فکری]] و پیوندهای [[عقیدتی]] بود. رفت و آمدها و دید و بازدید [[شیعیان]]، شبکه مواصلاتیِ آنان و تقویت کننده [[روح]] جمعی و [[تعاون]] و رشته‌های [[عاطفی]] هواداران خطّ [[امامت]] به حساب می‌آمد<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص۹۴-۹۶.</ref>. | *روی این اصل، تشکیل جلساتِ ذکر و [[حدیث]] خوانی و [[نقل]] [[معارف]] [[اهل بیت]]{{عم}}، باعث زنده ماندن [[فکر]] و [[فرهنگ]] سازنده [[شیعی]] بود و [[علی]] رغم سیاست‌های [[خلفا]] در جهت بستن درب خانه [[معصومین]]{{عم}}: و تعطیل کردن [[مکتب]] انسان‌پرور و [[آگاهی]] بخش آنان و تلاش در جهت منزوی ساختن و به [[فراموشی]] سپردن این جریان [[حق]]، [[خورشید]] پر فروغ شخصیت [[علمی]] و اخلاقی‌شان همچنان می‌درخشید و [[جاذبه]] [[قوی]] و نیرومندِ [[معنوی]] و ارزش‌های متعالی‌شان، [[دل‌ها]] و [[جان‌ها]] و [[اندیشه‌ها]] را در تسخیر خود داشت و [[امامان]]، [[حاکمان]] [[بلا]] منازعِ [[دل‌ها]] بودند. [[ذکرها]] و یادها، نوعی [[مبارزه]] بود. جلساتِ انس و [[دیدار]]، وسیله‌ای برای الهام‌گیری و یافتن محورهای وحدتِ مکتبی بود. حلقات [[نقل]] [[احادیث]] [[ائمه]]{{عم}}، مایه [[انسجام]] [[فکری]] و پیوندهای [[عقیدتی]] بود. رفت و آمدها و دید و بازدید [[شیعیان]]، شبکه مواصلاتیِ آنان و تقویت کننده [[روح]] جمعی و [[تعاون]] و رشته‌های [[عاطفی]] هواداران خطّ [[امامت]] به حساب می‌آمد<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص۹۴-۹۶.</ref>. | ||
*از آدابی که برای [[زیارت]] مرقدهای [[مطهر]] بیان شده، گفتن [[تکبیر]] و [[تهلیل]] هنگام [[تشرف]] است. [[یاد خدا]] و [[حمد]] و [[ستایش]] او و ذکر [[توحید]] و [[تسبیح]] و تنزیه، هم توجه دادن به [[عظمت]] [[خداوند]] است که چنین شخصیت‌های عظیمی آفریده که عظمتشان در [[عبودیت]] و [[تواضع]] در پیشگاه خداست، هم نوعی تعدیل نگاه و توجه [[انسان]] [[زائر]] است، تا درباره این [[پیشوایان | *از آدابی که برای [[زیارت]] مرقدهای [[مطهر]] بیان شده، گفتن [[تکبیر]] و [[تهلیل]] هنگام [[تشرف]] است. [[یاد خدا]] و [[حمد]] و [[ستایش]] او و ذکر [[توحید]] و [[تسبیح]] و تنزیه، هم توجه دادن به [[عظمت]] [[خداوند]] است که چنین شخصیت‌های عظیمی آفریده که عظمتشان در [[عبودیت]] و [[تواضع]] در پیشگاه خداست، هم نوعی تعدیل نگاه و توجه [[انسان]] [[زائر]] است، تا درباره این [[پیشوایان الهی]]، دچار غلوّ نشود و نسبت‌های غلوّآمیز ندهد و محوریت [[توحید]] در همه مسائل حفظ شود. مثلًا در [[زیارت]] [[امام حسین]]{{ع}} [[روایت]] شده که قبل از [[زیارت]] و در بدو ورود، حتی وقتی به [[فرات]] می‌رسد تا [[غسل]] [[زیارت]] کند، صد مرتبه [[الله اکبر]]، صد مرتبه لا إِله إلّا [[الله]] و صد مرتبه [[صلوات]] بگوید. نیز در [[روایت]] است: هنگام [[زیارت]]، وقتی مقابل [[قبر]] [[امام]] [[معصوم]]{{ع}} قرار گرفت، اگر بگوید: {{عربی|"لَا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لَاشَرِيكَ لَه"}} [[ثواب]] بسیاری برای او نوشته می‌شود<ref> مفاتیح الجنان، ادب پنجم از آداب زیارت.</ref>. ذکر گفتن وخدا را به یکتایی [[ستودن]] و او را بزرگ شمردن، در همه حال خوب است و در حرم‌های [[مطهر]] اولیایی که [[مظهر]] [[اخلاص]] و [[توحید]] و ذکر و تسبیح‌اند، خوب‌تر<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص۳۴۴.</ref>. | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||