وضعیت زندگی انسان‌ها در آستانه ظهور: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - 'دستورات الهی' به 'دستورات الهی'
جز (جایگزینی متن - '{{جستارهای وابسته}} ' به '')
جز (جایگزینی متن - 'دستورات الهی' به 'دستورات الهی')
خط ۱۹: خط ۱۹:
:'''۲.''' دگرگونی در [[زندگی اجتماعی]]: [[زندگی]] در [[دوران غیبت]] [[حجت الهی]]، با سختی‌های فراوانی همراه است؛ بویژه آنکه تلاش شیطان‌های [[انسان]] نما در این دوران به اوج خود می‌رسد و هر چه به روزگار [[ظهور]] آن [[حجت الهی]] نزدیک‌تر می‌شویم، بر شدت این وضعیت افزوده می‌شود. این دگرگونی‌های در عرصه‌های زیر قابل بررسی است:
:'''۲.''' دگرگونی در [[زندگی اجتماعی]]: [[زندگی]] در [[دوران غیبت]] [[حجت الهی]]، با سختی‌های فراوانی همراه است؛ بویژه آنکه تلاش شیطان‌های [[انسان]] نما در این دوران به اوج خود می‌رسد و هر چه به روزگار [[ظهور]] آن [[حجت الهی]] نزدیک‌تر می‌شویم، بر شدت این وضعیت افزوده می‌شود. این دگرگونی‌های در عرصه‌های زیر قابل بررسی است:
*'''عرصه [[فرهنگی]]''': بی [[گمان]] عرصه بررسی‌های [[فرهنگی]] بسیار گسترده است؛ اما از آنجا که به طور عموم [[فرهنگ دینی]] [[در آستانه ظهور]]، بیش از جنبه‌های دیگر [[فرهنگی]] مورد توجه قرار گرفته است، در اینجا آن تأکید خواهد شد.
*'''عرصه [[فرهنگی]]''': بی [[گمان]] عرصه بررسی‌های [[فرهنگی]] بسیار گسترده است؛ اما از آنجا که به طور عموم [[فرهنگ دینی]] [[در آستانه ظهور]]، بیش از جنبه‌های دیگر [[فرهنگی]] مورد توجه قرار گرفته است، در اینجا آن تأکید خواهد شد.
:الف) رواج [[نافرمانی]] [[خداوند]]: [[پیش از ظهور امام زمان]]{{ع}} جو [[حاکم]] بر [[جهان]]، جو [[ستم]]، [[گناه]] و [[فساد]] خواهد بود؛ چنان که در [[قرآن کریم]] آمده است. {{متن قرآن|اقْتَرَبَ لِلنَّاسِ حِسَابُهُمْ وَهُمْ فِي غَفْلَةٍ مُّعْرِضُونَ}}<ref>انبیاء، آیه ۱.</ref>؛ برای [[مردم]] [وقت] حسابشان نزدیک شده است و آنان در بی‌خبری روی گردانند. در این [[آیه]]، [[مردم]] [[آخرالزمان]] در آستانه برپایی [[حکومت جهانی حضرت مهدی]]{{ع}} به [[غفلت]] و روی گردانی از [[خداوند]] متصف شده‌اند. در [[روایات]] نیز منظور از "[[اشراط الساعه]]" رواج [[کفر]]، [[فسق]] و [[ظلم]] دانسته شده و موارد پرشماری از آن بر شمرده شده است<ref>ر.ک: آیه ۱۸ سوره محمد که در درس نشانه‌های قیامت بررسی می‌شود.</ref>. [[امام باقر]]{{ع}} در روایتی برخی از مخالفت‌های با [[دستورات]] [[الهی]] را [[در آستانه ظهور]] این گونه بیان فرموده است: {{متن حدیث|"إِذَا تَشَبهَ الرجَالُ بِالنسَاءِ وَ النسَاءُ بِالرجَالِ وَ اکْتَفَی الرجَالُ بِالرجَالِ وَ النسَاءُ بِالنسَاءِ وَ رَکِبَ ذَوَاتُ الْفُرُوجِ السرُوجَ وَ قُبِلَتْ شَهَادَاتُ الزورِ وَ رُدتْ شَهَادَاتُ الْعُدُولِ وَ اسْتَخَف الناسُ بِالدمَاءِ وَ ارْتِکَابِ الزنَاءِ وَ أُکِلَ الربَا وَ اتقِیَ الْأَشْرَارُ مَخَافَهَ أَلْسِنَتِهِمْ وَ… "}}<ref>صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج۲، ص۳۳۰، ح۱۶.</ref>؛ آنگاه که مردان به [[زنان]] تشبه کنند و [[زنان]] به مردان و مردان به مردان اکتفا کنند و [[زنان]] به [[زنان]]، و [[زنان]] بر زین‌ها سوار شوند و شهادت‌های [[دروغ]] پذیرفته شود و شهادت‌های عدول مردود گردد و [[مردم]] [[خونریزی]] و ارتکاب زنا و رباخواری را سبک شمارند و از اشرار به خاطر زبانشان پرهیز کنند و…!!
:الف) رواج [[نافرمانی]] [[خداوند]]: [[پیش از ظهور امام زمان]]{{ع}} جو [[حاکم]] بر [[جهان]]، جو [[ستم]]، [[گناه]] و [[فساد]] خواهد بود؛ چنان که در [[قرآن کریم]] آمده است. {{متن قرآن|اقْتَرَبَ لِلنَّاسِ حِسَابُهُمْ وَهُمْ فِي غَفْلَةٍ مُّعْرِضُونَ}}<ref>انبیاء، آیه ۱.</ref>؛ برای [[مردم]] [وقت] حسابشان نزدیک شده است و آنان در بی‌خبری روی گردانند. در این [[آیه]]، [[مردم]] [[آخرالزمان]] در آستانه برپایی [[حکومت جهانی حضرت مهدی]]{{ع}} به [[غفلت]] و روی گردانی از [[خداوند]] متصف شده‌اند. در [[روایات]] نیز منظور از "[[اشراط الساعه]]" رواج [[کفر]]، [[فسق]] و [[ظلم]] دانسته شده و موارد پرشماری از آن بر شمرده شده است<ref>ر.ک: آیه ۱۸ سوره محمد که در درس نشانه‌های قیامت بررسی می‌شود.</ref>. [[امام باقر]]{{ع}} در روایتی برخی از مخالفت‌های با [[دستورات الهی]] را [[در آستانه ظهور]] این گونه بیان فرموده است: {{متن حدیث|"إِذَا تَشَبهَ الرجَالُ بِالنسَاءِ وَ النسَاءُ بِالرجَالِ وَ اکْتَفَی الرجَالُ بِالرجَالِ وَ النسَاءُ بِالنسَاءِ وَ رَکِبَ ذَوَاتُ الْفُرُوجِ السرُوجَ وَ قُبِلَتْ شَهَادَاتُ الزورِ وَ رُدتْ شَهَادَاتُ الْعُدُولِ وَ اسْتَخَف الناسُ بِالدمَاءِ وَ ارْتِکَابِ الزنَاءِ وَ أُکِلَ الربَا وَ اتقِیَ الْأَشْرَارُ مَخَافَهَ أَلْسِنَتِهِمْ وَ… "}}<ref>صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج۲، ص۳۳۰، ح۱۶.</ref>؛ آنگاه که مردان به [[زنان]] تشبه کنند و [[زنان]] به مردان و مردان به مردان اکتفا کنند و [[زنان]] به [[زنان]]، و [[زنان]] بر زین‌ها سوار شوند و شهادت‌های [[دروغ]] پذیرفته شود و شهادت‌های عدول مردود گردد و [[مردم]] [[خونریزی]] و ارتکاب زنا و رباخواری را سبک شمارند و از اشرار به خاطر زبانشان پرهیز کنند و…!!
*ب) دوری از [[دین]] و [[دینداری]]: روز به روز عوامل فراوانی، گوهر تابناک [[دین]] را در هاله‌ای از غبار و [[غفلت]] فرو می‌برد، از این‌رو در [[جوامع انسانی]] [[دین]] رو به کم رنگ شدن می‌رود و خرافه‌ها و انحراف‌های مختلفی، گریبان گیر آن می‌شود، و وقتی [[حضرت مهدی]]{{ع}} [[قیام]] می‌کند غبار از چهره [[دین]] برمی گیرد؛ بسیاری می‌پندارند این [[دین]] جدیدی است که آن [[حضرت]] آورده است! [[امیر مؤمنان]]{{ع}} از [[پیامبر اعظم]]{{صل}} [[نقل]] کرده که فرمود: {{متن حدیث|"سَیَأْتِی عَلَی الناسِ زَمَانٌ لَا یَبْقَی مِنَ الْقُرْآنِ إِلا رَسْمُهُ وَ مِنَ الْإِسْلَامِ إِلا اسْمُهُ یُسَموْنَ بِهِ وَ هُمْ أَبْعَدُ الناسِ مِنْهُ مَسَاجِدُهُمْ عَامِرَهٌ وَ هِیَ خَرَابٌ مِنَ الْهُدَی"}}<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۸، ص۳۰۷، ح۴۷۹.</ref>؛ بر [[مردم]] روزی فرا می‌رسد که از [[قرآن]] جز رسم آن [[باقی]] نماند و از [[اسلام]] جز نام آن؛ بدان نامیده می‌شوند، در حالی که دورترین [[مردم]] از آن هستند! مسجدهای آنان آباد، اما از [[هدایت]] گری خراب است! [[پیامبر اسلام]]{{صل}} درباره [[دین]] داری برخی انسان‌های این دوران فرمود: {{متن حدیث|"یَأتِی عَلَی الناسِ زَمانٌ…دینُهُم دَراهِمُهُمْ وَ هَمهُمْ بُطُونُهُمْ وَقِبلَتُهُمْ نِساؤُهُمْ یَرکَعُونَ لِلرغِیفِ وَیَسْجُدُونَ لِلدرْهَمِ حیارَی سُکاری لا مُسلِمینَ وَ لا نَصاری"}}<ref>محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج۷۱، ص۱۶۶، ح۳۱؛ ر.ک: مسلم بن حجاج قشیری، صحیح مسلم، ج۱، ص۱۳۱.</ref>؛ زمانی بر [[مردم]] خواهد آمد… که دِرهم‌های آنان دینشان خواهد بود و [[همت]] ایشان شکمشان و [[قبله]] آنها زنانشان. برای طلا و نقره، [[رکوع]] و [[سجود]] به جای می‌آورند. آنان همواره در سرگردانی و مستی خواهند بود؛ نه بر [[مذهب]] مسلمانی‌اند و نه بر مسلک نصرانی. [[امیرمؤمنان علی]]{{ع}} این [[حقیقت]] را این گونه بیان فرمود: {{متن حدیث|"أَیهَا الناسُ سَیَأْتِی عَلَیْکُمْ زَمَانٌ یُکْفَأُ فِیهِ الْإِسْلَامُ کَمَا یُکْفَأُ الْإِنَاءُ بِمَا فِیه"}}<ref>سید رضی، نهج البلاغه، خطبه۱۰۳.</ref>؛ ای [[مردم]]! به زودی زمانی بر شما می‌رسد که [[اسلام]] چونان ظرف واژگون شده، آنچه در آن است، ریخته می‌شود. مهم‌ترین عامل در پدید آمدن این وضعیت، [[تحریف]] در آموزه‌های متعالی [[دین]] در این دوران است که سبب می‌شود [[مردم]] از محتوای اصلی آن دور شده، به باورهای واهی رو آورند. البته نقش [[دشمنان]] در این زمینه نباید نادیده گرفته شود.
*ب) دوری از [[دین]] و [[دینداری]]: روز به روز عوامل فراوانی، گوهر تابناک [[دین]] را در هاله‌ای از غبار و [[غفلت]] فرو می‌برد، از این‌رو در [[جوامع انسانی]] [[دین]] رو به کم رنگ شدن می‌رود و خرافه‌ها و انحراف‌های مختلفی، گریبان گیر آن می‌شود، و وقتی [[حضرت مهدی]]{{ع}} [[قیام]] می‌کند غبار از چهره [[دین]] برمی گیرد؛ بسیاری می‌پندارند این [[دین]] جدیدی است که آن [[حضرت]] آورده است! [[امیر مؤمنان]]{{ع}} از [[پیامبر اعظم]]{{صل}} [[نقل]] کرده که فرمود: {{متن حدیث|"سَیَأْتِی عَلَی الناسِ زَمَانٌ لَا یَبْقَی مِنَ الْقُرْآنِ إِلا رَسْمُهُ وَ مِنَ الْإِسْلَامِ إِلا اسْمُهُ یُسَموْنَ بِهِ وَ هُمْ أَبْعَدُ الناسِ مِنْهُ مَسَاجِدُهُمْ عَامِرَهٌ وَ هِیَ خَرَابٌ مِنَ الْهُدَی"}}<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۸، ص۳۰۷، ح۴۷۹.</ref>؛ بر [[مردم]] روزی فرا می‌رسد که از [[قرآن]] جز رسم آن [[باقی]] نماند و از [[اسلام]] جز نام آن؛ بدان نامیده می‌شوند، در حالی که دورترین [[مردم]] از آن هستند! مسجدهای آنان آباد، اما از [[هدایت]] گری خراب است! [[پیامبر اسلام]]{{صل}} درباره [[دین]] داری برخی انسان‌های این دوران فرمود: {{متن حدیث|"یَأتِی عَلَی الناسِ زَمانٌ…دینُهُم دَراهِمُهُمْ وَ هَمهُمْ بُطُونُهُمْ وَقِبلَتُهُمْ نِساؤُهُمْ یَرکَعُونَ لِلرغِیفِ وَیَسْجُدُونَ لِلدرْهَمِ حیارَی سُکاری لا مُسلِمینَ وَ لا نَصاری"}}<ref>محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج۷۱، ص۱۶۶، ح۳۱؛ ر.ک: مسلم بن حجاج قشیری، صحیح مسلم، ج۱، ص۱۳۱.</ref>؛ زمانی بر [[مردم]] خواهد آمد… که دِرهم‌های آنان دینشان خواهد بود و [[همت]] ایشان شکمشان و [[قبله]] آنها زنانشان. برای طلا و نقره، [[رکوع]] و [[سجود]] به جای می‌آورند. آنان همواره در سرگردانی و مستی خواهند بود؛ نه بر [[مذهب]] مسلمانی‌اند و نه بر مسلک نصرانی. [[امیرمؤمنان علی]]{{ع}} این [[حقیقت]] را این گونه بیان فرمود: {{متن حدیث|"أَیهَا الناسُ سَیَأْتِی عَلَیْکُمْ زَمَانٌ یُکْفَأُ فِیهِ الْإِسْلَامُ کَمَا یُکْفَأُ الْإِنَاءُ بِمَا فِیه"}}<ref>سید رضی، نهج البلاغه، خطبه۱۰۳.</ref>؛ ای [[مردم]]! به زودی زمانی بر شما می‌رسد که [[اسلام]] چونان ظرف واژگون شده، آنچه در آن است، ریخته می‌شود. مهم‌ترین عامل در پدید آمدن این وضعیت، [[تحریف]] در آموزه‌های متعالی [[دین]] در این دوران است که سبب می‌شود [[مردم]] از محتوای اصلی آن دور شده، به باورهای واهی رو آورند. البته نقش [[دشمنان]] در این زمینه نباید نادیده گرفته شود.
*اگر چه در این دوران، انسان‌های فراوانی به کژی می‌گرایند؛ اما این گونه نیست که همه [[انسان‌ها]] در مسیر [[باطل]] گام بردارند؛ بلکه برخی به سبب ویژگی‌های شخصیتی و [[آگاهی‌های دینی]]، از [[نجات]] یافتگان این مرحله خواهند بود. در این‌باره وقتی [[پیامبر گرامی]]{{صل}} از چهره‌های پیروز این دوران یاد می‌کند، با شگفتی تمام به [[حضرت علی]]{{ع}} می‌فرماید: {{متن حدیث|"یا عَلی اَعجَبُ الناسِ اِیمانا ًوَ اَعْظَمُهُمْ یَقیناً قَوْمٌ یَکُونُونَ فِی آخِرِالزمانِ لَمْ یَلْحَقُوا النَبِی وَحُجِبَ عَنْهُم الحُجهُ فَآمَنُوا بِسَوادٍ عَلَی بَیَاضٍ…"}}<ref>صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج۴، ص۳۶۶؛ همو، کمال الدین و تمام النعمه، ج۱، ص۲۸۸، باب ۲۵، ح۸.</ref>؛ ای [[علی]]! بدان شگفت آورترین [[مردم]] در [[ایمان]] و بزرگ‌ترین آنان در [[یقین]]، مردمی هستند که در آخِرالزمان با آنکه [[پیامبر]] خود را ندیده و از [[امام]] خود در پرده‌اند به نوشته که خطی سیاه بر صفحه‌ای سپید است، [[ایمان]] می‌آورند. در اینجا مهم‌ترین سبب [[یقین]] و [[نجات]] توجه و عمل به سخنان [[پیشوایان معصوم]]{{ع}} دانسته شده است. از بعضی [[روایات]]، استفاده می‌شود [[نجات]] یافتگان این دوران در میان [[انسان‌ها]]، ناشناس و [[غریب]] هستند که [[رسول اکرم]]{{صل}} از آنان به [[نیکی]] یاد می‌کند: {{متن حدیث|"إِن الْإِسْلَامَ بَدَأَ غَرِیباً وَ سَیَعُودُ کَمَا بَدَأَ فَطُوبَی لِلْغُرَبَاءِ"}}<ref>صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج۱، ص۶۶.</ref>؛ [[اسلام]] به غریبی آغاز شد و در [[آینده]] نیز بدان حال که شروع شده، باز خواهد گشت؛ پس خوشا به حال غریبان.
*اگر چه در این دوران، انسان‌های فراوانی به کژی می‌گرایند؛ اما این گونه نیست که همه [[انسان‌ها]] در مسیر [[باطل]] گام بردارند؛ بلکه برخی به سبب ویژگی‌های شخصیتی و [[آگاهی‌های دینی]]، از [[نجات]] یافتگان این مرحله خواهند بود. در این‌باره وقتی [[پیامبر گرامی]]{{صل}} از چهره‌های پیروز این دوران یاد می‌کند، با شگفتی تمام به [[حضرت علی]]{{ع}} می‌فرماید: {{متن حدیث|"یا عَلی اَعجَبُ الناسِ اِیمانا ًوَ اَعْظَمُهُمْ یَقیناً قَوْمٌ یَکُونُونَ فِی آخِرِالزمانِ لَمْ یَلْحَقُوا النَبِی وَحُجِبَ عَنْهُم الحُجهُ فَآمَنُوا بِسَوادٍ عَلَی بَیَاضٍ…"}}<ref>صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج۴، ص۳۶۶؛ همو، کمال الدین و تمام النعمه، ج۱، ص۲۸۸، باب ۲۵، ح۸.</ref>؛ ای [[علی]]! بدان شگفت آورترین [[مردم]] در [[ایمان]] و بزرگ‌ترین آنان در [[یقین]]، مردمی هستند که در آخِرالزمان با آنکه [[پیامبر]] خود را ندیده و از [[امام]] خود در پرده‌اند به نوشته که خطی سیاه بر صفحه‌ای سپید است، [[ایمان]] می‌آورند. در اینجا مهم‌ترین سبب [[یقین]] و [[نجات]] توجه و عمل به سخنان [[پیشوایان معصوم]]{{ع}} دانسته شده است. از بعضی [[روایات]]، استفاده می‌شود [[نجات]] یافتگان این دوران در میان [[انسان‌ها]]، ناشناس و [[غریب]] هستند که [[رسول اکرم]]{{صل}} از آنان به [[نیکی]] یاد می‌کند: {{متن حدیث|"إِن الْإِسْلَامَ بَدَأَ غَرِیباً وَ سَیَعُودُ کَمَا بَدَأَ فَطُوبَی لِلْغُرَبَاءِ"}}<ref>صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج۱، ص۶۶.</ref>؛ [[اسلام]] به غریبی آغاز شد و در [[آینده]] نیز بدان حال که شروع شده، باز خواهد گشت؛ پس خوشا به حال غریبان.
۲۱۸٬۷۷۹

ویرایش