صهیونیسم: تفاوت میان نسخه‌ها

*"[[صهیون]]" در زبان عبری به معنای "پر [[آفتاب]]" است و نیز نام کوهی در جنوب غربی [[بیت المقدس]] می‌باشد. کوه [[صهیون]] زادگاه و آرامگاه [[داوود]] [[پیامبر]]{{ع}} است و [[جایگاه]] [[سلیمان]] [[نبی]] نیز می‌باشد. گاهی [[یهودیان]] این واژه را به معنای [[شهر]] [[قدس]] و [[شهر]] [[برگزیده]] و [[شهر مقدس]] آسمانی و [[مدینه فاضله]] نیز به کار می‌برند. اما در متون [[دینی]] [[یهود]]، [[صهیون]] [[آرمان]] و آرزوی [[ملت یهود]] برای بازگشت به سرزمین [[داوود]] و [[سلیمان]]{{ع}} و تجدید [[دولت یهود]] است، و [[صهیون]] سمبل [[رهایی از ظلم]] و [[تشکیل حکومت]] مستقل و [[فرمانروایی]] بر [[جهان]] است. از این رو [[یهودیان]] خود را [[فرزندان]] [[صهیون]] می‌دانند. [[صهیون]] به جنبشی گفته می‌شود که خواهان [[مهاجرت]] و بازگشت تمام [[یهودیان]] از اطراف [[جهان]] به سرزمین [[فلسطین]] و تشکیل دولتی [[یهودی]] است تا [[یهود]] در [[جهان]] از اقلیت‌های پراکنده در مناطق مختلف به جمعیتی متحد در یک سرزمین تبدیل شود. [[صهیونیزم]] همان "شووینیسم" یا "ناسیونالیسم افراطی" است که با [[خوار]] شمردن [[ملت‌ها]] و نژادهای دیگر، درباره خود [[غلو]] می‌کنند و خود را نژاد [[برتر]] می‌دانند و خواهان [[قدرت سیاسی]] [[برتر]] است. این جنبش در قرن نوزدهم میلادی در اروپا بنیانگذاری شد، اما واژه صهیونیسم برای این جنبش اولین بار توسط "تئودور هرتز" در سال ۱۸۹۴ میلادی استفاده شد و پس از او مورخ [[صهیونیست]] "ناحوم ساکولو" از آن در کتاب [[تاریخ]] [[صهیونیست]] استفاده کرد. این [[اندیشه]] زمانی که با افسانه [[یهودی]] آزاری در اروپا ضمیمه گشت، [[صهیونیست]] امروزی را پایه‌گذاری نمود و پس از [[جنگ]] جهانی دوم گروه گروه [[یهودیان]] از اطراف [[جهان]] به سوی سرزمین [[فلسطین]] [[مهاجرت]] کردند و کم‌کم با تسخیر زمین‌های [[اعراب]]، اعلام [[تأسیس حکومت]] [[یهود]] نمودند و با اشغالی خیزشی، بر غالب [[کشور فلسطین]] مسلط شدند و با تکیه بر آرمانای خیالی خود آن سرزمین را برای [[ظهور]] [[منجی آخرالزمان]] و تشکیل [[حکومتی]] به وسیله [[بنی‌اسرائیل]] بر تمامی [[جهان]] آماده می‌کنند. [[یهودی]] آزاری اسطوره‌ای است که [[یهودیان]] با [[بزرگ‌نمایی]] آن به خود برای هر جنایتی [[حق]] می‌دهند. [[یهودی]] آزاری را، آن هم در حد خیلی پایین، می‌توان زاییده رفتارها و ویژگی‌های [[اجتماعی]] خود [[یهودیان]] دانست، زیرا آنان معمولاً افرادی جمع‌گریز هستند. اشتغال آنان در مشاغلی غیر مولد نظیر رباخواری نیز نفرت اجتماع را علیه آنان بر می‌انگیخت. اما [[یهودیان]] چنان این واقعیت را به افسانه‌ای بزرگ تبدیل کرده‌اند و با [[مظلوم]] نمایی، هر غیر [[یهودی]] را [[دشمن]] ذاتی [[یهودیان]] می‌دانند. اما این [[آرمان]] خیالی [[یهود]] مبنی بر تشکیل [[دولت یهودی]] در [[فلسطین]] و بنا نهادن معبد [[سلیمان]] و [[زمینه‌سازی برای آمدن مسیحا]]، منجی‌ای از [[قوم بنی‌اسرائیل]]، توهمی است که محکوم به [[شکست]] است، زیرا در روایتی امیرالمؤمین{{ع}} خبر از [[شکست]] آنان در [[فلسطین]] و نابودی‌شان توسط [[اعراب]] می‌دهند<ref>net. hawzah. www سایت اینترنتی حوزه. ر.ک: فلسطین، انتظار.</ref>.  

*در عصر ما که [[یهودیان]] [[صهیونیست]] خود برپای خاسته و با اشغال [[فلسطین]] در صدد برآمده‌اند [[حقارت]] همیشگی [[قوم یهود]] را برافکنند، چیزی از تب‌وتاب [[انتظار]] [[موعود]] کاسته نشده است و [[یهودیان]] در [[انتظار]] [[مسیحا]] لحظه‌شماری می‌کنند. حدود صد سال پیش متفکران [[یهود]] گفتند [[قوم]] ما این‌همه سال در [[انتظار]] [[مسیحا]] خواری‌ها را بر خود هموار کرد، ولی از وی خبری نیامد. دیگر انتظارمان به سر آمد و کاسه صبرمان لبریز شد. جا دارد که خود برای پایان دادن به وضع موجود برخیزیم. انان [[مکتب]] صهیونیسم را تأسیس کردند و گفتند باید خودمان [[فلسطین]] را بگیریم. عموم [[یهودیان]] می‌گفتند این کار درست نیست، زیرا طبق [[باورهای دینی]]، تنها [[مسیحا]] می‌تواند به چنین کاری [[اقدام]] کند. [[صهیونیست‌ها]] گفتند ما برای [[قیام]] [[مسیحا]] پایگاهی در [[فلسطین]] درست می‌کنیم. قانع نمودن قومی که قرن‌ها در خیالات واهی به‌سر برده بود، کاری مشکل بود. اما آنان با [[صبر]] و حوصله فراوان، برای این کار [[تبلیغ]] کردند و مهاجرانی را به [[فلسطین]] بردند و پنجاه سال پیش [[دولت]] [[غاصب]] [[اسرائیل]] را در اراضی اشغالی بنیاد نهادند. البته هنوز هم اقلیتی ناچیز از [[یهودیان]] بر اثر [[دلبستگی]] شدید به امیدهای قدیم، تشکیل [[دولت]] [[صهیونیستی]] را مخالف [[آرمان]] مسیحایی می‌دانند و پیوسته با آن [[مخالفت]] کرده، می‌گویند باید به [[سنت]] [[انتظار]] ادامه داد.

*سرانجام، سواد اعظم [[یهودیت]] صهیونیسم را از جان‌ودل پذیرفتند و آن را رهگشای عصر [[مسیحا]] دانستند. از این‌رو، صهیونیست‌های [[غاصب]] [[فلسطین]]، علاوه بر دعاهای مسیحایی مرسوم، در پایان مراسم سالگرد بنیانگذاری رژیم [[غاصب]] (پنجم [[ماه]] ایار عبری) پس از دمیدن در شیپور [[عبادت]]، این‌گونه [[دعا]] می‌کنند: [[اراده خداوند]] ما چنین باد که به [[لطف]] او [[شاهد]] سپیده‌دم [[آزادی]] باشیم و نفخ صور [[مسیحا]]، گوش ما را نوازش دهد<ref>نشریه موعود، شماره ۱۱.</ref>.<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۱۳۲.</ref>.