توکل در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

*[[قرآن کریم]] میان مفهوم [[توکل]] و [[ایمان]] نسبتی محکم برقرار ساخته است. بنا بر [[آیات قرآن کریم]]، [[توکل]] ثمره [[ایمان]] است و [[خداوند سبحان]] [[بنده]] [[متوکل]] را در کنار مفهوم [[ایمان]] در نظر می‌گیرد، به‌گونه‌ای که معیار [[استواری]] [[ایمان]] را [[میزان]] [[توکل]] او برمی‌شمرد و نیکویی [[توکل]] را از [[راستی]] [[یقین]] می‌داند. افزون بر [[ایمان]]، در جایگاهی، مفهوم [[توکل]] در کنار مفهوم [[صبر]] نیز به‌کار رفته است<ref>{{متن قرآن| الَّذِينَ صَبَرُواْ وَعَلَى رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ }}؛ سوره نحل، آیه ۴۲.</ref>. [[امام]] {{ع}} نیز در مواردی میان [[صبر]] و [[توکل]] نسبتی را برقرار می‌کند، چنان‌که می‌فرماید: ([[صبر]]) اعتمادی از برای کسی است که [[توکل]] کند<ref>غرر الحکم، ۴ / ۵۴۹۷</ref> هم‌چنین [[توکل]] با واژه [[تقوا]] نیز همراه است<ref>{{متن قرآن|فَإِذَا بَلَغْنَ أَجَلَهُنَّ فَأَمْسِكُوهُنَّ بِمَعْرُوفٍ أَوْ فَارِقُوهُنَّ بِمَعْرُوفٍ وَأَشْهِدُوا ذَوَيْ عَدْلٍ مِّنكُمْ وَأَقِيمُوا الشَّهَادَةَ لِلَّهِ ذَلِكُمْ يُوعَظُ بِهِ مَن كَانَ يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ وَمَن يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَل لَّهُ مَخْرَجًا وَيَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لا يَحْتَسِبُ وَمَن يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بَالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِكُلِّ شَيْءٍ قَدْرًا }}؛ سوره طلاق، آیه ۲-۳</ref>. در کنار دایره معنایی [[توکل]] که در [[قرآن]] به‌کار رفته و [[مفسران]] به آن پرداخته‌اند، [[پیامبران الهی]] نیز به‌عنوان افرادی [[متوکل]] و در سطح بالایی از حضور [[توکل]] در امور خویش معرفی شده‌اند<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص ۲۳۰-۲۳۱.</ref>.

*[[امام علی]] {{ع}} برحسب [[تربیت]] [[قرآنی]] خود بر موضوع [[توکل]] به‌خدا تأکید و تکیه کرده است. [[مرجع]] [[توکل]] [[امام]] بر [[خدا]] نشئت گرفته از [[شناخت]] و [[ایمان]] او به [[خداوند]] است. قادریّت مطلق [[خداوند]] نزد [[امام]]، امری ملموس است، چنان‌که می‌فرماید: از او [[یاری]] می‌خواهم، که هم [[قاهر]] است و هم [[قادر]] و بر او [[توکل]] می‌کنم، که هم کفایت‌کننده است و هم [[یاری‌دهنده]]<ref>[[نهج البلاغه]]، [[خطبه ۸۲ نهج البلاغه|خطبه ۸۲]] و نیز نک: خطبه‌های ۸۹ تا ۲۱۸</ref>.[[ایمان]] به [[دین]] مبین [[اسلام]] نیز در گرو [[توکل]] بر خداست. [[اسلام]] مایه [[وثوق]] و [[اعتماد]] کسانی است که بر [[خداوند]] [[توکّل]] کنند، زیرا مشتمل بر وعده‌های گران‌قدر اوست و به سبب [[اطمینان]] به آن است که توان [[توکّل]] بر [[خدا]] را می‌یابند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۰۲</ref>. [[امام]] {{ع}} از [[توکل]] با عنوان‌هایی چون [[بهترین]] [[کارگزار]]، بزرگ‌ترین [[سرمایه]] [[تجارت]] با سود فراوان، ستونی [[استوار]]، حصار [[حکمت]]، عمل [[افضل]]، [[قوت]] [[یقین]]، [[قوت]] و نیروی [[دل]]، [[صلاح]] [[عبادت]]، رهایی از [[رنج]] و [[اندوه]] و... نیز یاد کرده است»<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص۲۳۱.</ref>.

== جستارهای وابسته ==