نفاق در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

==[[رفتارهای منافقانه]]==

*[[امام]] {{ع}} ضمن پرهیز [[مردم]] از [[منافقان]] و [[نکوهش]] آنان و شناسایی این [[مردمان]] زشت [[سیرت]]، در فرازی [[راویان حدیث]] از [[پیامبر اکرم]] {{صل}} را در چهار سلک دسته‌بندی می‌کند که در این میان، کسانی را که به عمد بر [[پیامبر]] [[دروغ]] می‌بندند، در دسته [[منافقان]] قرار می‌دهد و به عبارتی آنان را [[منحرفان]] در [[دین]] و [[منحرف]] کننده از [[دین]] برمی‌شمرد: جز این نیست که آورنده [[حدیث]] از چهار صورت خارج نیست و پنجمی هم ندارد: نخست منافقی که به [[ایمان]] [[تظاهر]] کند و [[اسلام]] را به خود بندد و از هیچ [[جرم]] و گناهی [[پروا]] نکند و عمداً از قول [[رسول خدا]] {{صل}} [[دروغ]] گوید. پس اگر [[مردم]] بدانند که او [[دروغ‌گو]] و [[منافق]] است، از او نپذیرید و سخن او را [[تصدیق]] نکنند، اما گویند او از [[یاران پیامبر]] {{صل}} است و حضرتش را دیده و از او شنیده و مستقیم از او دریافت کرده است، پس از او پذیرند و به سخن او [[اعتماد]] کنند، در حالی که [[خداوند]] تو را از [[منافقان]] در [[قرآن]] خبر داده و شرح حالشان را بیان کرده است. آنان پس از [[پیامبر اکرم]] {{صل}} زنده ماندند و به [[پیشوایان]] [[گمراهی]] و دعوتگران به [[آتش]] و [[تباهی]] با [[دروغ]] و بهتان نزدیک شدند و آن‌ها هم به این حدیث‌فروشان دروغ‌پرداز پُست و [[مقام]] دادند تا بر گرده [[مردم]] سوارشان کردند و آن‌ها نیز به‌وسیله ان زمام داران، [[دنیا]] را بلعیدند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۲۰۱</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 842.</ref>.

*در نحوه برخورد با [[منافقان]]، [[خداوند سبحان]] می‌فرماید: [[خداوند]] از دل‌هایشان [[آگاه]] است. از آنان اعراض کن و اندرزشان بده به چنان سخنی که در وجودشان کارگر افتد<ref>{{متن قرآن|أُوْلَئِكَ الَّذِينَ يَعْلَمُ اللَّهُ مَا فِي قُلُوبِهِمْ فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ وَعِظْهُمْ وَقُل لَّهُمْ فِي أَنفُسِهِمْ قَوْلاً بَلِيغًا}}؛ سوره نساء، آیه ۶۳</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 842.</ref>.