سید علی محمد شیرازی: تفاوت میان نسخه‌ها

===[[تولد]] و تحصیل===

===[[ادعای بابیت]]===

*پس از درگذشت [[سید کاظم رشتی]]، مریدان و [[شاگردان]] وی [[جانشینی]] برای وی می‌‏جستند که به قول ایشان مصداق "[[شیعه]] کامل" یا "[[رکن رابع]]" باشد. [[سید علی محمد]] چون در [[زهد]] و [[عبادت]] و [[ریاضت]]، ظاهری [[فریبنده]] داشت، هجده تن از [[شاگردان]] [[سید کاظم رشتی]] که همگی شیخی [[مذهب]] بودند و بعدها [[سید علی محمد]] آ‏ها را حروف [[حی]] نامید؛ پیرامونش را گرفتند. لذا او پای از [[جانشینی]] [[سید کاظم رشتی]] فراتر نهاد و خود را "[[باب]] [[امام زمان]]{{ع}}" یا "ذکر" او یعنی واسطه میان [[امام]] و [[مردم]] شمرد. [[سید علی محمد]] در آغاز امر، ادعا کرد [[امام دوازدهم]] [[شیعیان]] او را [[مأمور]] کرده است جهانیان را [[ارشاد]] کند و خویشتن را "ذکر" نامید. بعد از مدتی که گروهی به او گرویدند، [[ادعای مهدویت]] کرد و گفت: "منم آن کسی که هزار سال است که [[منتظر]] آن هستید". سپس به [[ادعای نبوت]] و [[رسالت]] برخاست و به [[گمان]] خود، [[احکام اسلام]] را با آوردن [[کتاب ]]"[[بیان]]" [[نسخ]] کرد.

*آثار [[علی محمد باب]] غالبا به زبان [[عربی]] نوشته شده و سرشار از غلط‌های صرفی و نحوی است. البته وی کوشیده است ـ برای آنکه نشان دهد سخنانش رنگ [[قرآنی]] دارد ـ گفتارش را با سجع و وزن همراه سازد و با آنکه یگانه [[معجزه]] خود را همین سخنان می‌‏شمارد، [[تکلف]] و ابتذال در عباراتش سخت [[آشکار]] است.

===[[بابیه]]===

*باب در اصطلاح به کسی گفته می‏‌شود که به [[معصومان]]{{ع}} بسیار نزدیک است و در همه [[کارها]] یا کاری خاص، [[نماینده]] مخصوص آنان شمرده می‌‏شود. در [[تاریخ]] [[ائمه معصومین]]{{ع}} فرد مورد [[اعتماد]] و رابط‍‌ خاص میان [[امام]] و [[پیروان]] او را باب می‌گویند. [[بابیت]] سمتی بوده در حضور حضرات [[معصومین]] که در [[تاریخ]]، حالات آن مشخص است که چه کسی از [[اصحاب]] فلان [[امام]]، حائز این [[منصب]] بوده است. بر این اساس، می‌‏توان [[وکیل]] یا [[نماینده]] [[امام]] را "باب" [[امام]] نامید؛ چنانکه جمعی از [[اصحاب]] [[امامان]]{{ع}} باب آن بزرگواران بوده‏‌اند؛ مانند "[[رشید هجری]]" [[باب]] [[سید الشهداء]]{{ع}}، "[[یحیی]] بن ام الطویل مطعمی" [[باب]] [[حضرت سجاد]]{{ع}}، "[[جابر بن یزید جعفی]]" [[باب]] [[امام باقر]]{{ع}}. در عصر [[غیبت صغری]]، باب، [[لقب]] [[نواب اربعه]] آن [[حضرت]] بوده که آن چهار تن ابواب آن [[حضرت]] بوده و [[شیعیان]] در آن عصر، به [[وسیله]] آنها به [[امام]] خود راه می‌یافتند و [[مشکلات]] خود را به حضرتش عرضه می‌کردند، اما در همان عصر، شیادانی بودند که از این [[لقب]] "باب" و "[[بابیت]]" سوءاستفاده کرده، خود را بدان مشهور ساخته و به [[فریب]] عوام الناس می‌پرداختند.

*رفته ‏رفته این واژه با سوءاستفاده [[مدعیان دروغین]] ـ به ویژه "[[بابیت]]" ـ روبه ‏رو شد. ادعاهای [[نادرست]] کسانی چون [[سید علی محمد باب]]، این واژه را از [[جایگاه]] واقعی‏اش دور و متروک ساخت؛ به گونه‏‌ای که امروزه کمتر درباره [[نمایندگان]] [[امام]]{{ع}} به کار می‏‌رود و بیشتر برای اشاره به کسانی است که به [[دروغ]]، خود را [[نماینده معصومان]] معرفی می‌‏کنند.