فواید امام غایب: تفاوت میان نسخه‌ها

فواید امام غایب (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۴ آوریل ۲۰۲۰، ساعت ۰۹:۳۱

۴ بایت حذف‌شده ، ‏۱۴ آوریل ۲۰۲۰

جز

جایگزینی متن - 'شأن امام' به 'شأن امام'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۸۳۴

ویرایش

@@ خط ۱۲: / خط ۱۲: @@
 *پس به سبب [[وجود امام]] و [[پیامبر]]{{عم}} است که نه فقط ما، که [[جهان هستی]] از [[برکت]] فیض‏های الهی بهره‌‏مند می‌‏شوند.
 *[[امام صادق]] {{ع}} درباره فواید تکوینی [[امام]] چنین فرموده است: "... به سبب ما درختان میوه می‌‏دهند و میوه‌‏ها به ثمر می‌‏رسند و رودها جاری می‌‏شوند. و به سبب ما ابر [[آسمان]] می‏‌بارد و گیاهان از [[زمین]] می‌‏رویند. و به [[بندگی]] ما [[خداوند]] سبحانه و تعالی پرستیده می‌‏شود و اگر ما نبودیم، هرگز [[خداوند]] سبحانه و تعالی پرستیده نمی‏‌شد ...."<ref> {{عربی|" بِنَا أَثْمَرَتِ‏ الْأَشْجَارُ وَ أَيْنَعَتِ‏ الثِّمَارُ وَ جَرَتِ‏ الْأَنْهَارُ وَ بِنَا يَنْزِلُ‏ غَيْثُ‏ السَّمَاءِ وَ يَنْبُتُ‏ عُشْبُ‏ الْأَرْضِ‏ وَ بِعِبَادَتِنَا عُبِدَ اللَّهُ‏ وَ لَوْ لَا نَحْنُ‏ مَا عُبِدَ اللَّهُ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}، [[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج۱، ص ۱۴۴، ح ۲۳</ref> بدین‌‏سان، بهره‏‌مندی همه آفریده‏‌ها از هستی و ادامه وجود، بسته به وجود [[حجّت]] روی [[زمین]] است. البته این نوع بهره‏‌مندی، به پذیرش یا ردّ [[امام]] ارتباطی ندارد و [[خداوند]] سبحانه و تعالی به واسطه [[وجود امام]]، تمام موجودات را بهره‌‏مند می‌‏کند.
-*بنابراین اگر تقدیر [[خداوند]] توانای [[حکیم]]، چنان باشد که- آن‏گونه که بعضی از [[فرشتگان]]، واسطه [[نزول]] برخی [[برکات]] شده‏‌اند- فیض‌‏های [[عام و خاص]] به واسطه [[امام]] به آفریدگان برسد و [[امام]] مجرای [[فیض]] باشد، خواه‏ ناخواه وجود و بقای سایر ممکنات که به [[فیض]] الهی حدوث و بقا دارند، به مجرای [[فیض]] مرتبط خواهند بود. در فرض عدم این مجاری [[فیض]]، باز هم فیاضیت خدا- اگر قصور در پذیرنده [[فیض]] نباشد برقرار است؛ امّا می‌‏توان گفت ممکنات همه آن استعداد را ندارند که بدون واسطه، تلقی [[فیض]] کنند و قصور خودشان مانع از کسب [[فیض]] مستقیم است‏<ref>ر.ک: لطف اللّه صافی گلپایگانی، وابستگی جهان به امام زمان عجّل اللّه تعالی فرجه الشریف، ص ۳۷</ref>. شکی نیست همه آنچه در [[شأن]] [[امام]]{{ع}} گفته شد، به حضور ظاهری او ارتباطی ندارد و [[امام]] [[غایب]] نیز مانند [[امام]] حاضر، [[واسطه فیض الهی]] است. افزون بر بهره‌‏های یاد شده، فایده‌‏های دیگری هست که البته مشروط به [[اعتقاد]] و باور به ایشان‏ است.
+*بنابراین اگر تقدیر [[خداوند]] توانای [[حکیم]]، چنان باشد که- آن‏گونه که بعضی از [[فرشتگان]]، واسطه [[نزول]] برخی [[برکات]] شده‏‌اند- فیض‌‏های [[عام و خاص]] به واسطه [[امام]] به آفریدگان برسد و [[امام]] مجرای [[فیض]] باشد، خواه‏ ناخواه وجود و بقای سایر ممکنات که به [[فیض]] الهی حدوث و بقا دارند، به مجرای [[فیض]] مرتبط خواهند بود. در فرض عدم این مجاری [[فیض]]، باز هم فیاضیت خدا- اگر قصور در پذیرنده [[فیض]] نباشد برقرار است؛ امّا می‌‏توان گفت ممکنات همه آن استعداد را ندارند که بدون واسطه، تلقی [[فیض]] کنند و قصور خودشان مانع از کسب [[فیض]] مستقیم است‏<ref>ر.ک: لطف اللّه صافی گلپایگانی، وابستگی جهان به امام زمان عجّل اللّه تعالی فرجه الشریف، ص ۳۷</ref>. شکی نیست همه آنچه در [[شأن امام]]{{ع}} گفته شد، به حضور ظاهری او ارتباطی ندارد و [[امام]] [[غایب]] نیز مانند [[امام]] حاضر، [[واسطه فیض الهی]] است. افزون بر بهره‌‏های یاد شده، فایده‌‏های دیگری هست که البته مشروط به [[اعتقاد]] و باور به ایشان‏ است.
 *برخی از فواید این بخش بدین قرار است:
 #'''نگهبانی از [[آیین]] [[خداوند]] سبحانه و تعالی با هدایت‌‏های باطنی‏:''' بی‌‏گمان [[پیشوایان]] [[معصوم]]{{عم}}، معلّمان و مربّیان اصلی انسان‏‌ها هستند و [[مردم]]، همواره از زلال [[معارف]] [[ناب]] آن بزرگواران بهره‌‏ها برده‌‏اند. در [[زمان غیبت]] نیز، اگرچه دسترسی مستقیم و استفاده همه ‏جانبه از محضر [[امام مهدی|امام عصر]]{{ع}} ممکن نیست، آن معدن [[علوم]] الهی به راه‏های مختلف، گره از مشکلات علمی و فکری [[شیعیان]] باز می‏‌کند. این مهّم نه فقط در در دوره [[غیبت صغرا]] با پاسخگویی به پرسش‏های [[مردم]] و [[دانشمندان]]، از طریق نامه‌‏های [[امام]] "[[توقیعات]]" تحقق یافت، بلکه در دوران [[غیبت کبرا]] نیز به صورت هدایت‌‏های [[باطنی]] صورت پذیرفت. بنابراین شکی نیست بقای [[مکتب]] [[تشیع]] در گرو حمایت‏‌های آن [[امام]] [[پنهان]] بوده است. [[شیعه]] بر این باور است که آن حضرت همواره در هنگامه‌‏های حساس و حوادث تعیین‏‌کننده، بسان دستی غیبی اراده‏های نقش‏‌آفرین را در جهت [[اصلاح]] امور، [[هدایت]] کرده، این باور الهی را از نابودی در پناه گرفته است. این [[اصلاحات]] به طور عمده با هدایت‌‏های [[باطنی]] صورت می‌‏پذیرد. هدایت‏‌هایی که گاهی به وسیله شخص [[امام]] و گاهی به وسیله دیگران درباره [[صالحان]] و شایستگان انجام می‌‏گیرد. [[امام]]، از راه [[باطن]]، بر [[نفوس]] افراد اشراف دارد و آنان را مورد [[هدایت]] و [[تربیت]] خود قرار می‌‏دهد. با القاهای نیکو یا با نگه‏داشتن‌‏های [[باطنی]]، راه برخی از افراد را عوض می‌‏کند یا آن‏ها را در راه صحیحی که دارند، استوار و ثابت ‏قدم می‌‏دارد؛ گرچه این [[هدایت]]، از دیدگان [[پنهان]] است. چه بسیار افرادی که یکباره از راهی که داشتند، برگشتند و هرگز حاضر نشدند دوباره بدان برگردند و چه بسیار افرادی که در کار خود متزلزل و مردد بودند؛ ولی یکباره در آن مستقر شدند.