ندای آسمانی: تفاوت میان نسخه‌ها

*از [[نشانه‌های حتمی ظهور]] ندای آسمانی است که [[صیحه]] نام دارد. منظور از [[صیحه]]، صدایی است که در آستانۀ [[ظهور امام زمان]] {{ع}} طنین انداز شده و همۀ [[مردم]] آنرا می‌شنوند. برای این [[صدای آسمانی]] غیر از تعبیر [[صیحه]]، از تعابیر دیگر همچون "نداء"، "صوت" و "فزع" اعلان"، "فزعه" و "هدّه" نیز استفاده شده است.<ref>ر.ک. [[سید حسن زمانی|زمانی، سید حسن]]، [[نشانه‌های قیام حضرت مهدی (کتاب)|نشانه‌های قیام حضرت مهدی]]، ص ۳۴ ـ ۳۶؛ [[محمد جواد فاضل لنکرانی|فاضل لنکرانی، محمد جواد]]، [[ گفتارهای مهدوی (کتاب)|گفتارهای مهدوی]]، ص ۱۹۸؛ [[علی رضا امامی میبدی|امامی میبدی، علی رضا]]، [[آموزه‌های مهدویت در آثار علامه طباطبائی (کتاب)|آموزه‌های مهدویت در آثار علامه طباطبائی]]، ص ۱۹۷؛ [[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ ج۲ (کتاب)|معارف و عقاید]]، ص ۲۶۶، ۲۶۷؛ [[اسماعیل اسماعیلی|اسماعیلی، اسماعیل]]، [[بررسی نشانه‌های ظهور (مقاله)|بررسی نشانه‌های ظهور]]، [[چشم به راه مهدی (کتاب)|چشم به راه مهدی]]، ص ۲۸۴-۲۸۷؛ [[سید جعفر موسوی‌نسب|موسوی‌نسب، سید جعفر]]، [[دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]، ج۲، ص۵۸، ۵۹؛ [[اسماعیل اسماعیلی|اسماعیلی، اسماعیل]]، [[بررسی نشانه‌های ظهور (مقاله)|بررسی نشانه‌های ظهور]]، [[چشم به راه مهدی (کتاب)|چشم به راه مهدی]]، ص ۲۸۴-۲۸۷؛ [[محمد جواد فاضل لنکرانی|فاضل لنکرانی، محمد جواد]]، [[گفتارهای مهدوی (کتاب)|گفتارهای مهدوی]]، ص ۱۹۸؛ [[زهرا خیراللهی|خیراللهی، زهرا]]؛ [[فخری سادات موسوی شکور|موسوی شکور،فخری سادات]]، [[علائم ظهور در آیات قرآن (مقاله)|علائم ظهور در آیات قرآن]]، ص ۲۳۵ـ ۲۳۷</ref> ممکن است اینها تعبیرهایی گوناگون از یک حادثه و یا دست‌کم، اَشکال گوناگون یک حادثه باشند. مراد از همه آنها، بلند شدن صدایی در [[آسمان]] است. ولی به اعتبار اینکه صدای [[عظیم]]، بیدارباشی است که همه را متوجه خود می‌کند و نیز موجب [[وحشت]] عمومی و ایجاد [[دلهره]] و [[اضطراب]] می‌گردد، به آن [[صیحه]]، فزعه، صوت و نداء که هریک بیانگر ویژگی از آن حادثه‌اند، اطلاق شده است. این احتمال هم وجود دارد که آنها سه حادثه جدای از هم باشند که در یک زمان رخ نمی‌دهند، بلکه ابتدا صدایی [[عظیم]] همه را متوجه خود می‌کند ([[صیحه]])، به دنبال آن صدایی هولناک، [[مردم]] را به [[وحشت]] می‌اندازد (فزعه) و آنگاه [[صدایی از آسمان]] شنیده می‌شود که [[مردم]] را به سوی [[مهدی]]{{ع}} فرا می‌خواند (نداء).<ref>ر.ک. [[محمد م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌|م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌، محمد]]، [[دانشنامهٔ امام مهدی (کتاب)|دانشنامهٔ امام مهدی]]، ج ۷، ص ۴۴۱ ـ ۴۴۴؛ [[اسماعیل اسماعیلی|اسماعیلی، اسماعیل]]، [[بررسی نشانه‌های ظهور (مقاله)|بررسی نشانه‌های ظهور]]، [[چشم به راه مهدی (کتاب)|چشم به راه مهدی]]، ص ۲۸۴ ـ ۲۸۷</ref>

*وقوع [[صیحه]] به گونه‌ای خواهد بود که همۀ [[مردم]] را متوجه [[ظهور]] خواهد کرد. ندای آسمانی، صدایی است که از آسمان، توسط [[جبرئیل]] [[امین]] بلند می‌شود و در آن به معرفی [[حضرت مهدی]] {{ع}} و بیان نام و نسب و [[حقانیت]] او و پیروانش می‌پردازد و به زبانی رسا چنین اعلام می‌کند: «صبح نزدیک شد، بدانید که [[حق]] با مهدی‌{{ع}} و [[شیعیان]] اوست»  و پس از آن، [[امام عصر]] {{ع}} [[ظهور]] می‌کند. با توجه به [[کینه]] توزی و دشمنی [[شیطان]] نسبت به [[فرزندان آدم]] و سعی در [[گمراه]] نمودن آنان، از طرف او نیز ندایی به گوش رسیده و باعث سردرگمی [[مردم]] می‌شود<ref> ر.ک: [[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ ج۲ (کتاب)|معارف و عقاید]]، ص ۲۶۶، ۲۶۷؛ غیبة نعمانی، ص ۲۶۴، ح ۲۹.: زراره می گوید به امام صادق{{ع}} عرض کردم: {{متن حدیث|"عجبت اصلحك الله و اني لا عجب من القائم كيف يقاتل مع ما يرون من العجائب من خسف البيداء بالجيش و من النداء الذي تكون من السماء؟ فقال: إن الشيطان لا يدعهم حتي ينادي كما نادي برسول الله (ص) يوم العقبة"}}؛ در شگفتم خداوند [[امر]] شما را اصلاح کند (یا شما را به سلامت دارد) و من در عجبم از قائم(ع) که چگونه با او جنگ می‌کنند با وجود آنچه از شگفتی‌ها می‌بینند از فرو بردن زمین سپاه را و آن صدا که از آسمان می‌باشد؟ پس حضرت فرمود: همانا شیطان آنا را رها نمی‌کند؟ تا جایی که ندا کند، همچنان که [مربوط] به رسول خدادر روز عقبه ندا کرد.</ref>؛ البته این صدا با ندای [[دعوت]] به سوی حضرت متفاوت بوده و اگر [[انسان]] به آن دو ندا توجه کرده و با هم مقایسه کند پی به صحّت و درستی ندای [[حق]] می‌برد، مانند اینکه ندای [[حق]] از طرف آسمان به گوش می‌رسد و ندای [[باطل]] و شیطانی، [[زمینی]] است، یعنی تفاوت آسمانی و [[زمینی]] بودن در نداها وجود دارد و این برای [[مردم]] قابل تشخیص است<ref>ر.ک. [[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ ج۲ (کتاب)|معارف و عقاید]]، ص ۲۶۶، ۲۶۷؛ [[سید حسن زمانی|زمانی، سید حسن]]، [[نشانه‌های قیام حضرت مهدی (کتاب)|نشانه‌های قیام حضرت مهدی]]، ص ۳۴ ـ ۳۶؛ [[سید نذیر حسنی|حسنی، سید نذیر]]، [[مصلح کل ۱ (کتاب)|مصلح کل]]، ص۲۰۷؛ [[محمد باقری‌زاده اشعری|باقری‌زاده اشعری، محمد]]، [[از امام مهدی بیشتر بدانیم (کتاب)|از امام مهدی بیشتر بدانیم]]، ص۸۱، ۸۲؛ [[آفتاب مهر (کتاب)|آفتاب مهر]]، ج۲، ص ۸۰ ـ ۸۲؛ [[اسماعیل اسماعیلی|اسماعیلی، اسماعیل]]، [[بررسی نشانه‌های ظهور (مقاله)|بررسی نشانه‌های ظهور]]، [[چشم به راه مهدی (کتاب)|چشم به راه مهدی]]، ص ۲۸۴-۲۸۷</ref> و نیز مراجعه به [[راویان حدیث]] یکی دیگر از راه‌های تشخیص ندای [[حق]] از [[باطل]] است<ref>ر.ک: [[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ ج۲ (کتاب)|معارف و عقاید]]، ص ۲۶۶، ۲۶۷؛ غیبة نعمانی، ص ۲۶۴، ح ۲۸: زاره می‌گوید: از امام صادق {{ع}} شنیدم که می‌فرمود: {{متن حدیث|"یُنَادِی مُنَادٍ مِنَ اَلسَّمَاءِ أَنَّ فُلاَناً هُوَ اَلْأَمِیرُ وَ یُنَادِی مُنَادٍ أَنَّ عَلِیّاً وَ شِیعَتَهُ هُمُ اَلْفَائِزُونَ قُلْتُ فَمَنْ یُقَاتِلُ اَلْمَهْدِیَّ بَعْدَ هَذَا فَقَالَ إِنَّ اَلشَّیْطَانَ یُنَادِی أَنَّ فُلاَناً وَ شِیعَتَهُ هُمُ اَلْفَائِزُونَ لِرَجُلٍ مِنْ بَنِی أُمَیَّةَ قُلْتُ فَمَنْ یَعْرِفُ اَلصَّادِقَ مِنَ اَلْکَاذِبِ قَالَ یَعْرِفُهُ اَلَّذِینَ کَانُوا یَرْوُونَ وَ یَقُولُونَ إِنَّهُ یَکُونُ قَبْلَ أَنْ یَکُونَ وَ یَعْلَمُونَ أَنَّهُمْ هُمُ اَلْمُحِقُّونَ اَلصَّادِقُونَ"}}؛ ندا کنندهای از آسمان ندا می‌کند که "فقط فلانی امیر است" و آواز دهندهای دیگر ندا می‌کند فقط علی{{ع}} و پیروان او پیروزند. گفتم: پس چه کسی پس از این با مهدی{{ع}} می‌جنگد؟ فرمود؟ شیطان آواز می‌دهد "همانا فلانی و پیروانش پیروزند". شعار به نفع مردی از بنی امیّه. عرض کردم: پس چه کسی می‌تواند راست را از دروغ باز شناسد؟ امام فرمودند: آن را می‌شناسد کسانی که احادیث ما را روایت می‌کنند و آن را بیان می‌کنند قبل از آن که واقع شود و می‌دانند که آنان دارای حقّند و صادق هستند».</ref>. ندای آسمانی در سال قبل از [[ظهور]] اتفاق می‌افتد، هنگامی‌ که [[شرایط ظهور]] [[منجی]] فراهم شود و [[خداوند]]، زمان را برای [[امر]] [[ظهور]] مناسب بداند به [[مردم]] این [[آگاهی]] را می‌دهد که [[خداوند]]، اجازه [[ظهور]] را صادر کرده است.<ref>ر.ک. [[مهدی یوسفیان|یوسفیان، مهدی]]، [[رخدادهای ظهور (کتاب)|رخدادهای ظهور]]، ص ۲۲ - ۲۴</ref> زمان این ندا در [[احادیث]]، گوناگون، ۲۳ ماه [[رمضان]]، [[ماه رجب]]، ماه [[محرم]] و روز [[عاشورا]]، گفته شده است. [[ویژگی]] این ندا آن است که هر کس در [[زمین]] است، آنرا به زبان خود می‌شنود<ref>ر.ک. [[محمد باقری‌زاده اشعری|باقری‌زاده اشعری، محمد]]، [[از امام مهدی بیشتر بدانیم (کتاب)|از امام مهدی بیشتر بدانیم]]، ص۸۱ ـ ۸۲؛ [[محمد جواد فاضل لنکرانی|فاضل لنکرانی، محمد جواد]]، [[ گفتارهای مهدوی (کتاب)|گفتارهای مهدوی]]، ص ۱۹۸.</ref> زیرا [[امام صادق]]{{ع}} فرمود<ref>کمال الدین و تمام النعمة، شیخ صدوق، ج‌۲، ص۶۵۰: {{متن حدیث|"عَام یسْمَعُ‌ کلُ‌ قَوْمٍ‌ بِلِسَانِهِمْ"}}</ref>: «عمومی است و آن را هر قومی به زبان خود می‌شنود».<ref>ر.ک: [[محمد جواد فاضل لنکرانی|فاضل لنکرانی، محمد جواد]]، [[گفتارهای مهدوی (کتاب)|گفتارهای مهدوی]]، ص ۱۹۸.</ref>

*باید توجه داشت وجود [[صیحه]] به معنی این نیست که الزاما همه شنوندگان به آن [[ایمان]] می‌آورند، بلکه ممکن است بسیاری هم به آن [[ایمان]] نیاورند، هرچند که آن ندا به گوششان می‌رسد و این در روزگار [[پیامبران]] گذشته نیز بسیار دیده شده است؛ آنها از حدود و چارچوب‌های [[قوانین]] [[طبیعت]] پا فراتر گذشته‌اند و معجزاتی داشته‌اند، اما نه تنها [[مردم]] به آنها [[ایمان]] نیاورده‌اند بلکه آنها را متهم به [[سحر]] و [[جادو]] کرده‌اند<ref>ر.ک: حسنی، سید نذیر، مصلح کل، ص۲۰۷.</ref>.