پرش به محتوا

شیطان در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - 'جهان آفرینش' به 'جهان آفرینش'
جز (جایگزینی متن - 'حوزه' به 'حوزه')
جز (جایگزینی متن - 'جهان آفرینش' به 'جهان آفرینش')
خط ۳۳: خط ۳۳:
===تفاوت [[شیطان]] و اهریمن===
===تفاوت [[شیطان]] و اهریمن===
*برخی بر این اعتقادند که "اهریمن" در [[کیش]] [[زردشتی]]، همان است که در [[اسلام]] به عنوان [[شیطان]] معرفی شده است؛ یعنی اگر اهریمن را مخلوق اهورامزدا بدانیم همان [[شیطان]] است که عامل بدی‌هاست؛ ولی این‌گونه نیست؛ زیرا [[جن]] و [[شیطان]] در کار [[خلقت]] هیچ نقشی ندارند و از این جهت مثل موجودات زمینی می‌‌باشند، در حالی که از منظر زردشتی‌ها، اهریمن در [[خلقت]] نقش منفی بر عهده دارد. از اینجا می‌‌توان فهمید که [[اندیشه]] مخلوقات بد و ناشایست و اینکه [[نظام آفرینش]] ناقص است، به هیچ‌وجه در اندیشه‌های [[قرآنی]] راه ندارد.
*برخی بر این اعتقادند که "اهریمن" در [[کیش]] [[زردشتی]]، همان است که در [[اسلام]] به عنوان [[شیطان]] معرفی شده است؛ یعنی اگر اهریمن را مخلوق اهورامزدا بدانیم همان [[شیطان]] است که عامل بدی‌هاست؛ ولی این‌گونه نیست؛ زیرا [[جن]] و [[شیطان]] در کار [[خلقت]] هیچ نقشی ندارند و از این جهت مثل موجودات زمینی می‌‌باشند، در حالی که از منظر زردشتی‌ها، اهریمن در [[خلقت]] نقش منفی بر عهده دارد. از اینجا می‌‌توان فهمید که [[اندیشه]] مخلوقات بد و ناشایست و اینکه [[نظام آفرینش]] ناقص است، به هیچ‌وجه در اندیشه‌های [[قرآنی]] راه ندارد.
*در تعلیمات اوستایی، اهریمن [[خالق]] همه [[بدی‌ها]] و [[شرور]] و آفات و موجودات زیان‌آور است. قسمتی از [[جهان]] [[آفرینش]]، جزء قلمرو اوست و او خود یا یک اصل قدیم ازلی است و شریک اهورامزداست در ذات، و یا مخلوق اوست؛ ولی شریک او در [[خالقیت]]. به همین [[علت]]، گاهی در ترجمه [[فارسی]]، کلمه [[شیطان]]، به دیو و یا اهریمن ترجمه می‌‌شود. این ترجمه صحیح نیست. کلمه [[شیطان]] معادل [[فارسی]] ندارد؛ لذا باید عین این کلمه، یا کلمه [[ابلیس]] که در [[عربی]] معادل آن است، آورده شود. دیو یا اهریمن به مفهوم [[حقیقی]]، از نظر [[قرآن]] به هیچ‌وجه وجود خارجی ندارد و با مفهوم [[قرآنی]] [[شیطان]] مغایر است<ref>مطهری، خدمات متقابل اسلام و ایران، ص۲۳۵ - ۲۳۳؛ همو، عدل الهی، ص۷۴ - ۷۰.</ref><ref>[[مسلم محمدی|محمدی، مسلم]]، [[فرهنگ اصطلاحات علم کلام (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات علم کلام]]، ص ۱۳۳.</ref>.
*در تعلیمات اوستایی، اهریمن [[خالق]] همه [[بدی‌ها]] و [[شرور]] و آفات و موجودات زیان‌آور است. قسمتی از [[جهان آفرینش]]، جزء قلمرو اوست و او خود یا یک اصل قدیم ازلی است و شریک اهورامزداست در ذات، و یا مخلوق اوست؛ ولی شریک او در [[خالقیت]]. به همین [[علت]]، گاهی در ترجمه [[فارسی]]، کلمه [[شیطان]]، به دیو و یا اهریمن ترجمه می‌‌شود. این ترجمه صحیح نیست. کلمه [[شیطان]] معادل [[فارسی]] ندارد؛ لذا باید عین این کلمه، یا کلمه [[ابلیس]] که در [[عربی]] معادل آن است، آورده شود. دیو یا اهریمن به مفهوم [[حقیقی]]، از نظر [[قرآن]] به هیچ‌وجه وجود خارجی ندارد و با مفهوم [[قرآنی]] [[شیطان]] مغایر است<ref>مطهری، خدمات متقابل اسلام و ایران، ص۲۳۵ - ۲۳۳؛ همو، عدل الهی، ص۷۴ - ۷۰.</ref><ref>[[مسلم محمدی|محمدی، مسلم]]، [[فرهنگ اصطلاحات علم کلام (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات علم کلام]]، ص ۱۳۳.</ref>.


==منابع==
==منابع==
۲۱۸٬۸۵۷

ویرایش