انسان در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخهها
←مقدمه
جز (جایگزینی متن - '''']]؛' به '''']]') |
(←مقدمه) |
||
خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
*انسان موجودی پیچیده و دارای دو بعد جسمانی و [[روحانی]] است. بر این اساس وجود انسان بهعنوان نشانهای از نشانههای [[پروردگار]] خود بزرگترین [[دلیل]] برای رسیدن به [[ایمان]] و حصول [[یقین]] است. از اینرو [[خداوند]] در [[قرآن کریم]] فرمود: در روی [[زمین]] برای اهل [[یقین]] نشانههایی [متقاعد کننده] است، و در خود شما؛ پس مگر نمیبینید؟<ref>{{متن قرآن| وَفِي الأَرْضِ آيَاتٌ لِّلْمُوقِنِينَ وَفِي أَنفُسِكُمْ أَفَلا تُبْصِرُونَ }}؛ سوره ذاریات، آیه۲۰ - ۲۱</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 142.</ref>. | *انسان موجودی پیچیده و دارای دو بعد جسمانی و [[روحانی]] است. بر این اساس وجود انسان بهعنوان نشانهای از نشانههای [[پروردگار]] خود بزرگترین [[دلیل]] برای رسیدن به [[ایمان]] و حصول [[یقین]] است. از اینرو [[خداوند]] در [[قرآن کریم]] فرمود: در روی [[زمین]] برای اهل [[یقین]] نشانههایی [متقاعد کننده] است، و در خود شما؛ پس مگر نمیبینید؟<ref>{{متن قرآن| وَفِي الأَرْضِ آيَاتٌ لِّلْمُوقِنِينَ وَفِي أَنفُسِكُمْ أَفَلا تُبْصِرُونَ }}؛ سوره ذاریات، آیه۲۰ - ۲۱</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 142.</ref>. | ||
*[[امام علی]] {{ع}} ابعاد و ویژگیهای وجودی انسان را مورد نظر قرارداده و در [[نهج البلاغه]] نوزده مرتبه درباره انسان سخن بهمیان آورده است. در [[عظمت]] وجودی انسان همین بس که او مسجود [[فرشتگان]] و [[جانشین]] [[خدا]] در [[زمین]] است. [[امام علی]] {{ع}} میفرماید: [[خدا]] [[امانت]] خود را از [[فرشتگان]] خواست تا به [[عهد]] خویش وفا کنند و در برابر [[آدم]] به [[سجده]] افتند و برای گرامیداشت او [[فروتنی]] کنند<ref>[[نهج البلاغه]]، [[خطبه ۱ نهج البلاغه|خطبه ۱]]</ref>. همچنین [[امام]] در شعری درباره [[عظمت]] انسان میفرماید: آیا میپنداری که تنها همین جسم کوچکی، حال آنکه جهانی بزرگ در تو نهفته است<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 142.</ref>. | *[[امام علی]] {{ع}} ابعاد و ویژگیهای وجودی انسان را مورد نظر قرارداده و در [[نهج البلاغه]] نوزده مرتبه درباره انسان سخن بهمیان آورده است. در [[عظمت]] وجودی انسان همین بس که او مسجود [[فرشتگان]] و [[جانشین]] [[خدا]] در [[زمین]] است. [[امام علی]] {{ع}} میفرماید: [[خدا]] [[امانت]] خود را از [[فرشتگان]] خواست تا به [[عهد]] خویش وفا کنند و در برابر [[آدم]] به [[سجده]] افتند و برای گرامیداشت او [[فروتنی]] کنند<ref>{{متن حدیث|وَ اسْتَأْدَى اللَّهُ سُبْحَانَهُ الْمَلَائِكَةَ وَدِیعَتَهُ لَدَیهِمْ وَ عَهْدَ وَصِیتِهِ إِلَیهِمْ فِی الْإِذْعَانِ بِالسُّجُودِ لَهُ وَ الْخُنُوعِ لِتَكْرِمَتِهِ، فَقَالَ سُبْحَانَهُ [لَهُمْ] اسْجُدُوا لِآدَمَ}}؛ [[نهج البلاغه]]، [[خطبه ۱ نهج البلاغه|خطبه ۱]]</ref>. همچنین [[امام]] در شعری درباره [[عظمت]] انسان میفرماید: آیا میپنداری که تنها همین جسم کوچکی، حال آنکه جهانی بزرگ در تو نهفته است<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 142.</ref>. | ||
==[[حقیقت]] انسان== | ==[[حقیقت]] انسان== |