انسان در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

*انسان، مستعد رسیدن به همه والایی‌ها و نیز همه تباهی‌هاست. عالم طبیعت، عالم شدنِ انسان است به هر سو که روی کند و هرگونه که بخواهد و [[تربیت]] یابد. [[سعادت]] و [[شقاوت]] [[آدمی]] به دست خود او و نتیجه [[تربیت]] اوست. انسان به سبب [[تربیت]] درست، الهی و متخلق به [[اخلاق]] ربانی می‌شود و به‌سبب [[تربیت]] نادرست، از سیر به‌سوی [[حقیقت]] خود بازمی‌ماند و متخلق به [[اخلاق]] نفسانی می‌شود. [[امام علی]] {{ع}} در بیان شدنِ انسان و راه‌هایی که در برابر اوست –تا چه شود- فرموده است: [[مردم]] سه دسته‌اند: [[دانایی]] که شناسای خداست، آموزنده‌ای که در راه [[رستگاری]] کوشا و فرومایگانی رونده به [[چپ و راست]] که درهم آمیزند و پی هر بانگی را گیرند و با هر باد به‌سوی خیزند، نه از روشنی [[دانش]] فروغی یافتند و نه به‌سوی پناهگاهی استوار شتافتند<ref>نهج البلاغه، حکمت ۱۴۷</ref>. انسان می‌تواند به‌سبب [[تربیت]] فطری به [[کمالات انسانی]] دست یابد یا به عکس، استعدادهای خود را در جهت کمال مطلق بپوشاند و به پایین‌ترین مراتب خود تنزل یابد و از [[حقیقت]] وجود خویش بی‌بهره ماند و از صورت و سیرتی حیوانی سر درآورد و هر گونه شرّ و بدی را جلوه‌گر شود. به بیان [[علی]] {{ع}}، فقدان [[ادب]] سبب هر شرّ و بدی است<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 147.</ref>.