انسان در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

*انسان با وجود محدودیت‌هایی که دارد، می‌تواند در [[کمالات انسانی]] به کمال برسد و به مرتبه [[انسان کامل]] دست یابد؛ انسانی که نفسانیّت خود را مهار کرده و [[عقل]] را به تمامی شکوفا ساخته است. به بیان [[علی]] {{ع}}: همانا [[خرد]] خود را زنده گرداند و [[نفس]] خویش را میراند... نوری سخت درخشان برای او بدرخشید و راه را برای وی روشن گردانید، او را در راه راست راند و از دری به دری برد تا به درِ [[سلامت]] کشاند و خانه اقامت...<ref>کلام ۲۲۰</ref>. [[انسان کامل]] انسانی است که هدایت‌یافته و [[هدایتگر]] باشد: [[راز]] او بدان‌ها سپرده شده و هر که آنان را [[پناه]] گیرد به [[حق]] راه برده است. مخزن [[علم]] او و بیانگر [[احکام شریعت]] اویند. [[دین]] نزد آنان در [[امان]] است و ایشان، چون کوه افراشته، [[دین]] را نگهبان‌اند. پشت [[اسلام]] بدان‌ها راست و ثابت و پابرجاست<ref>[[نهج البلاغه]]، [[خطبه ۲ نهج البلاغه|خطبه ۲]]</ref>. [[ائمه معصومین]] {{عم}} و [[پیشوایان دین]]، انسان‌هایی کامل‌اند: آنان‌که رازهای هستی بر ایشان گشوده است، مخزن [[علم]] و دانایی‌اند، [[دین]] را نگهبان و [[هدایت]] را پاسدارند. آنان نشانه‌های جامع و روشن خداوندند و جز بدان‌ها نتوان از اسارت‌های دنیایی رست و به [[کمالات]] الهی پیوست: به [[راهنمایی]] ما از [[تاریکی]] درآمدید و به [[برتری]] برآمدید و از شب تاریک برون شدید [و به سپیده روشن درون شدید]<ref>نهج البلاغه، خطبه ۴۹</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 148.</ref>.