ضرورت وجود مفسر قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

*در [[جوامع بشری]]، برای [[تبیین]] مبانی و اصول [[حاکم]] بر یک [[نظام سیاسی]]، به تنظیم و تصویب [[قانون]] اساسی می‌پردازند. [[قانون]] اساسی، مشتمل بر اموری کلّی است که سایر [[قوانین]] بر اساس آن تصویب می‌گردد. از آنجا که [[قانون]] کلّی قابل تعبیر و [[تفسیر]] می‌باشد، معمولاً مقامی را به عنوان مفسّر [[قانون]] اساسی در کنار آن [[قانون]] [[تعیین]] می‌کنند تا اوّلاً، با [[تفسیر]] [[قانون]]، موجب [[رفع اختلاف]] گردد و ثانیاً، [[مانع]] تفسیرهای غلط و [[تحریف]] [[قانون]] شود.

*طبعاً مفسّر [[قانون]] اساسی، باید در [[علم]] و احاطه بر آن، در رتبه [[قانون‌گذار]] و [[آگاه]] و مسلّط بر [[روح]] [[قانون]] و جزئیّات و دقایق [[قانون]] اساسی باشد، تا بتواند به [[درستی]] آن را [[تفسیر]] کند؛ زیرا در زمان [[اختلاف]] و بروز قرائت‌های گوناگون از [[قانون]]، آنچه مورد استناد و [[اجرا]] قرار می‌گیرد، [[تفسیر]] [[مقام]] [[تعیین]] شده برای [[تفسیر]] [[قانون]] است و نه [[تفاسیر]] و برداشت‌های افراد مختلف از متن [[قانون]]. به طریق اولی، برای [[تفسیر قرآن]]، به عنوان [[قانون]] جاودانه [[الهی]]، لازم است که مفسّری مسلّط بر متن و محتوای [[قرآن]] وجود داشته باشد. البتّه برای [[تفسیر]] [[قانون الهی]]، ویژگی‌هایی فراتر از [[تفسیر]] [[قوانین بشری]] لازم است که در بخش‌های بعد بررسی خواهد شد.