ضرورت وجود مفسر قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

==مقدمه==

*در [[جوامع بشری]]، برای [[تبیین]] مبانی و اصول [[حاکم]] بر یک [[نظام سیاسی]]، به تنظیم و تصویب [[قانون]] اساسی می‌پردازند. [[قانون]] اساسی، مشتمل بر اموری کلّی است که سایر [[قوانین]] بر اساس آن تصویب می‌گردد. از آنجا که [[قانون]] کلّی قابل تعبیر و [[تفسیر]] می‌باشد، معمولاً مقامی را به عنوان مفسّر [[قانون]] اساسی در کنار آن [[قانون]] [[تعیین]] می‌کنند تا اوّلاً، با [[تفسیر]] [[قانون]]، موجب [[رفع اختلاف]] گردد و ثانیاً، [[مانع]] تفسیرهای غلط و [[تحریف]] [[قانون]] شود.

*[[قرآن]] راهنمای خوبی برای جوهره [[زندگی]] [[انسان‌ها]] و [[هدف]] از [[خلقت]] آنها، یعنی [[معرفت]] به [[توحید]] است؛ ولی به آن شرط که [[انسان]] [[قرآن]] را به خوبی بشناسد و با اوصاف آن آشنا باشد: {{متن حدیث|دَلِيلٌ عَلَى الْمَعْرِفَةِ لِمَنْ عَرَفَ الصِّفَةَ}}<ref>الکافی (ط. الإسلامیه. ۱۴۰۷ ه.ق.)، ج۲، ص۵۹۹: کتاب فضل القرآن.</ref>

*اکنون سؤال اصلی آن است که آیا کتابی با چنان ویژگی‌های ارجمند، که نمونه‌ای از آن در بیان [[رسول اکرم]]{{صل}} اشاره شد، [[نیازمند]] به معلّم و مفسّر نیست؟ و با توجه به آنکه [[آگاهی]] و [[ناآگاهی]] به این [[کتاب]] [[مقدّس]]، دائرمدار [[سعادت]] یا [[هلاکت]] [[ابدی]] است، تا چه حد باید نسبت به [[آگاهی]] بر [[قرآن]] حسّاس بود؟ و مقتضای [[برهان لطف]] درباره [[ضرورت]] وجود دائمی یک [[معلم]] و مفسّر درکنار [[قرآن]] چگونه است؟ و در [[جوامع بشری]] و در مواردی به مراتب نازل‌تر و ضعیف‌تر، عقلای [[قوم]] چگونه [[رفتار]] می‌کنند؟ و چگونه ممکن است که [[خداوند]] به [[رسول]] خود{{صل}} درباره امری با این اهمیّت، بیانی نفرموده باشد و [[قرآن]] نیز در این باره [[سکوت]] کرده باشد؟<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش، محمد تقی]] و [[فرید محسنی|محسنی، فرید]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۱ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۱، ص:۳۲۷-۳۲۹.</ref>.