آیات ملک: تفاوت میان نسخه‌ها

*به [[حکم]] این [[آیه شریفه]]، فقط [[الله]]، [[فرمانروا]] و آمر و ناهی است و کسی جز او [[سلطان]] و [[حاکم]] نیست؛ روشن است که این بدان معنا نیست که خود [[خدای تعالی]] به طور مستقیم، حُکم، [[رهبری]] و [[امر و نهی]] مى‌کند؛ چرا که [[خدای سبحان]]، [[بشر]] و [[جسم]] قابل [[رؤیت]]، نیست. ناگزیر از طریق [[انسانی]] که [[مردم]] را مى‌بیند و آنها نیز او را مى‌بینند و مانند [[مردم]] مى‌خورد و مى‌نوشد، بر آنان [[حکومت]] مى‌کند؛ این [[انسان]] مى‌بایست ویژگی‌هایی داشته باشد که به او این [[شایستگی]] را بدهد که حُکم [[خدا]] را در میان [[مردم]] بیان و [[اجرا]] کند و آنان را به [[اطاعت]] از [[خدای تعالی]] فراخواند و به آنچه موجب رضای اوست [[هدایت]] کند. در نتیجه، [[اطاعت]] از این [[انسان]] [[الهی]] - که با خود [[بینات]] و برهان‌هایی دارد که نشان مى‌دهد او از جانب [[خداوند متعال]] برای [[حکومت]] و [[رهبری]] [[مردم]]، آمده و از [[قوه]] "میزان" یعنی [[قوه]] [[عصمت]] برخوردار است [[اطاعت]] از [[خدای سبحان]] خواهد بود و [[تسلیم]] حُکم او شدن، [[خضوع]] و سر فرو آوردن در پیشگاه [[خداوند متعال]] است.

*این سخن که [[سلطنت]] [[الهی]] به معنای [[حکومت]] مستقیم [[خداوند]] نیست، بلکه به معنای [[حکومت]] فرستادگان و منصّوبان او است، مخصوص حکومت‌های [[الهی]] نیست، بلکه در حکومت‌های بشری نیز اینگونه است؛ برای مثال، وقتی مى‌گوییم: "فلانی [[رهبر]] یا [[حاکم]] فلان [[حکومت]] است"، بدین معنا نیست که او خود به طور مستقیم همه امور [[رهبری]] و [[حکومت]] را در دست دارد؛ بلکه او باید [[یاران]]، [[نمایندگان]]، اعضا، [[وکلا]]، مدیران و دستگاه‌هایی داشته باشد که [[اوامر]] او را [[اجرا]] و [[ابلاغ]] کرده و امور [[مردم]] را بر اساس آن [[دستورات]]، اداره کنند.

*همه [[مُلک]] به دست خداست و اوست سلطانی که در همه هستی، [[سلطان]] حقی غیر از او وجود ندارد. این [[مُلک]] تنها [[اخروی]] نیست؛ بلکه به طور مطلق، [[مُلک]] در [[دنیا]] و [[آخرت]] از آن خداست. علاوه بر [[آیات]] مذکور، [[آیات]] بسیار دیگری نیز در [[قرآن کریم]] وجود دارد که به صراحتِ غیرقابل تأویلی بر این مطلب تأکید مى‌کند، از جمله: {{متن قرآن|نَحْنُ أَوْلِيَاؤُكُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَفِي الْآخِرَةِ}}<ref>«ما اولیاء شما در زندگى دنیا و آخرت هستیم» سوره فصلت، آیه ۳۱.</ref>، {{متن قرآن|لَهُ الْحَمْدُ فِي الْأُولَى وَالْآخِرَةِ وَلَهُ الْحُكْمُ}}<ref>«همه ستایش‌ها در دنیا و آخرت ویژه اوست، و فرمانروایى فقط براى اوست» سوره قصص، آیه ۷۰.</ref>، {{متن قرآن|يُولِجُ اللَّيْلَ فِي النَّهَارِ وَيُولِجُ النَّهَارَ فِي اللَّيْلِ وَسَخَّرَ الشَّمْسَ وَالْقَمَرَ كُلٌّ يَجْرِي لِأَجَلٍ مُسَمًّى ذَلِكُمُ اللَّهُ رَبُّكُمْ لَهُ الْمُلْكُ وَالَّذِينَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ مَا يَمْلِكُونَ مِنْ قِطْمِيرٍ}}<ref>«او شب را در روز و روز را در شب داخل مى‌‌کند و خورشید و ماه را مسخّر کرده، هر یک تا سرآمد معینى به حرکت خود ادامه مى‌‌دهد؛ این است خداوند، پروردگار شما، سلطنت و حاکمیت تنها از آن اوست، و کسانى را که جز او مى‌‌خوانید [و به آنان مى‌‌گروید] حتى به اندازه پوست نازک هسته خرما مالک نیستند» سوره فاطر، آیه ۱۳.</ref>، {{متن قرآن|وَاللَّهُ يُؤْتِي مُلْكَهُ مَنْ يَشَاءُ وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِيمٌ}}<ref>«خداوند، مُلکش را به هر کس بخواهد، مى‌‌بخشد و احسان خداوند، وسیع است و [از لیاقت افراد براى منصّب‌ها] آگاه است» سوره بقره، آیه ۲۴۷.</ref>.

*افزون بر این [[آیات]]، [[آیات]] بیشمار دیگری در [[قرآن کریم]] وجود دارد که به [[توحید در اطاعت]] [[خدای متعال]] تصریح مى‌کند و این مطلب را مورد تأکید قرار مى‌دهد که [[حقیقت]] یگانهپرستی، [[توحید در اطاعت]] [[خدا]] است و [[توحید]] در [[عقیده]] و [[عبادت]]، فقط و فقط با [[توحید در اطاعت]] کامل مى‌گردد<ref>[[محسن اراکی|اراکی، محسن]]، [[امامت در قرآن (کتاب)|امامت در قرآن]]، ص ۲۲-۳۱</ref>.