نافرمانی از امام در اخلاق اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - '،[[' به '، [['
جز (جایگزینی متن - 'حضرت حق' به 'حضرت حق')
جز (جایگزینی متن - '،[[' به '، [[')
خط ۵۰: خط ۵۰:
*این ملکه، آثاری دردناک برای [[صاحب]] خود، و نیز برای [[نزدیکان]] و حتّی اهالی [[جامعه]] او در پی خواهد داشت. شماری از آن آثار عبارتند از:
*این ملکه، آثاری دردناک برای [[صاحب]] خود، و نیز برای [[نزدیکان]] و حتّی اهالی [[جامعه]] او در پی خواهد داشت. شماری از آن آثار عبارتند از:
===تولید [[ناراحتی]] و [[اندوه]] ===
===تولید [[ناراحتی]] و [[اندوه]] ===
*[[گناه]] همواره [[غم]]، [[اندوه]]، [[ترس]]،[[ اضطراب]]، [[ذلّت]] و دیگر مشکلات فردی و [[اجتماعی]] را در پی خواهد داشت. به تعبیر [[قرآن کریم]]، [[زندگی]] تنگ و دردناک از نتایج عملی [[گناه]] است: {{متن قرآن|وَمَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنْكًا}}<ref>«و هر که از یادکرد من روی برتابد بی‌گمان او را زیستنی تنگ خواهد بود» سوره طه، آیه ۱۲۴.</ref>؛ {{متن قرآن|فَأَيُّ الْفَرِيقَيْنِ أَحَقُّ بِالْأَمْنِ إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ * الَّذِينَ آمَنُوا وَلَمْ يَلْبِسُوا إِيمَانَهُمْ بِظُلْمٍ أُولَئِكَ لَهُمُ الْأَمْنُ وَهُمْ مُهْتَدُونَ}}<ref>«پس اگر دانایید کدام‌یک از (ما) دو گروه به امن (و آرامش) سزاوارتر است؟ * آنان که ایمان آورده‌اند و ایمانشان را به هیچ ستمی نیالوده‌اند، امن (و آرامش) دارند و رهیافته‌اند» سوره انعام، آیه ۸۱-۸۲. </ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۳ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۳، ص ۳۴۷.</ref>.
*[[گناه]] همواره [[غم]]، [[اندوه]]، [[ترس]]، [[ اضطراب]]، [[ذلّت]] و دیگر مشکلات فردی و [[اجتماعی]] را در پی خواهد داشت. به تعبیر [[قرآن کریم]]، [[زندگی]] تنگ و دردناک از نتایج عملی [[گناه]] است: {{متن قرآن|وَمَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنْكًا}}<ref>«و هر که از یادکرد من روی برتابد بی‌گمان او را زیستنی تنگ خواهد بود» سوره طه، آیه ۱۲۴.</ref>؛ {{متن قرآن|فَأَيُّ الْفَرِيقَيْنِ أَحَقُّ بِالْأَمْنِ إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ * الَّذِينَ آمَنُوا وَلَمْ يَلْبِسُوا إِيمَانَهُمْ بِظُلْمٍ أُولَئِكَ لَهُمُ الْأَمْنُ وَهُمْ مُهْتَدُونَ}}<ref>«پس اگر دانایید کدام‌یک از (ما) دو گروه به امن (و آرامش) سزاوارتر است؟ * آنان که ایمان آورده‌اند و ایمانشان را به هیچ ستمی نیالوده‌اند، امن (و آرامش) دارند و رهیافته‌اند» سوره انعام، آیه ۸۱-۸۲. </ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۳ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۳، ص ۳۴۷.</ref>.
*نمونه این دو [[آیه]]، به فراوانی در [[قرآن کریم]] آمده؛ و از شماری از آنها این چنین برداشت می‌‌شود، که [[گناه]] حتّی [[جامعه]] را به [[زندگی]] ناشادمان [[مبتلا]] می‌‌سازد؛ چه اندک اندک از [[گناهکار]] سرایت کرده تمامی [[جامعه]] را در خود فرو می‌‌‌برد: {{متن قرآن|لَا يَزَالُ الَّذِينَ كَفَرُوا تُصِيبُهُمْ بِمَا صَنَعُوا قَارِعَةٌ أَوْ تَحُلُّ قَرِيبًا مِنْ دَارِهِمْ}}<ref>«به کافران همواره برای کارهایی که کرده‌اند بلایی سخت می‌رسد یا آنکه (بلا) نزدیک خانه‌شان وارد می‌شود» سوره رعد، آیه ۳۱.</ref>؛ {{متن قرآن|ظَهَرَ الْفَسَادُ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ بِمَا كَسَبَتْ أَيْدِي النَّاسِ}}<ref>«برای کارهایی که مردم کرده‌اند در خشکی و دریا تباهی به چشم می‌خورد» سوره روم، آیه ۴۱.</ref>.
*نمونه این دو [[آیه]]، به فراوانی در [[قرآن کریم]] آمده؛ و از شماری از آنها این چنین برداشت می‌‌شود، که [[گناه]] حتّی [[جامعه]] را به [[زندگی]] ناشادمان [[مبتلا]] می‌‌سازد؛ چه اندک اندک از [[گناهکار]] سرایت کرده تمامی [[جامعه]] را در خود فرو می‌‌‌برد: {{متن قرآن|لَا يَزَالُ الَّذِينَ كَفَرُوا تُصِيبُهُمْ بِمَا صَنَعُوا قَارِعَةٌ أَوْ تَحُلُّ قَرِيبًا مِنْ دَارِهِمْ}}<ref>«به کافران همواره برای کارهایی که کرده‌اند بلایی سخت می‌رسد یا آنکه (بلا) نزدیک خانه‌شان وارد می‌شود» سوره رعد، آیه ۳۱.</ref>؛ {{متن قرآن|ظَهَرَ الْفَسَادُ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ بِمَا كَسَبَتْ أَيْدِي النَّاسِ}}<ref>«برای کارهایی که مردم کرده‌اند در خشکی و دریا تباهی به چشم می‌خورد» سوره روم، آیه ۴۱.</ref>.
*پُر واضح است که این مسأله به‌معنای سرایت [[ظلم]] از [[ظالم]] به دیگران نبوده، بدان معنا است که [[ظالم]] آتشی می‌‌افروزد، که خواه ناخواه دیگران را نیز در کام خود فرو می‌‌کشد. این در شمار آثار وضعی [[آتش]] است که هیچ گریزی از آن نیست. از این رو بر [[نزدیکان]]، [[دوستان]] و سرانجام جامعه‌ای که [[انسان]] [[گناهکار]] در آن می‌‌زید، [[واجب]] است که او را از برافروختن [[آتش]] [[گناه]] بازدارند، تا سرانجام خود به همراه او نسوزند.
*پُر واضح است که این مسأله به‌معنای سرایت [[ظلم]] از [[ظالم]] به دیگران نبوده، بدان معنا است که [[ظالم]] آتشی می‌‌افروزد، که خواه ناخواه دیگران را نیز در کام خود فرو می‌‌کشد. این در شمار آثار وضعی [[آتش]] است که هیچ گریزی از آن نیست. از این رو بر [[نزدیکان]]، [[دوستان]] و سرانجام جامعه‌ای که [[انسان]] [[گناهکار]] در آن می‌‌زید، [[واجب]] است که او را از برافروختن [[آتش]] [[گناه]] بازدارند، تا سرانجام خود به همراه او نسوزند.
۲۱۸٬۱۸۸

ویرایش