فواید امام غایب: تفاوت میان نسخه‌ها

==مقدمه==

*[[شیعه]] بر این [[باور]] است که [[امام غایب]]، آثار و ثمرات متعدد دارد، چه [[انسان]] متوجه آن آثار و [[برکات]] باشد و چه نباشد. به دیگر سخن، همه فایده [[امام]]، به [[ظهور]] او بستگی ندارد، بلکه بخش عمده [[برکات]] [[امام]]، با وجود و [[حضور امام]] محقق می‌شود. آنچه امروزه ما [[شیعیان]] در [[عصر غیبت]] بقیة‌الله الاعظم{{ع}} از آن محروم‌ایم، [[ظهور]]، [[برکات]] آن و [[جهانی‌سازی]] تمدّن [[نبوی]] است و این [[محرومیت]]، با از میان رفتن [[موانع ظهور]] و فراهم شدن علائم و [[شرایط ظهور]] [[حضرت]]، زدوده خواهد شد.

*در پاسخ باید گفت:

#[[قرآن کریم]] از پیامبرانی نام می‌برد که دارای [[غیبت]] بوده‌اند؛ مانند: [[غیبت]] [[حضرت خضر]]{{ع}}، [[حضرت موسی]]{{ع}}، [[حضرت]] [[یونس]]{{ع}}؛ از این‌رو، محذور یادشده، در اینان نیز جاری می‌شود در هر پاسخی که به آن داده شود، درباره [[حضرت مهدی]]{{ع}} نیز پذیر فته است. کوتاه‌ بودن و طولانی‌بودن در موضوع بحث تأثیر نمی‌گذارد؛ زیرا اگر فعلی، چه کوتاه، چه بلند، لغو باشد، از [[حکیم]] صادر نخواهد شد، حتی به درنگی یا کمتر از آن به اندازه یک لحظه باشد.

#[[امام غایب]] در [[ولایت تشریعی]] نیز، نیز منشأ آثار فراوانی است. عموم [[مردم]] از [[ولایت تشریعی]] مستقیم [[امام]] محروم‌اند، ولی [[خواص]]، علاوه بر [[ولایت تکوینی]] از [[ولایت تشریعی]] او نیز بهره‌مند بوده و می‌توانند از [[فیض]] وجودش استفاده‌ای کامل ببرند. یکی از [[ویژگی‌های امام]]، [[هدایت]] [[خلق]] در پرتو امر [[خداوند]] است. [[آیه]] [[شریف]] {{متن قرآن|وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا}}<ref>«و آنان را پیشوایانی کردیم که به فرمان ما راهبری می‌کردند»؛ سوره انبیاء، آیه ۷۳.</ref> و {{متن قرآن|وَجَعَلْنَا مِنْهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا}}<ref>«برخی از آنان را پیشوایانی گماردیم که به فرمان ما (مردم را) رهنمایی می‌کردند» سوره سجده، آیه ۲۴.</ref> [[گواه]] این [[باور]] است. با دقّت در هر دو [[آیه]] [[شریف]] دانسته می‌شود که بی‌درنگ پس از اینکه [[خداوند]] [[امامت]] را [[جعل]] کرده است از واژه [[هدایت]] یاد می‌کند. پس [[امام]] از راه [[باطن]]، بر [[نفوس]] افراد اشراف دارد و آنان را [[هدایت]] و [[تربیت]] می‌کند. با القاهای [[نیکو]] با با نگه‌داشتن‌های [[باطنی]]، راه برخی از افراد را عوض می‌کند با آنها را در راه صحیحی که دارند، [[استوار]] و ثابت‌قدم می‌دارد؛ گرچه این [[هدایت]]، از دیدگان [[پنهان]] است.

#حالت [[امید]] و [[انتظار]] به [[آینده]]، از فواید دیگری است که وجود آن [[حضرت]] دارد. بی‌تردید، جامعه‌ای که به پیشوای زنده -اگر چه [[غایب]]- [[باور]] دارد، همواره از فرو افتادن در [[ناامیدی]] در [[امان]] خواهد بود. شکی نیست، جامعه‌ای که دچار [[ناامیدی]] شد، رو به [[انحطاط]] است.

*[[خواجه نصیرالدین]] در [[بحث مهدویت]] می‌نویسد: {{عربی|و وجوده لطف و تصرفه لطف آخر و غیبته منا}}<ref>تجرید الاعتقاد، ص۲۲۱.</ref>.

*[[حضرت]] [[حجّت]] در [[دوران غیبت]] به [[هدایت باطنی]]، [[تربیت نفوس]] و [[حفظ]] [[مسلمانان]] [[اقدام]] می‌کنند. [[جامعه]] [[شیعی]] و حوزه‌های آن را [[نظام]] می‌بخشند و با [[امیدبخشی]] و دل‌گرم کردن [[پیروان]]، آنها را برای [[ظهور]] آماده می‌کنند. [[امام]]{{ع}} از احوال [[شیعیان]] خویش نیز، بی‌خبر نیستند و برای رفع [[عذاب]] و در [[امان]] بودن اهل [[زمین]]، در [[حق]] [[مردم]] [[دعا]] می‌کنند.

*[[امام]]{{ع}} در هر موسم [[حج]] حضور دارند و با [[زائران]] بیت‌الله الحرام همراه‌اند. هر [[شب قدر]] مقدرات [[مردم]] را دریافت و [[اعمال]] [[بندگان]] را با [[عنایت خاص]] خود بررسی می‌کنند. بسیاری از [[بلایا]] و [[مشکلات]] [[شیعیان]] با دست غیبی [[امام]] از راه‌های مختلف مانند: [[نامه‌ها]] (مثل [[نامه]] به [[شیخ مفید]])، [[نصیحت]] و [[موعظه]] افراد، [[دیدار]] با برخی و حلّ [[مشکلات]] آنها، [[یاری]] [[مؤمنان]] و استغاثه‌کنندگان در مقابل [[مخالفان]]، شفای بیماران، و تفقّد و دل‌جویی از [[اولیا]] به هنگام [[مرگ]] و [[هدایت]] گمشدگان و رساندن آنها به مقصد، زدوده می‌شود<ref>درسنامه تاریخ عصر غیبت، ص۲۵۲-۲۵۴.</ref>. ایشان پی‌گیر و فعّال، [[هدایت]] [[بشر]] را به عهده دارند.

*در [[توقیع]] مبارکی که از سوی [[حضرت مهدی]]{{ع}} برای [[اسحاق‌ بن یعقوب]] صادر شده، آمده است: "چگونگی بهره‌مندی از من در عصر غیبتم، درست همانند بهره‌مندی از [[خورشید]] است؛ هنگامی‌که ابرها آن را از چشم‌ها بپوشاند"<ref>{{متن حدیث|وَ أَمَّا وَجْهُ الِانْتِفَاعِ بِي فِي غَيْبَتِي فَكَالانْتِفَاعِ بِالشَّمْسِ إِذَا غَيَّبَتْهَا عَنِ الْأَبْصَارِ السَّحَابُ‌}}؛ بحارالأنوار، ج۵۳، ص۱۸۰.</ref>.

*بی‌گمان این [[تشبیه]] از روی [[حکمت]] بوده است؛ از این رو، دانشوران [[شیعه]] در [[بیان]] این [[تشبیه]] نکته‌های [[ارزشمندی]] را یادآور شده‌اند که به برخی از آنها اشاره می‌کنیم:

#[[ابر]]، دیدگانی را که از [[زمین]] به [[خورشید]] می‌نگرند، محجوب می‌سازد، نه چشم‌هایی را که از فراز ابرها نظاره‌گر اویند. وجود [[مبارک]] [[ولی‌عصر]]{{ع}} ما نیز، در چشم [[دنیاطلبان]] که سر از عالم [[طبیعت]] بیرون نمی‌کنند و از پس [[ابر]] تعلّقات [[دنیوی]]، او را به نظاره می‌نشینند، [[غائب]] است، ولی آنان که بر سر [[شهوت‌ها]] و غبار [[هواهای نفسانی]] پا نهاده و به [[آسمان]] معنی سر کشیده‌اند، هر لحظه در حضور آن وجود شریف‌اند. می‌توان با [[سوار شدن]] بر مرکب [[ایمان]] و [[عمل صالح]]، از ابرها و حجاب‌های ظلمانی فراتر رفته و از [[نور]] مستقیم [[خورشید]] عالم‌تاب استفاده کرد.

#نورافشانی و [[افاضه]] [[خورشید]]، [[قطع]] ناشدنی است و مرز و تبعیضی ندارد و هر قابلی به [[قدر]] استعداد و پیوندش با [[خورشید]]، از [[فیض]] او بهره‌مند می‌شود. حال، موجودی که همه موانع را بر می‌دارد و خویش را بی‌واسطه به [[اشراق]] [[شمس]] عرضه می‌کند، بهره کامل‌تری خواهد داشت.

*[[امام عصر]]{{ع}} ما در [[توقیع]] [[مبارک]] به [[شیخ مفید]] چنین فرمود: "ما در مراعات حال شما سهل‌انگار نیستیم و هرگز شما را فراموش نمی‌کنیم، وگرنه [[سختی‌ها]] و تنگناهای فراوانی به شما می‌رسید و [[دشمنان]]، شما را نابود می‌کردند"<ref>{{متن حدیث|إِنَّا غَيْرُ مُهْمِلِينَ لِمُرَاعَاتِكُمْ وَ لَا نَاسِينَ لِذِكْرِكُمْ وَ لَوْ لَا ذَلِكَ لَنَزَلَ بِكُمُ اللَّأْوَاءُ وَ اصْطَلَمَكُمُ الْأَعْدَاءُ}}؛ بحارالأنوار، ج۵۳، ص۱۷۵.</ref>.

*از این‌رو، شکی نیست که [[میزان]] بهره‌مندی موجودات از [[آفتاب]] عالم‌تاب، هنگامی‌که چیزی حایل نباشد، بیشتر و کامل‌تر است، ولی این بدان معنا نیست که وجود پرده بر روی [[خورشید]]، همه یا بیشتر بهره‌مندی‌ها را از میان ببرد، بلکه این [[مانع]]، فقط برخی از فواید را از میان برده یا کم می‌کند.

==فواید امام غایب در درسنامه مهدویت==