هدایت باطنی و معنوی امام و مسئله امامت در اندیشه علامه طباطبایی و تفسیر المیزان (مقاله): تفاوت میان نسخه‌ها

نویسنده در ابتدای چکیده مقاله خود می‌نویسد: « از مراتب عالی ولایت در مسألة [[امامت]]، ولایت معنوی است که با اشراف و تصرّف معنوی [[امام]] به اذن الهی در نفوس آماده تحقّق می‌یابد. مراد از [[ولایت]] معنوی نوعی اقتدار و تسلّط معنوی است که با پیمودن صراط عبودیّت و رسیدن به مقام قرب برای [[امام]] به اذن الهی حاصل می‌شود. در دیدگاه [[علامه طباطبایی]]، [[ولایت]] به این معنا غیر از [[نبوت]]، خلافت، وصایت و نیز غیر از [[امامت]] به معنی مرجعیّت دینی و یا حتّی زعامت سیاسی است. انسان افزون بر حیات ظاهری، دارای حیات معنوی و باطنی است و برای رسیدن به مراتب عالی در آن نیاز به راهنما و [[امام]] و دستورهای خاص دارد.

*[[علامه طباطبایی]] [[امامت]] را مقامی‌ برتر از [[نبوت]] می‌داند که پس از پیمودن مراحل مختلف و آزمایش‌های سخت صلاحیّت آن برای بعضی از [[انبیا]] و افراد خاص به وجود می‌آید و دارنده آن به امر الهی به هدایت باطنی مردم می‌پردازد و با تصرّف ولایی، انسان‌های آماده را به مقصود و مطلوب حقیقی و الهی رهبری می‌کند. [[علامه طباطبایی]] این نوع هدایت را [[هدایت به امر]] می‌نامد. این پژوهش با روش توصیفی و تحلیل متن و به شیوه کتابخانه‌ای درصدد واکاوی هدایت باطنی و ولایت معنوی [[امام]] و زوایای آن از منظر [[علامه طباطبایی]] و به صورت خاص، در تفسیر المیزان است».