هدایت باطنی و معنوی امام و مسئله امامت در اندیشه علامه طباطبایی و تفسیر المیزان (مقاله): تفاوت میان نسخه‌ها

نویسنده در ابتدای چکیده مقاله خود می‌نویسد: «از مراتب عالی [[ولایت]] در مسألة [[امامت]]، [[ولایت معنوی]] است که با اشراف و [[تصرّف معنوی امام]] به [[اذن الهی]] در [[نفوس]] آماده تحقّق می‌یابد. مراد از [[ولایت معنوی]] نوعی [[اقتدار]] و [[تسلّط معنوی]] است که با پیمودن [[صراط]] [[عبودیّت]] و رسیدن به [[مقام قرب]] برای [[امام]] به [[اذن الهی]] حاصل می‌شود. در دیدگاه [[علامه طباطبایی]]، [[ولایت]] به این معنا غیر از [[نبوت]]، [[خلافت]]، [[وصایت]] و نیز غیر از [[امامت]] به معنی [[مرجعیّت دینی]] و یا حتّی [[زعامت سیاسی]] است. [[انسان]] افزون بر [[حیات ظاهری]]، دارای [[حیات معنوی]] و [[حیات باطنی|باطنی]] است و برای رسیدن به مراتب عالی در آن نیاز به [[راهنما]] و [[امام]] و دستورهای خاص دارد. [[علامه طباطبایی]]، [[امامت]] را مقامی‌ [[برتر]] از [[نبوت]] می‌داند که پس از پیمودن مراحل مختلف و [[آزمایش‌های سخت]] صلاحیّت آن برای بعضی از [[انبیا]] و افراد خاص به وجود می‌آید و دارنده آن به [[امر الهی]] به [[هدایت باطنی]] [[مردم]] می‌پردازد و با [[تصرّف ولایی]]، انسان‌های آماده را به مقصود و مطلوب [[حقیقی]] و [[الهی]] [[رهبری]] می‌کند. [[علامه طباطبایی]] این نوع [[هدایت]] را [[هدایت به امر]] می‌نامد. این [[پژوهش]] با روش توصیفی و تحلیل متن و به شیوه کتابخانه‌ای درصدد واکاوی [[هدایت باطنی]] و [[ولایت معنوی امام]] و زوایای آن از منظر [[علامه طباطبایی]] و به صورت خاص، در [[تفسیر المیزان]] است».