مظلومیت علی: تفاوت میان نسخه‌ها

*[[جهل]] و [[تعصب]] [[مردم]] از یک سو و عدالت‌طلبی و حق‌محوری [[امام علی|علی]]{{ع}} از سویی سبب شد تا در زمان حیاتش عدۀ معدودی [[یار]] اهل تشخیص و [[بصیرت]] داشته باشد. [[تنهایی]] او به بُعد [[سیاسی]] منحصر نیست، بلکه در بُعد [[معرفتی]] نیز کسی پیدا نمی‌شد که از این چشمه جوشان بهره‌برداری کند. تا جایی که با [[یار]] خویش، [[کمیل]]، در [[خلوت]] صحراهای اطراف [[کوفه]] از نبود تشنگان و جویندگان [[اسرار]] و [[معارف]] نهفته در سینه‌اش، اظهار دلتنگی می‌کرد<ref>[[مرتضی مطهری|مطهری مرتضی]]، [[سیری در نهج البلاغه (کتاب)|سیری در نهج البلاغه]]، مجموعه آثار، ج ۱۶، صص ۴۶۰ و ۴۶۱.</ref><ref>[[عبدالله محمدی|محمدی، عبدالله]]، [[امیر مؤمنان علی (کتاب)|امیر مؤمنان علی؛ چلچراغ حکمت]]، ص ۱۰۷ تا۱۰۹.</ref>

*[[خوارج]]، [[امام علی|علی]]{{ع}} این [[اسوه]] [[تقوا]] و [[اخلاص]] را [[کافر]] می‌دانستند و همواره [[خون]] به [[دل]] او می‌کردند. هنگام صحبت بر فراز [[منبر]]، قصد برهم زدن [[کلام]] او را داشته و چون او را [[مسلمان]] نمی‌دانستند به او [[اقتدا]] نمی‌کردند. مستقیم و با کنایه او را به [[شرک]] و [[کفر]] متهم ساخته و از او [[اقرار]] به [[گناه]] و [[توبه]] می‌خواستند. اما [[امام علی]]{{ع}} همواره حلیمانه با آنها برخورد می‌کرد<ref>[[مرتضی مطهری|مطهری مرتضی]]، [[مشکلات علی (کتاب)|مشکلات علی]]، ج ۱۶ ص ۶۰۳؛ ج ۲۲، ص ۲۴۹.</ref><ref>[[عبدالله محمدی|محمدی، عبدالله]]، [[امیر مؤمنان علی (کتاب)|امیر مؤمنان علی؛ چلچراغ حکمت]]، ص ۱۰۷ تا۱۰۹.</ref>

*در [[سحرگاه]] ۱۹ [[رمضان]] [[سال]] ۴۱ [[هجری]] در حالی که [[امام علی]]{{ع}} [[نماز صبح]] را در [[مسجد کوفه]] اقامه می‌کرد، [[ابن ملجم مرادی]]، از باقی‌ماندگان [[خوارج]] [[شمشیر]] زهرآلود خود را بر فرق آن [[حضرت]] کوبید. در اثر این ضربه [[امام علی]]{{ع}} در بستر [[بیماری]] افتاد و پس از دو روز در نیمه شب ۲۱ [[رمضان]] به [[شهادت]] رسید. [[فرزندان]] او و عدۀ کمی از [[شیعیان]] خاص در حدود شش یا هفت نفر، مخفیانه او را [[غسل]] داده و در [[تاریکی]] [[شب]] در نقطه‌ای که [[امام علی]]{{ع}} [[تعیین]] کرده بود [[دفن]] کردند. ایشان محل [[دفن]] را به هیچ‌کس اطلاع ندادند، زیرا [[بیم]] آن بود که [[خوارج]] [[قبر]] [[امام علی|علی]]{{ع}} را نبش کرده و پیکر او را بیرون بیاورند. حتی [[امام حسن]]{{ع}}، صورت جنازه‌ای ساخته و عده‌ای را [[مأمور]] انتقال آن به [[مدینه]] کرد تا [[گمان]] کنند [[امام علی]]{{ع}} در [[مدینه]] [[دفن]] شده است.

*اما تلاش دستگاه [[تبلیغاتی]] [[بنی امیه]] برای کم فروغ ساختن [[خورشید]] [[معنویت]] نقش برآب شد. [[عظمت]] [[امام علی]]{{ع}} و اندیشه‌های او با چنین دسیسه‌های کودکانه‌ای فراموش نشده و نمی‌شود. به رغم آنکه بسیاری از [[دوستان]] [[حضرت]] از [[ترس]] [[جان]] خود [[فضائل]] او را [[کتمان]] می‌کردند و [[دشمنان]] به خاطر [[بغض]] و [[حسادت]] سعی در محو آثار او داشتند، [[تاریخ]] [[گواهی]] می‌دهد همیشه و همه جا [[عشق]] و علاقه [[مردم]] به زیبایی‌های این [[خالق]] [[زیبایی]] بیشتر می‌شود.<ref>[[عبدالله محمدی|محمدی، عبدالله]]، [[امیر مؤمنان علی (کتاب)|امیر مؤمنان علی؛ چلچراغ حکمت]]، ص ۱۰۷ تا۱۰۹.</ref>

#'''[[لعن علی]]{{ع}}:''' سال‌های سال با [[تبلیغات]] [[امویان]] و به [[دستور]] [[معاویه]]، [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} را در [[خطبه‌ها]] و [[منبرها]] [[لعن]] می‌کردند و هواداران آن [[حضرت]] را دستگیر کرده و وامی‌داشتند که به او [[ناسزا]] بگویند. حتی در حضور [[امام حسن|امام حسن مجتبی]]{{ع}} نیز خطبای وابسته، [[امام علی]]{{ع}} را [[سبّ]] و [[لعن]] می‌کردند. [[معاویه]] می‌کوشید تا [[لعن]] بر [[امام علی|علی]]{{ع}} را وارد [[فرهنگ]] عمومی [[جامعه]] سازد و [[کودکان]] را هم با این مرام بارآورد.<ref>الغدیر، ج ۲ ص ۱۰۲</ref> این پدیدۀ شوم، تا زمان [[عمر بن عبد العزیز]]، به مدّت هشتاد سال ادامه داشت.<ref>شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج ۴ ص ۲۲۰، ۵۸، ۵۹</ref>

#'''[[جلوگیری از نشر فضایل علی]]{{ع}}:''' [[امویان]] و مروانیان، سال‌ها جلوی بیان و نشر [[فضایل]] [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} را گرفتند. علاقه‌مندان جرأت [[نقل]] احادیثی را که در منقبت او بود نداشتند.

*این مظلومیّت‌ها برای [[خاندان پیامبر]]{{عم}} سابقۀ دیرینه دارد و [[پیامبر خاتم|پیامبر اکرم]]{{صل}} بارها به [[امام علی|علی]]{{ع}} نسبت به [[حوادث آینده]] و ناجوانمردی‌ها، بی‌وفایی‌ها و ستم‌های [[امّت]] خبر داده بود و آن [[حضرت]] هم خود را به [[سلاح]] "[[صبر]]" مجهز ساخته بود<ref>در زمینه مظلومیت علی، از جمله ر.ک: «موسوعة الامام علی بن ابی‌طالب»، ج ۹ ص ۴۰۸ تا ۴۱۹، نیز کتابی در زندگینامه آن حضرت به نام «علی{{ع}} اولین مظلوم تاریخ»، عطایی خراسانی، «مظلومی گمشده در سقیفه»، شهید پاک نژاد، «علی، ابرمرد مظلوم»، محمدتقی رهبر، «بر علی چه گذشت؟»، سید حسین حسینی</ref> [[مظلومیت]] [[امام علی|علی]]{{ع}}، هم در زمان [[پیامبر خدا]] بود، هم با [[رحلت]] او شدّت یافت.[[شهید]] پاک‌نژاد می‌نویسد: بگویید: اگر به [[سقیفه]] خبر می‌آوردند که آنچه دربارۀ [[رحلت]] نبیّ گرامی شنیده شد [[خلافت]] بوده و امروز روز [[رحلت]] [[علی]] است، نه روز [[رحلت]] [[محمّد]]، آیا [[سقیفه]] چه می‌کرد و دربارۀ [[امام علی|علی]] چه می‌گفت؟ اگر به [[سقیفه]] خبر می‌آوردند که آنچه دربارۀ [[رحلت]] نبیّ گرامی شنیده شد خلاف بوده و نبیّ گرامی در یک [[ضعف]] شدیدی بوده که اینک خارج شده‌اند، آیا [[سقیفه]] چه می‌کرد؟<ref>مظلومی گمشده در سقیفه، ص ۱۹</ref>.

*[[علی]] به همین جهت "مظلومی گمشده در [[سقیفه]]" است که باید همه [[اقرار]] به اعلمیّتش کنند، امّا نه کسی را بتوانند به در خانه‌اش برسانند و نه کسی به سراغش برود، و نه وی بتواند به میان اجتماع و به متن اجتماع افتد... مظلومی گمشده در [[سقیفه]] که ۲۳ سال همه‌جا همچون سایۀ [[پیامبر]] بود و اینک ۲۵ سال باید در سایۀ ستون کج [[سقیفه]] بنشیند. مظلومی گمشده در [[سقیفه]] که باید اوّل [[مسلمان]] و اقرب به [[محمّد]] و {{عربی|أولی بأنفسهم}} و... باشد و آخر منتخب از [[سقیفه]]. [[فرزند]] [[رسول خدا]] خطاب شود و مطرود [[سقیفه]]. [[برادر]] نبیّ گرامی در [[جنگ خندق]] خوانده شود و [[جانشین]] [[عثمان]] در [[سقیفه]]. [[وزیر]] و شریک [[نبوّت]] معرفی گردد و مردود در شورای شمشیری. گنجی از [[شجاعت]] و [[هدایت]] باشد در ۲۳ سال [[ارتباط]] [[آسمان]] با [[مسلمانان]]، و کنجی به [[عزلت]] باشد در زمان [[ارتباط]] [[سقیفه]] با [[مسلمانان]]...<ref>مظلومی گمشده در سقیفه، ص ۳۳</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۵۴۸.</ref>.