یقین در اخلاق اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

یقین در اخلاق اسلامی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۲ ژوئیهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۰۹:۰۴

۲۰۶ بایت اضافه‌شده ، ‏۱۲ ژوئیهٔ ۲۰۲۰

←‏زهد

دیداریویکی‌متن

Msadeq

مدیران

۱۱۵٬۱۸۳

ویرایش

@@ خط ۱۱۹: / خط ۱۱۹: @@
 *و می‌فرماید: {{متن قرآن|مَا أَصَابَ مِنْ مُصِيبَةٍ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ وَمَنْ يُؤْمِنْ بِاللَّهِ يَهْدِ قَلْبَهُ وَاللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ}}<ref>«هیچ بلایی (به کسی) نمی‌رسد مگر به اذن خداوند و هر کس به خداوند ایمان آورد (خداوند) دلش را راهنمایی می‌کند و خداوند به هر چیزی داناست» سوره تغابن، آیه ۱۱.</ref><ref>[[مجتبی تهرانی|تهرانی، مجتبی]]، [[اخلاق الاهی ج۱ (کتاب)|اخلاق الاهی]]، ج۱،ص۳۱۹-۳۲۳.</ref>.
 ===[[زهد]]===
-از [[آثار یقین]]، [[زهد]] است؛ امیر المؤمنین{{ع}} میفرماید:
+*از [[آثار یقین]]، [[زهد]] است؛ [[امیر المؤمنین]]{{ع}} می‌فرماید: "[[یقین]] [[زهد]] به بار می‌آورد"<ref>{{متن حدیث|اَلْيَقِينُ يُثْمِرُ اَلزُّهْدَ}}؛ علی بن محمد لیثی واسطی، عیون الحکم والمواعظ، ص۳۲.</ref>.
-{{متن حدیث|اَلْيَقِينُ يُثْمِرُ اَلزُّهْدَ}}<ref>علی بن محمد لیثی واسطی، عیون الحکم والمواعظ، ص۳۲.</ref>.
+*[[زهد]] از [[آثار یقین]] به [[آخرت]] است. [[امیر المؤمنین]]{{ع}} می‌فرمود: "هرکس به [[آخرت]] [[یقین]] کند، بر [[دنیا]] [[حرص]] نمی‌ورزد"<ref>{{متن حدیث|مَنْ أَيْقَنَ بِالْآخِرَةِ لَمْ يَحْرِصْ عَلَى اَلدُّنْيَا}}؛ علی بن محمد لیثی واسطی، عیون الحکم والمواعظ، ص۱۱۹.</ref>.
-[[یقین]] [[زهد]] به بار میآورد.
+*و می‌فرمود: "هرکس به [[آخرت]] [[یقین]] داشته باشد [[دنیا]] را فراموش می‌کنند"<ref>{{متن حدیث|مَنْ أَيْقَنَ بِالْآخِرَةِ سَلاَ عَنِ اَلدُّنْيَا}}؛ میرزا حسین بن محمدتقی نوری، مستدرک الوسائل، ج۱۱، ص۲۰۰.</ref>.
-[[زهد]] از [[آثار یقین]] به [[آخرت]] است. امیرالمونین{{ع}}میفرمود:
+*کسی که در کنار [[یقین]] به [[زندگی]] [[اخروی]] و نعمت‌های جاوید آن به [[پستی]] و بی‌ارزشی [[دنیا]] [[یقین]] کند، به [[دنیا]] میل پیدا نمی‌کند.
-{{متن حدیث|مَنْ أَيْقَنَ بِالْآخِرَةِ لَمْ يَحْرِصْ عَلَى اَلدُّنْيَا}}<ref>علی بن محمد لیثی واسطی، عیون الحکم والمواعظ، ص۱۱۹.</ref>.
+*[[امیرالمؤمنین]]{{ع}} می‌فرماید: "اگر واقعا [[یقین]] داشته باشی، باقی را با فانی عوض نمی‌کنی و [[زندگی]] [[ارزشمند]] [[اخروی]] را به [[زندگی]] [[پست]] [[دنیا]] نمی‌فروشی"<ref>{{متن حدیث|لَوْ صَحَّ يَقِينُكَ لَمَا اِسْتَبْدَلْتَ اَلْفَانِيَ بِالْبَاقِي وَ لاَ بِعْتَ اَلسَّنِيَّ بِالدَّنِيِّ}}؛ میرزا حسین بن محمدتقی نوری، مستدرک الوسائل، ج۱۱، ص۲۰۰؛ علی بن محمد لیثی واسطی، عیون الحکم والمواعظ، ص۴۱۵.</ref>.
-هرکس به [[آخرت]] [[یقین]] کند، بر [[دنیا]] [[حرص]] نمی‌ورزد.
+*بنابراین هرکس به اندازه [[یقین]] خویش به [[دنیا]] بی‌رغبت می‌شود. [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} می‌فرماید: "بی‌رغبتی [[انسان]] به دنیای فناپذیر، به اندازه [[یقین]] او به [[جهان]] جاویدان است"<ref>{{متن حدیث|زُهْدُ اَلْمَرْءِ فِيمَا يَفْنَى عَلَى قَدْرِ يَقِينِهِ بِمَا يَبْقَى}}؛ خوانساری، شرح غررالحکم، ج۴، ص۱۱۳.</ref><ref>[[مجتبی تهرانی|تهرانی، مجتبی]]، [[اخلاق الاهی ج۱ (کتاب)|اخلاق الاهی]]، ج۱،ص۳۲۳.</ref>.
-و میفرمود:
+===[[شوق]] و [[محبت]]===
-{{متن حدیث|مَنْ أَيْقَنَ بِالْآخِرَةِ سَلاَ عَنِ اَلدُّنْيَا}}<ref>میرزا حسین بن محمدتقی نوری، مستدرک الوسائل، ج۱۱، ص۲۰۰.</ref>.
-هرکس به [[آخرت]] [[یقین]] داشته باشد [[دنیا]] را فراموش میکنند.
-کسی که در کنار [[یقین]] به [[زندگی]] [[اخروی]] و نعمت‌های جاوید آن به [[پستی]] و بی‌ارزشی [[دنیا]] [[یقین]] کند، به [[دنیا]] میل پیدا نمی‌کند.
-[[امیرالمؤمنین]]{{ع}} میفرماید:
-{{متن حدیث|لَوْ صَحَّ يَقِينُكَ لَمَا اِسْتَبْدَلْتَ اَلْفَانِيَ بِالْبَاقِي وَ لاَ بِعْتَ اَلسَّنِيَّ بِالدَّنِيِّ}}<ref>میرزا حسین بن محمدتقی نوری، مستدرک الوسائل، ج۱۱، ص۲۰۰؛ علی بن محمد لیثی واسطی، عیون الحکم والمواعظ، ص۴۱۵.</ref>.
-اگر واقعا [[یقین]] داشته باشی، باقی را با فانی عوض نمیکنی و [[زندگی]] [[ارزشمند]] [[اخروی]] را به [[زندگی]] [[پست]] [[دنیا]] نمی‌فروشی.
-بنابراین هرکس به اندازه [[یقین]] خویش به [[دنیا]] بی‌رغبت می‌شود. [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} میفرماید:
-{{متن حدیث|زُهْدُ اَلْمَرْءِ فِيمَا يَفْنَى عَلَى قَدْرِ يَقِينِهِ بِمَا يَبْقَى}}<ref>خوانساری، شرح غررالحکم، ج۴، ص۱۱۳.</ref>.
-بی رغبتی [[انسان]] به دنیای فناپذیر، به اندازه [[یقین]] او به [[جهان]] جاویدان است.
-۵-۵. [[شوق]] و [[محبت]]
 [[شوق]] و [[محبت]]، ثمره [[یقین]] به [[کمالات]] نامتناهی [[حضرت حق]] است، [[یقین]] به [[عظمت]]، کمال و [[جمال]] در [[انسان]] شوقی میانگیزد و [[شوق]] به [[دیدار]]، آتشی در درون میافروزد که التهابش در ظاهر [[رفتار]] [[آدمی]] پیداست. داستان [[جوش]] وخروش و تب و تاب [[انبیا]] و [[اولیا]] در [[نماز]] و [[دعا]] و [[مناجات]]، چیزی نیست دیگ جز [[ظهور]] [[شوق]] به لقای [[حضرت]] [[محبوب]]. در [[روایت]] است که [[ابراهیم خلیل]] [[الله]] من با اطرافیان در [[نماز]] به گرم سان صحبت جوشان در تب و تاب می‌شد<ref>علی بن حسین صدوق، خصال، ص۲۸۲؛ محمدباقر مجلسی، بحار الانوار، ج۶، ص۳۹۹.</ref>. درباره [[رسول خدا]]{{صل}} آمده است که گاهی بود، چون وقت [[نماز]] میرسید، چنان [[شوق]] [[نماز]] وجودش را فرا فاصله میگرفت که گویا اطرافیان خود را نمی‌شناسد<ref>محمدباقر مجلسی، بحار الانوار، ج۸، ص۲۵۸.</ref>.
 دربارۀ [[فاطمه زهرا]]{{س}} گفته‌اند به قدری [[ایستاده]] [[نماز]] میخواند که پاهایش ورم کرده بود<ref>محمدباقر مجلسی، بحار الانوار، ج۸، ص۷۶.</ref>.