امامتپدیا:شیوهنامه/نگارش مقالات: تفاوت میان نسخهها
←بخش آغازین
خط ۹: | خط ۹: | ||
مقدمه با بخشی شروع میشود که به سرشناسه معروف است. شناسه یا بخش آغازین و یا پیش درآمد بخش ابتدایی مدخل است (همان بخشی که بالای فهرست مطالب میآید) که مروری کلی از مقاله ارائه میدهد و اهمیت و جایگاه موضوع را روشن و مهمترین نکات را ذکر میکند. بسیاری از کاربران فقط شناسه را میخوانند؛ بنابراین این بخش باید بینیاز از سایر بخشها باشد و نکات اصلی را پوشش دهد. شناسه نباید مخاطب را به لب چشمه ببرد و تشنه باز گرداند؛ یعنی اینکه بگوید اطلاعات مهمی هست که در بخشهای آتی مقاله خواهد آمد. سبک نوشتن باید آسانفهم و به گونهای باشد که خواننده به خواندن بقیهٔ متن ترغیب شود. | مقدمه با بخشی شروع میشود که به سرشناسه معروف است. شناسه یا بخش آغازین و یا پیش درآمد بخش ابتدایی مدخل است (همان بخشی که بالای فهرست مطالب میآید) که مروری کلی از مقاله ارائه میدهد و اهمیت و جایگاه موضوع را روشن و مهمترین نکات را ذکر میکند. بسیاری از کاربران فقط شناسه را میخوانند؛ بنابراین این بخش باید بینیاز از سایر بخشها باشد و نکات اصلی را پوشش دهد. شناسه نباید مخاطب را به لب چشمه ببرد و تشنه باز گرداند؛ یعنی اینکه بگوید اطلاعات مهمی هست که در بخشهای آتی مقاله خواهد آمد. سبک نوشتن باید آسانفهم و به گونهای باشد که خواننده به خواندن بقیهٔ متن ترغیب شود. | ||
بخش آغازین باید چکیدهوار نکات مهمی را که در مقاله به آنها اشاره شده است ذکر کند. این باید به گونهای باشد که در پایان، بخش آغازین به صورت چکیدهای از مقاله روی پای خویش بایستد. اهمیت آسانفهمی متن در اینجا بیش از بخشهای دیگر مقالهاست. باید توجه داشت که اشتیاق کاربر به خواندن تمام مقاله انگیخته شود. قابل توجه است که مطلبی که در مقاله نیامده است، به هیچ وجه نباید در سرشناسه بیاید. از نوشتن بندهای طولانی مملو از جزئیات نیز بپرهیزید. | بخش آغازین باید چکیدهوار نکات مهمی را که در مقاله به آنها اشاره شده است ذکر کند. این باید به گونهای باشد که در پایان، بخش آغازین به صورت چکیدهای از مقاله روی پای خویش بایستد. اهمیت آسانفهمی متن در اینجا بیش از بخشهای دیگر مقالهاست. باید توجه داشت که اشتیاق کاربر به خواندن تمام مقاله انگیخته شود. قابل توجه است که مطلبی که در مقاله نیامده است، به هیچ وجه نباید در سرشناسه بیاید. از نوشتن بندهای طولانی مملو از جزئیات نیز بپرهیزید. درازای مناسب بخش آغازین بستگی به درازای کل مقاله دارد. به عنوان یک توصیهٔ کلی بخش آغازین نباید طولانیتر از سه تا چهار بند باشد. مسلماً مقالههای خیلی دراز پیرامون موضوعات مهم میتوانند که پیشدرآمدهای طولانیتری هم داشته باشند. همچنین از آدرسدهی به منابع در بخش آغازین خودداری شود. از آنجا که شناسه برآیندی از اصل مقاله است، نباید در آن به منابع ارجاع داد و تمامی آدرسدهیها باید در سایر بخشها صورت گیرد. | ||
درازای مناسب بخش آغازین بستگی به درازای کل مقاله دارد. به عنوان یک توصیهٔ کلی بخش آغازین نباید طولانیتر از سه تا چهار بند باشد. مسلماً مقالههای خیلی دراز پیرامون موضوعات مهم میتوانند که پیشدرآمدهای طولانیتری هم داشته باشند. | |||
هنگام سرشناسه نویسی برای معرفی مبحث چنین لیستی میتواند به شما کمک کند (در مواردی فقط بعضی از این کارها در سرشناسه انجام میشود): | هنگام سرشناسه نویسی برای معرفی مبحث چنین لیستی میتواند به شما کمک کند (در مواردی فقط بعضی از این کارها در سرشناسه انجام میشود): | ||
خط ۲۰: | خط ۱۷: | ||
* مقایسه - رابطهاش با موضوعاتی دیگر چیست (اگر نیاز است) | * مقایسه - رابطهاش با موضوعاتی دیگر چیست (اگر نیاز است) | ||
* انتقاد - اگر انتقاد برجسته و قابلی از آن شدهاست ذکر کنید. | * انتقاد - اگر انتقاد برجسته و قابلی از آن شدهاست ذکر کنید. | ||
====نمونه یک شناسه ضعیف==== | |||
* توجه: ۱- این شناسه متعلق به مدخل [[امامت]] می باشد. ۲- در بخش بعدی اصلاح این شناسه می آید. | |||
'''امامت''' به معنای [[رهبری]] و [[پیشوایی]] است. امامت، [[منصب]] و مقامی که از سوی [[خداوند]] به بعضی انسانهای [[پاک]] و [[دانا]] و [[شایسته]] داده میشود که [[مردم]] را به [[راه خدا]] [[هدایت]] کنند. در [[اسلام]]، برای تداوم [[مسؤولیت]] [[پیامبر خدا]]{{صل}} در بُعد [[حکومتی]] و [[دینی]]، امامت و [[وصایت]] قرار داده شده تا [[مردم]] پس از [[پیامبر]]، از [[امام]] تبعیّت کنند و [[رسول خدا]]{{صل}} و [[امامان]] پس از خویش را با نام و مشخصات [[تعیین]] کرده است. امامت یکی از [[اصول اعتقادی]] [[شیعه]] است و از سوی [[خدا]] و [[پیامبر]]{{صل}} است نه به [[انتخاب مردم]]. [[علم]] و [[عصمت]] از جمله شرایط آن است و [[امام]]، [[حق]] [[ولایت]] بر [[مردم]] دارد و [[حجت الهی]] بر همگان است. [[پذیرش]] امامتِ امامانِ [[معصوم]] [[واجب]] است و [[نشانه]] [[اطاعت از خدا]] و [[پیامبر]] است و هر کس بدون [[عقیده]] و [[ایمان به امامت]] امامِ [[معصوم]] بمیرد، به [[مرگ جاهلیت]] مرده است. [[امام رضا]]{{ع}} میفرماید: {{متن حدیث|إِنَّ الْإِمَامَةَ خِلَافَةُ اللَّهِ وَ خِلَافَةُ الرَّسُولِ}} امامت، [[جانشینی]] [[خدا]] و [[جانشینی پیامبر]] است<ref>اصول کافی، ج۱، ص۲۰۰.</ref>. روشن است کسی که به جای [[خدا]] و [[رسول]] بر [[مردم]] [[حکومت]] میکند، باید [[پاک]] و [[عادل]] و [[شبیه]] [[پیامبر]] در [[کمالات]] و [[فضایل]] باشد. به [[پیروان]] این [[عقیده]]، [[امامیه]] و [[شیعه]] گفته میشود<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگنامه دینی (کتاب)|فرهنگنامه دینی]]، ص۳۲.</ref>. | |||
* دلایل ضعف: | |||
۱- شروع نامناسب | |||
۲- منبع داده شده است. | |||
۳- زیاده گویی در شناسه: مثلا آوردن این حدیث: [[امام رضا]]{{ع}} میفرماید: {{متن حدیث|إِنَّ الْإِمَامَةَ خِلَافَةُ اللَّهِ وَ خِلَافَةُ الرَّسُولِ}} امامت، [[جانشینی]] [[خدا]] و [[جانشینی پیامبر]] است. | |||
۴- | |||
====نمونه یک شناسه قوی==== | |||
==صورت ظاهری== | ==صورت ظاهری== |