مثل: تفاوت میان نسخه‌ها

#{{متن قرآن|مَثَلُ الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ كَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنَابِلَ فِي كُلِّ سُنْبُلَةٍ مِائَةُ حَبَّةٍ وَاللَّهُ يُضَاعِفُ لِمَنْ يَشَاءُ وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِيمٌ}}<ref>«داستان (بخشش) آنان که دارایی‌های خود را در راه خداوند می‌بخشند چون دانه‌ای است که هفت خوشه بر آورده باشد، در هر خوشه صد دانه و خداوند برای هر که بخواهد (آن را) چند برابر می‌گرداند و خداوند نعمت‌گستری داناست» سوره بقره، آیه ۲۶۱.</ref>.

#{{متن قرآن|وَمَثَلُ الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوَالَهُمُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ اللَّهِ وَتَثْبِيتًا مِنْ أَنْفُسِهِمْ كَمَثَلِ جَنَّةٍ بِرَبْوَةٍ أَصَابَهَا وَابِلٌ فَآتَتْ أُكُلَهَا ضِعْفَيْنِ فَإِنْ لَمْ يُصِبْهَا وَابِلٌ فَطَلٌّ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ}}<ref>«و داستان (بخشش) کسانی که دارایی‌های خود را در جست و جوی خشنودی خداوند و برای استواری (نیّت خالصانه) خودشان می‌بخشند، همچون باغساری بر پشته‌واره‌ای است که بارانی تند - و اگر نه بارانی تند، بارانی نرمریز- بدان برسد و میوه‌هایش را دوچندان کند و خداوند به آنچه انجام می‌دهید بیناست» سوره بقره، آیه ۲۶۵.</ref>. '''نکته''': مثال کسانی که اموالشان را برای طلب [[خشنودی خدا]]، و [[استواری]] روحشان، [[مصرف]] می‌کنند {{متن قرآن|وَمَثَلُ الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوَالَهُمُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ اللَّهِ وَتَثْبِيتًا مِنْ أَنْفُسِهِمْ}} هم‌چون مثال [[باغی]] است که بر مکان بلندی قرار دارد و رگباری بر آن زند، و میوه‌هایش را دو چندان دهد. و اگر رگباری بر آن نزند، پس بارانی ریز به آن می‌رسد {{متن قرآن|كَمَثَلِ جَنَّةٍ بِرَبْوَةٍ أَصَابَهَا وَابِلٌ فَآتَتْ أُكُلَهَا ضِعْفَيْنِ فَإِنْ لَمْ يُصِبْهَا وَابِلٌ فَطَلٌّ}} و [[خدا]] به آن‌چه انجام می‌دهید، بیناست {{متن قرآن|وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ}} [[آیت‌الله]] طالقانی مینویسد: همین که {{متن قرآن|ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ اللَّهِ}} خود حاصل یا تحصیل شد، تثبیت نفس، تحصیل یا حاصل می‌شود و هر چه [[گذشت]] و [[انفاق در راه خدا]] و برای مرضاتش ادامه یابد، نفس اثرپذیر، از تأثیر و [[نفوذ]] [[حب]] [[مال]] بیشتر رها می‌شود و با اتکاء به قوای [[معنوی]] خود، بیشتر [[ثبات]] می‌یابد و هر چه [[محبت مال]] و خودداری از [[انفاق]] سخت‌تر شود، [[تزلزل]] [[نفسانی]] بیشتر می‌گردد؛ زیرا [[مال]] خود اعتباری ناشی از ماده اشیاء و نموداری از آن است و چون هر پدیده مادی پیوسته متغیر و ناپایدار می‌باشد، شخص پیوسته به آن، و نفس ترکیب شده، با آن نمی‌تواند [[ثبات]] و اطمینانی داشته باشد. چنان که تغییرات اعتباری و زیر و رو و بالا و پائین شدن [[مال]] متکی به آن را - مانند سرنشین قایق سبک و در میان دریای طوفانی - پیوسته دستخوش امواج می‌دارد. افراد و [[اجتماعی]] که به جای اتکاء به سرمایه‌های [[معنوی]] و ذاتی، متکی به [[مال]] و [[سرمایه]] مادی شدند، به مقیاس نوسان و بالا و پائین شدن [[ارزش‌ها]] و [[تغییر]] بورس‌ها، خود در حال نوسان و بالا و پائین شدن است. [[خانه]] مجلل بر جلالش می‌افزاید و در ماشین نو و گران، خود را سرفراز و گران قیمت می‌پندارد، چون لباسش نو شود سرش بالا می‌رود و چون کهنه باشد سرفکنده است چون ساعتش بشکند و ساختمانش ویران شود و ملکش را سیل برد، دلش می‌شکند و هستی‌اش ویران می‌شود و خودش را در معرض سیل می‌نگرد. راه تثبیت نفس و احراز [[شخصیت]] مستقل - برای [[انسانی]] که این‌گونه با [[مال]] پیوند و ترکیب یافته - همین [[انفاق]] با [[اخلاص]] و بدون نظر به [[پاداش دنیوی]] است. لازمه اینگونه [[انفاق]]، ایجاد رابطه تولید و [[حاکمیت]] بر [[مال]] و [[قطع]] رشته‌های علاقه [[حاکم]] و نافذ [[مال]] می‌باشد. مانند جنین رسیده که هر چه رگ‌ها و پیوندهایش با رحم [[مادر]] [[قطع]] شود، اتکایش به قوا و جهازات بدنی خود بیشتر می‌شود تا مولودی [[قائم]] بخود و جهاز تنفس و [[تغذیه]] خود می‌گردد. شخص انفاق‌کننده، پیوسته در رحم [[طبیعت]] پرورش می‌یابد و از آن می‌گیرد و می‌دهد و به‌تدریج پیوند و ترکیب خود را [[قطع]] می‌کند تا مولود مستقل و تثبیت شده‌ای گردد و به پای قوای ذاتی خود بایستد و [[حاکم]] بر [[طبیعت]] و [[مال]] شود و استعدادهای درونی و انسانی‌اش رویش یابد<ref>پرتوی از قرآن، ج۲، ص۲۳۴.</ref>.

#{{متن قرآن|إِنَّ مَثَلَ عِيسَى عِنْدَ اللَّهِ كَمَثَلِ آدَمَ خَلَقَهُ مِنْ تُرَابٍ ثُمَّ قَالَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ}}<ref>«داستان عیسی نزد خداوند چون داستان آدم است که او را از خاک آفرید و سپس فرمود: باش! و بی‌درنگ موجود شد» سوره آل عمران، آیه ۵۹.</ref>. '''نکته''': مثل [[عیسی]] نزد [[خدا]] همچون مثل [[آدم]] است که او را از [[خاک]] آفرید، سپس به او فرمود: موجود باش، او نیز بلافاصله موجود شد {{متن قرآن|إِنَّ مَثَلَ عِيسَى عِنْدَ اللَّهِ كَمَثَلِ آدَمَ خَلَقَهُ مِنْ تُرَابٍ ثُمَّ قَالَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ}} بنابراین، اگر [[مسیح]] بدون [[پدر]] به [[دنیا]] آمد، جای تعجب نیست، زیرا موضوع [[آدم]]{{ع}} از این هم شگفت‌انگیزتر بود، او بدون [[پدر]] و [[مادر]] به [[دنیا]] آمد، سپس به غافلان می‌فهماند که هر کاری در برابر [[اراده]] [[حق]]، سهل و آسان است تنها کافی است بفرماید: موجود باش آن هم موجود می‌شود در [[آفرینش آدم]]، مانند دیگر پدیده‌های [[جهان]] [[طبیعت]]، دو بعد وجود دارد: بعد مادی که از [[خاک]] و دیگر مواد [[طبیعت]] است و بعد امری که از [[قدرت]] فاعلی است و همی صورت و کمال می‌بخشد و پیش می‌برد. هر پدیده [[مادّی]] این دو بعد را داراست: {{متن قرآن|وَإِذَا قَضَى أَمْرًا فَإِنَّمَا يَقُولُ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ}}<ref>«پدیدآور آسمان‌ها و زمین است و چون (انجام) کاری را بخواهد تنها می‌گوید: باش! بی‌درنگ خواهد بود» سوره بقره، آیه ۱۱۷.</ref>، {{متن قرآن|خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ بِالْحَقِّ وَيَوْمَ يَقُولُ كُنْ فَيَكُونُ}}<ref>«و اوست آن کس که آسمان‌ها و زمین را به درستی آفرید و روزی که فرماید: باش! بی‌درنگ خواهد بود» سوره انعام، آیه ۷۳.</ref>، [[آدم]] و [[عیسی]] و همه گزیدگان، مانند دیگر پدیده‌های [[جهان]]، از این دو بعد برآمده‌اند و [[تکامل]] یافته‌اند: {{متن قرآن|خَلَقَهُ مِنْ تُرَابٍ ثُمَّ قَالَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ}} [[آیات قرآن]]، پی در پی آفاق و ابعاد [[آفرینش]] را می‌نمایاند تا ذهن‌های بسته شده و واپس رفته باز شوند و هر چیزی را به جای خود بشناسند و جز [[کمال مطلق]] و مبدأ امر و [[خلق]] را نپرستند و از گزیدگان [[پیروی]] کنند، نه چون [[مسیحیان]] [[عیسی]] را به [[مقام]] خدایی رسانند و نه چون [[یهودیان]] او را [[مفسد]] و سزاوار [[صلیب]]. آن [[مسیحی]] که از [[وحشت]] [[دستگیری]] فرار کرد و یا به نوشته [[اناجیل]] دستگیر شد و آن همه مورد [[اهانت]] و ضرب و شتم سخریّه قرار گرفت و دم فرو بست و با زبان هم از خود [[دفاع]] نکرد و در ردیف دزدان و راهزنان به [[صلیب]] آویخته شد، چندی نپایید که به گونه [[الوهیت]] درآمد. پس از سال‌ها که [[مسیحیت]] متوجه این تضاد [[الوهیت]] و [[اهانت]] شد، [[ناتوانی]] و شکنجه‌های [[عیسی]] و [[مصلوب]] شدنش را توجیه کرد که برای جبران [[گناهان]] [[بشر]] بود و [[تاریخ]] این [[گناه]] بخشی را تا [[بخشش]] [[گناه]] [[آدم]] به عقب بردند! چرا؟ چون [[مسیحیان]] هم مانند [[رومیان]] و [[یونانیان]] و اسرائیلیان و [[ایرانیان]]، از توده‌های [[مستضعف]] و بهره‌ده و [[جمود]] یافته [[بت‌پرست]] یا آتش‌پرست و شخص‌پرست بودند که همه اینها قهرمانان و [[سلاطین]] را [[فرزند خدا]] و فوق [[بشر]] می‌پنداشتند. اسرائیلیان، [[پیمبران]] را [[خدا]] زاده و خود را “شعب اللَّه” و [[خویشاوند]] “یهوّه”، [[ایرانیان]]، [[سلاطین]] را: “دارنده فرّه ایزدی، مهر یزدانی، زاده‌های اهورامزدا”، تا یونان و [[روم]] تا [[هند]] و چین تا همه [[دنیا]]... پس [[مسیحیان]] که گروه نوخاسته‌ای از همین [[مردم]] بودند نباید عقب بمانند و خدای محسوس و ملموس نداشته باشند: مانند رعیت‌های ده‌نشین و چشم و گوش بسته که ارباب و کدخدای ده خود را ارباب [[جهان]] و کدخدای بزرگ [[دنیا]] می‌پندارند و [[فرمان]] او را [[فرمان خدا]]. پس از مردن [[پیمبر]] و یا [[ولیّ]] و یا قدرتمند، این [[عظمت]] [[الوهیت]] بیشتر اوج می‌گیرد. چون [[جسم]] و لوازم آن و [[ضعف‌ها]] از چشم‌ها [[پنهان]] می‌شود، متولیانی دست به کار می‌شوند و برای تثبیت [[ولایت]] خود و بهره‌کشی از [[عواطف]] [[مردم]]، [[مقام]] [[الوهیت]] او را بالاتر می‌برند و برای هر قبری صدها [[کرامت]] و [[خواب]] می‌سازند که صاحب [[قبر]] در [[خواب]] هم ندیده بود تا هم [[عوام]] را در اوهام [[غرق]] کنند و ته‌مانده کار [[بیچارگان]] و ته کیسه درماندگان و پیر [[زنان]] را بربایند و هم عقده‌ها را بگشایند که مبادا متراکم شود، و عقل‌های [[فطری]] و استعدادهای [[انسانی]] را ببندند که مبادا باز شود. خداسازی‌ها و شرک‌ها با گونه‌های گوناگون را همین متولیان و نگهبانان و افسون‌گران می‌آرایند و پرداخت می‌کنند تا حواس و اوهام [[مردم]] را بر [[عقل]] و [[اندیشه]] چیره دارند و استعدادهای محرّک به کمال را بند آرند. در مقابل آن [[توحید]] در [[شناخت]] و [[عبادت]] و در جهت حرکت [[قوای روحی]] و [[اجتماعی]] است که دیده‌ها را باز و استعدادها را برمی‌انگیزد و امتیازات را برمی‌دارد و درهای [[برکات]] را به روی همه می‌گشاید: {{متن قرآن|وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَى آمَنُوا وَاتَّقَوْا لَفَتَحْنَا عَلَيْهِمْ بَرَكَاتٍ مِنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ وَلَكِنْ كَذَّبُوا فَأَخَذْنَاهُمْ بِمَا كَانُوا يَكْسِبُونَ}}<ref>«و اگر مردم آن شهرها ایمان می‌آوردند و پرهیزگاری می‌ورزیدند بر آنان از آسمان و زمین برکت‌هایی می‌گشودیم اما (پیام ما را) دروغ شمردند بنابراین برای آنچه می‌کردند آنان را فرو گرفتیم» سوره اعراف، آیه ۹۶.</ref>. و همین بود منظور از [[حکمت]] [[بعثت پیامبران]]: {{متن حدیث|لِيَسْتَأْدُوهُمْ مِيثَاقَ فِطْرَتِهِ وَ يُذَكِّرُوهُمْ مَنْسِيَ نِعْمَتِهِ وَ يَحْتَجُّوا عَلَيْهِمْ بِالتَّبْلِيغِ وَ يُثِيرُوا لَهُمْ دَفَائِنَ الْعُقُولِ وَ يُرُوهُمْ آيَاتِ الْمَقْدِرَةِ}}<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱.</ref>؛ و همین پیوسته [[حق]] است و از جانب خدای مربی - نه اوهام [[مردم]] و خداسازان. {{متن قرآن|الْحَقُّ مِنْ رَبِّكَ فَلَا تَكُنْ مِنَ الْمُمْتَرِينَ}}<ref>«حق از آن پروردگار توست پس، از دودلان مباش!» سوره آل عمران، آیه ۶۰.</ref><ref>پرتوی از قرآن، ج۵، ص۱۶۶.</ref>.

#{{متن قرآن|مَثَلُ مَا يُنْفِقُونَ فِي هَذِهِ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا كَمَثَلِ رِيحٍ فِيهَا صِرٌّ أَصَابَتْ حَرْثَ قَوْمٍ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ فَأَهْلَكَتْهُ وَمَا ظَلَمَهُمُ اللَّهُ وَلَكِنْ أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ}}<ref>«داستان آنچه در زندگی این جهان می‌بخشند همچون داستان بادی است دارای سوز سرما که بر کشتگاه گروهی بر خویش ستم کرده بوزد و آن را نابود سازد و خداوند به آنان ستم نکرده است بلکه آنان خود به خویش ستم می‌ورزند» سوره آل عمران، آیه ۱۱۷.</ref>.