امر در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'سعیدیان‌فر، محمد جعفر و ایازی، سید محمد علی، [[فرهنگ‌نامه' به 'سعیدیان‌فر و ایازی، [[فرهنگ‌نامه'
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'سعیدیان‌فر، محمد جعفر و ایازی، سید محمد علی، [[فرهنگ‌نامه' به 'سعیدیان‌فر و ایازی، [[فرهنگ‌نامه') |
||
| خط ۲۴: | خط ۲۴: | ||
#{{متن قرآن|وَكَذَلِكَ أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ رُوحًا مِنْ أَمْرِنَا مَا كُنْتَ تَدْرِي مَا الْكِتَابُ وَلَا الْإِيمَانُ}}<ref>«و بدین‌گونه ما روحی از امر خویش را به تو وحی کردیم؛ تو نمی‌دانستی کتاب و ایمان چیست ولی ما آن را نوری قرار دادیم که بدان از بندگان خویش هر که را بخواهیم راهنمایی می‌کنیم و بی‌گمان تو، به راهی راست راهنمایی می‌کنی» سوره شوری، آیه ۵۲.</ref> | #{{متن قرآن|وَكَذَلِكَ أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ رُوحًا مِنْ أَمْرِنَا مَا كُنْتَ تَدْرِي مَا الْكِتَابُ وَلَا الْإِيمَانُ}}<ref>«و بدین‌گونه ما روحی از امر خویش را به تو وحی کردیم؛ تو نمی‌دانستی کتاب و ایمان چیست ولی ما آن را نوری قرار دادیم که بدان از بندگان خویش هر که را بخواهیم راهنمایی می‌کنیم و بی‌گمان تو، به راهی راست راهنمایی می‌کنی» سوره شوری، آیه ۵۲.</ref> | ||
*'''نکات:''' | *'''نکات:''' | ||
*امر در این [[آیات]] شامل [[فرمان]]، [[خواسته‌ها]]، [[وحی]]، می‌شود و دلالت بر [[عصمت انبیاء]] می‌کند، زیرا "امر" بُعد [[تربیتی]] و هدایتی دارد، که ساختمان وجودی [[پیامبران]] و مسیر حرکتی آنها و [[ابتلائات]] و امتحان‌های آنان، هماهنگ می‌شود به گونه‌ای است؛ که [[پیامبر]] را آماده کرده که از [[عبودیت]] [[حق]] خارج نشود و مبدء و [[هدف]] و [[غایت]] را فراموش نکند و معنای أُمرتُ انتزاعی نیست، بلکه اهلیت و صلاحیت [[امر تکوینی]] را پیدا کردن است، که پیش از همه [[امت]]، [[اول المسلمین]] باشد: {{متن قرآن|وَأُمِرْتُ لِأَنْ أَكُونَ أَوَّلَ الْمُسْلِمِينَ}}<ref>«و فرمان یافته‌ام که نخستین فرمانبردار باشم» سوره زمر، آیه ۱۲.</ref>، {{متن قرآن|قُلْ إِنِّي أُمِرْتُ أَنْ أَكُونَ أَوَّلَ مَنْ أَسْلَمَ}}<ref>«بگو آیا جز خداوند آفریننده آسمان‌ها و زمین را سرور گزینم و اوست که (روزی) می‌خوراند و به او نمی‌خورانند؟ بگو فرمان یافته‌ام که نخستین کس باشم که تسلیم (خداوند) می‌شود و (به من گفته‌اند) هرگز از مشرکان مباش!» سوره انعام، آیه ۱۴.</ref><ref>[[محمد جعفر سعیدیان‌فر| | *امر در این [[آیات]] شامل [[فرمان]]، [[خواسته‌ها]]، [[وحی]]، می‌شود و دلالت بر [[عصمت انبیاء]] می‌کند، زیرا "امر" بُعد [[تربیتی]] و هدایتی دارد، که ساختمان وجودی [[پیامبران]] و مسیر حرکتی آنها و [[ابتلائات]] و امتحان‌های آنان، هماهنگ می‌شود به گونه‌ای است؛ که [[پیامبر]] را آماده کرده که از [[عبودیت]] [[حق]] خارج نشود و مبدء و [[هدف]] و [[غایت]] را فراموش نکند و معنای أُمرتُ انتزاعی نیست، بلکه اهلیت و صلاحیت [[امر تکوینی]] را پیدا کردن است، که پیش از همه [[امت]]، [[اول المسلمین]] باشد: {{متن قرآن|وَأُمِرْتُ لِأَنْ أَكُونَ أَوَّلَ الْمُسْلِمِينَ}}<ref>«و فرمان یافته‌ام که نخستین فرمانبردار باشم» سوره زمر، آیه ۱۲.</ref>، {{متن قرآن|قُلْ إِنِّي أُمِرْتُ أَنْ أَكُونَ أَوَّلَ مَنْ أَسْلَمَ}}<ref>«بگو آیا جز خداوند آفریننده آسمان‌ها و زمین را سرور گزینم و اوست که (روزی) می‌خوراند و به او نمی‌خورانند؟ بگو فرمان یافته‌ام که نخستین کس باشم که تسلیم (خداوند) می‌شود و (به من گفته‌اند) هرگز از مشرکان مباش!» سوره انعام، آیه ۱۴.</ref><ref>[[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم]]، ج۱، ص ۱۷۵.</ref>. | ||
==[[آیات]] امر و دلالت بر [[حصر حاکمیت]]== | ==[[آیات]] امر و دلالت بر [[حصر حاکمیت]]== | ||