سلام در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'سعیدیان‌فر، محمد جعفر و ایازی، سید محمد علی، [[فرهنگ‌نامه' به 'سعیدیان‌فر و ایازی، [[فرهنگ‌نامه'
جز (جایگزینی متن - ']] سعیدیان‌فر، محمد جعفر و ایازی، سید محمد علی، فرهنگ‌نامه' به ' سعیدیان‌فر و ایازی، [[فرهنگ‌نامه') |
جز (جایگزینی متن - 'سعیدیان‌فر، محمد جعفر و ایازی، سید محمد علی، [[فرهنگ‌نامه' به 'سعیدیان‌فر و ایازی، [[فرهنگ‌نامه') |
||
| خط ۴۰: | خط ۴۰: | ||
*{{متن قرآن|إِذْ دَخَلُوا عَلَيْهِ فَقَالُوا سَلَامًا قَالَ سَلَامٌ قَوْمٌ مُنْكَرُونَ}}<ref>«هنگامی که بر او وارد شدند و درود گفتند، او نیز درود گفت (و پنداشت) گروهی ناشناسند» سوره ذاریات، آیه ۲۵.</ref> | *{{متن قرآن|إِذْ دَخَلُوا عَلَيْهِ فَقَالُوا سَلَامًا قَالَ سَلَامٌ قَوْمٌ مُنْكَرُونَ}}<ref>«هنگامی که بر او وارد شدند و درود گفتند، او نیز درود گفت (و پنداشت) گروهی ناشناسند» سوره ذاریات، آیه ۲۵.</ref> | ||
'''نکات''': در این دسته از [[آیات]] هم به صورت کلی [[دستور]] به [[سلام]] و [[سلامت]] و [[دعوت]] به [[صلح]] و [[دوستی]] میان [[مؤمنان]] داده شده، و هم به یکایک [[پیامبران]] و یا برخی از [[پیامبران]] به طور مشخص [[سلام]] داده شده است و یا به [[مؤمنان]] گفته شده که به [[پیامبر]] [[سلام]] کنند. یا با [[نقل]] از [[ملائکه]] به [[انبیای پیشین]] مانند [[ابراهیم]] عرضه [[سلام]] شده است. مفهوم این دسته از [[آیات]] این است که [[پیامبر]] راه [[دوستی]] و [[گذشت]] را برای دیگران باز می‌کند. در نتیجه، [[سلام]] روشی با مشی [[میانه‌روی]] و [[تعادل]] در [[ارتباط]] [[اجتماعی]] است، به این معنا که نه [[صلح]] کل با [[دوست]] و [[دشمن]]، و [[ظالم]] و [[مظلوم]] است. و نه سر [[جنگ]] با همه دارد و تخم [[عداوت]] وکینه می‌پاشد، و به [[دلیل]] [[اختلاف]] [[اعتقادی]] و [[فکری]] سر [[دشمنی]] و [[غضب]] دارد. بر این اساس قلمرو [[سلام]]، [[انسانیت]] و [[اخلاق]] برای همه است. هیچ کسی از [[سلام]] موافق و مخالف مستثنی نیست و هر کس که تلقی [[برتری]] جویی و سر [[جنگ]] ندارد، [[سلام]] بر او مشتمل است. [[موحدان]] و [[مؤمنان]] با خود و دیگران [[سلام]] می‌کند<ref>[[محمد جعفر سعیدیان‌فر| | '''نکات''': در این دسته از [[آیات]] هم به صورت کلی [[دستور]] به [[سلام]] و [[سلامت]] و [[دعوت]] به [[صلح]] و [[دوستی]] میان [[مؤمنان]] داده شده، و هم به یکایک [[پیامبران]] و یا برخی از [[پیامبران]] به طور مشخص [[سلام]] داده شده است و یا به [[مؤمنان]] گفته شده که به [[پیامبر]] [[سلام]] کنند. یا با [[نقل]] از [[ملائکه]] به [[انبیای پیشین]] مانند [[ابراهیم]] عرضه [[سلام]] شده است. مفهوم این دسته از [[آیات]] این است که [[پیامبر]] راه [[دوستی]] و [[گذشت]] را برای دیگران باز می‌کند. در نتیجه، [[سلام]] روشی با مشی [[میانه‌روی]] و [[تعادل]] در [[ارتباط]] [[اجتماعی]] است، به این معنا که نه [[صلح]] کل با [[دوست]] و [[دشمن]]، و [[ظالم]] و [[مظلوم]] است. و نه سر [[جنگ]] با همه دارد و تخم [[عداوت]] وکینه می‌پاشد، و به [[دلیل]] [[اختلاف]] [[اعتقادی]] و [[فکری]] سر [[دشمنی]] و [[غضب]] دارد. بر این اساس قلمرو [[سلام]]، [[انسانیت]] و [[اخلاق]] برای همه است. هیچ کسی از [[سلام]] موافق و مخالف مستثنی نیست و هر کس که تلقی [[برتری]] جویی و سر [[جنگ]] ندارد، [[سلام]] بر او مشتمل است. [[موحدان]] و [[مؤمنان]] با خود و دیگران [[سلام]] می‌کند<ref>[[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم]]، ج۱، ص ۷۲۲.</ref>. | ||
== پرسش‌های وابسته == | == پرسش‌های وابسته == | ||