گریه: تفاوت میان نسخه‌ها

۵۴ بایت حذف‌شده ،  ‏۲۰ سپتامبر ۲۰۲۰
بدون خلاصۀ ویرایش
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{ویرایش غیرنهایی}} {{امامت}} <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233)...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱۵: خط ۱۵:
[[گریستن]] در سوگ [[شهدای کربلا]]، [[تجدید بیعت]] با [[عاشورا]] و [[فرهنگ]] [[شهادت]] و تغذیۀ [[فکری]] و [[روحی]] با این [[مکتب]] است و [[اشک]] ریختن، نوعی [[امضا]] کردن [[پیمان]] و قرار داد [[مودّت]] با [[سید]] الشهداست. [[ائمّه]] [[شیعه]]، [[گریستن]] بر [[مظلومیت اهل بیت]] و [[عزای حسینی]] را تأکید کرده و [[شهادت]] [[اشک]] را بر [[صداقت]] [[عشق]]، پذیرفته‌اند. [[امام صادق]]{{ع}} فرموده است: "نزد هر کس که ما یاد شویم و چشمانش [[اشک]] آلود شود، حتی اگر به اندازۀ بال مگسی باشد، [[خداوند]] گناهانش را می‌بخشاید، هر چند چون [[کف]] دریا فراوان باشد"<ref>وسائل الشیعه، ج۱۰، ص۳۹۱.</ref>. به گفتۀ صائب:
[[گریستن]] در سوگ [[شهدای کربلا]]، [[تجدید بیعت]] با [[عاشورا]] و [[فرهنگ]] [[شهادت]] و تغذیۀ [[فکری]] و [[روحی]] با این [[مکتب]] است و [[اشک]] ریختن، نوعی [[امضا]] کردن [[پیمان]] و قرار داد [[مودّت]] با [[سید]] الشهداست. [[ائمّه]] [[شیعه]]، [[گریستن]] بر [[مظلومیت اهل بیت]] و [[عزای حسینی]] را تأکید کرده و [[شهادت]] [[اشک]] را بر [[صداقت]] [[عشق]]، پذیرفته‌اند. [[امام صادق]]{{ع}} فرموده است: "نزد هر کس که ما یاد شویم و چشمانش [[اشک]] آلود شود، حتی اگر به اندازۀ بال مگسی باشد، [[خداوند]] گناهانش را می‌بخشاید، هر چند چون [[کف]] دریا فراوان باشد"<ref>وسائل الشیعه، ج۱۰، ص۳۹۱.</ref>. به گفتۀ صائب:


[[دستور]] [[امامان]] به [[گریستن]] بر [[امام حسین]]{{ع}} بسیار اکید است. [[امام رضا]]{{ع}} به [[ریان بن شبیب]] در [[حدیث]] مفصّلی فرمود: {{متن حدیث|يَا ابْنَ شَبِيبٍ إِنْ كُنْتَ بَاكِياً لِشَيْءٍ فَابْكِ لِلْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ{{ع}} فَإِنَّهُ ذُبِحَ كَمَا يُذْبَحُ الْكَبْشُ...}}<ref>وسائل الشیعه، ج۴۴، ص۲۸۶.</ref>. اگر بر چیزی [[گریه]] می‌کنی، بر [[حسین بن علی]] [[گریه]] کن، که او را همچون گوسفند، سر بریدند. در [[حدیث]] دیگری فرموده است: "[[محرّم]]، ماهی است که [[مردم]] دورۀ [[جاهلیت]] [[جنگ]] در آن را ناروا می‌دانستند، ولی در این ماه، [[دشمنان]]، [[خون]] ما را بناحق ریختند و [[هتک حرمت]] ما نمودند و [[فرزندان]] و [[بانوان]] ما را به [[اسارت]] گرفتند و به خیمه‌های ما [[آتش]] زدند و [[غارت]] کردند و در کار ما، برای [[رسول خدا]] هیچ حرمتی را رعایت نکردند. روز [[حسین]] ([[عاشورا]]) پلک‌های ما را مجروح و اشک‌هایمان را جاری کرد و ما از [[سرزمین]] [[کربلا]]، [[گرفتاری]] و [[رنج]] به [[میراث]] بردیم. پس باید بر کسی همچون [[حسین]]، گریه‌کنندگان بگریند، که [[گریه]] بر او، [[گناهان بزرگ]] را هم فرو می‌ریزد"<ref>وسائل الشیعه، ج۴۴، ص۲۸۳.</ref>.
[[دستور]] [[امامان]] به [[گریستن]] بر [[امام حسین]]{{ع}} بسیار اکید است. [[امام رضا]]{{ع}} به [[ریان بن شبیب]] در [[حدیث]] مفصّلی فرمود: {{متن حدیث|يَا ابْنَ شَبِيبٍ إِنْ كُنْتَ بَاكِياً لِشَيْءٍ فَابْكِ لِلْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ{{ع}} فَإِنَّهُ ذُبِحَ كَمَا يُذْبَحُ الْكَبْشُ...}}<ref>وسائل الشیعه، ج۴۴، ص۲۸۶.</ref>. اگر بر چیزی گریه می‌کنی، بر [[حسین بن علی]] گریه کن، که او را همچون گوسفند، سر بریدند. در [[حدیث]] دیگری فرموده است: "[[محرّم]]، ماهی است که [[مردم]] دورۀ [[جاهلیت]] [[جنگ]] در آن را ناروا می‌دانستند، ولی در این ماه، [[دشمنان]]، [[خون]] ما را بناحق ریختند و [[هتک حرمت]] ما نمودند و [[فرزندان]] و [[بانوان]] ما را به [[اسارت]] گرفتند و به خیمه‌های ما [[آتش]] زدند و [[غارت]] کردند و در کار ما، برای [[رسول خدا]] هیچ حرمتی را رعایت نکردند. روز [[حسین]] ([[عاشورا]]) پلک‌های ما را مجروح و اشک‌هایمان را جاری کرد و ما از [[سرزمین]] [[کربلا]]، [[گرفتاری]] و [[رنج]] به [[میراث]] بردیم. پس باید بر کسی همچون [[حسین]]، گریه‌کنندگان بگریند، که گریه بر او، [[گناهان بزرگ]] را هم فرو می‌ریزد"<ref>وسائل الشیعه، ج۴۴، ص۲۸۳.</ref>.
خود [[امام حسین]]{{ع}} فرموده است: {{متن حدیث|أَنَا قَتِيلُ اَلْعَبْرَةِ لاَ يَذْكُرُنِي مُؤْمِنٌ إِلاَّ بَكَى}}<ref>وسائل الشیعه، ج۴۴، ص۲۷۹.</ref>. من کشتۀ اشکم، هیچ مؤمنی مرا یاد نمی‌کند مگر آنکه (بخاطر مصیبت‌هایم) می‌گرید. [[امام سجاد]]{{ع}} بیست سال بر [[امام حسین]]{{ع}} گریست و هرگز طعامی پیش او نمی‌گذاشتند مگر آنکه [[گریه]] می‌کرد<ref>وسائل الشیعه، ج۴۶، ص۱۰۸.</ref>. به فرمودۀ [[امام صادق]]{{ع}}: هر ناله و گریه‌ای [[ناپسند]] و [[مکروه]] است، مگر نالیدن و [[گریستن]] بر [[حسین]]{{ع}}: {{متن حدیث|كُلُّ اَلْجَزَعِ وَ اَلْبُكَاءِ مَكْرُوهٌ سِوَى اَلْجَزَعِ وَ اَلْبُكَاءِ عَلَى اَلْحُسَيْنِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ}}<ref>بحار الأنوار، ج۴۵، ص۳۱۳.</ref>.
خود [[امام حسین]]{{ع}} فرموده است: {{متن حدیث|أَنَا قَتِيلُ اَلْعَبْرَةِ لاَ يَذْكُرُنِي مُؤْمِنٌ إِلاَّ بَكَى}}<ref>وسائل الشیعه، ج۴۴، ص۲۷۹.</ref>. من کشتۀ اشکم، هیچ مؤمنی مرا یاد نمی‌کند مگر آنکه (بخاطر مصیبت‌هایم) می‌گرید. [[امام سجاد]]{{ع}} بیست سال بر [[امام حسین]]{{ع}} گریست و هرگز طعامی پیش او نمی‌گذاشتند مگر آنکه گریه می‌کرد<ref>وسائل الشیعه، ج۴۶، ص۱۰۸.</ref>. به فرمودۀ [[امام صادق]]{{ع}}: هر ناله و گریه‌ای [[ناپسند]] و [[مکروه]] است، مگر نالیدن و [[گریستن]] بر [[حسین]]{{ع}}: {{متن حدیث|كُلُّ اَلْجَزَعِ وَ اَلْبُكَاءِ مَكْرُوهٌ سِوَى اَلْجَزَعِ وَ اَلْبُكَاءِ عَلَى اَلْحُسَيْنِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ}}<ref>بحار الأنوار، ج۴۵، ص۳۱۳.</ref>.


هم [[گریستن]]، هم گریاندن، هم خود را شبیه گریه‌کنندگان در آوردن (تباکی) [[پسندیده]] است و [[اجر]] دارد. این همه [[فضیلت]] که برای [[گریه]] بر [[حسین]]{{ع}} بیان شده و اینکه [[اشک]] چشم، [[آتش دوزخ]] را فرو می‌نشاند و [[غمگین]] شدن در سوگ [[شهیدان کربلا]] ایمنی از [[عذاب]] است، در صورتی است که [[گناه]] و [[فسق]] و [[آلودگی]] [[انسان]] در حدّی نباشد که [[مانع]] رسیدن این [[فیض الهی]] گردد. اشکی که [[مبیّن]] [[پیوند عاطفی]] و رابطۀ مکتبی و [[اتصال روحی]] با [[راه]] و [[فکر]] و خط [[ائمّه]] و [[سید]] الشهداست، حتما [[زمینه‌ساز]] [[پرهیز از گناه]] می‌گردد. به تعبیر [[شهید]] مطهّری: "[[گریه]] بر [[شهید]]، [[شرکت]] در حماسۀ او و هماهنگی با [[روح]] او و موافقت با [[نشاط]] او و حرکت اوست... [[امام حسین]]{{ع}} بواسطۀ [[شخصیّت]] عالی‌قدرش، بواسطۀ [[شهادت]] قهرمانانه‌اش، مالک قلب‌ها و [[احساسات]] صدها میلیون [[انسان]] است. اگر کسانی که بر این مخزن [[عظیم]] و گرانقدر احساسی و [[روحی]] گمارده شدند، یعنی سخنرانان مذهبی، بتوانند از این مخزن [[عظیم]] در جهت هم شکل کردن و همرنگ کردن و هم [[احساس]] کردن روح‌ها با [[روح]] [[عظیم]] [[حسینی]] بهره برداری صحیح کنند، [[جهانی]] [[اصلاح]] خواهد شد"<ref>شهید (ضمیمۀ قیام و انقلاب مهدی)، ص۱۲۴ و ۱۲۵.</ref>. پس مهمّ، [[شناخت]] فلسفۀ [[گریه]] در راستای احیای [[عاشورا]] و زنده نگه‌داشتن [[مراسم]] [[حسینی]] و [[فرهنگ]] کربلاست، نه [[گناه]] کردن و [[آلودگی]]، به [[امید]] [[پاک]] شدن با چند قطره [[اشک]]! معلوم نیست که [[دل]] و [[جان]] [[آلوده]]، آن همسویی را با [[امام]] داشته باشد که با یاد مصائبش [[گریه]] کند.
هم [[گریستن]]، هم گریاندن، هم خود را شبیه گریه‌کنندگان در آوردن (تباکی) [[پسندیده]] است و [[اجر]] دارد. این همه [[فضیلت]] که برای گریه بر [[حسین]]{{ع}} بیان شده و اینکه [[اشک]] چشم، [[آتش دوزخ]] را فرو می‌نشاند و [[غمگین]] شدن در سوگ [[شهیدان کربلا]] ایمنی از [[عذاب]] است، در صورتی است که [[گناه]] و [[فسق]] و [[آلودگی]] [[انسان]] در حدّی نباشد که [[مانع]] رسیدن این [[فیض الهی]] گردد. اشکی که [[مبیّن]] [[پیوند عاطفی]] و رابطۀ مکتبی و [[اتصال روحی]] با [[راه]] و [[فکر]] و خط [[ائمّه]] و [[سید]] الشهداست، حتما [[زمینه‌ساز]] [[پرهیز از گناه]] می‌گردد. به تعبیر [[شهید]] مطهّری: "گریه بر [[شهید]]، [[شرکت]] در حماسۀ او و هماهنگی با [[روح]] او و موافقت با [[نشاط]] او و حرکت اوست... [[امام حسین]]{{ع}} بواسطۀ [[شخصیّت]] عالی‌قدرش، بواسطۀ [[شهادت]] قهرمانانه‌اش، مالک قلب‌ها و [[احساسات]] صدها میلیون [[انسان]] است. اگر کسانی که بر این مخزن [[عظیم]] و گرانقدر احساسی و [[روحی]] گمارده شدند، یعنی سخنرانان مذهبی، بتوانند از این مخزن [[عظیم]] در جهت هم شکل کردن و همرنگ کردن و هم [[احساس]] کردن روح‌ها با [[روح]] [[عظیم]] [[حسینی]] بهره برداری صحیح کنند، [[جهانی]] [[اصلاح]] خواهد شد"<ref>شهید (ضمیمۀ قیام و انقلاب مهدی)، ص۱۲۴ و ۱۲۵.</ref>. پس مهمّ، [[شناخت]] فلسفۀ گریه در راستای احیای [[عاشورا]] و زنده نگه‌داشتن [[مراسم]] [[حسینی]] و [[فرهنگ]] کربلاست، نه [[گناه]] کردن و [[آلودگی]]، به [[امید]] [[پاک]] شدن با چند قطره [[اشک]]! معلوم نیست که [[دل]] و [[جان]] [[آلوده]]، آن همسویی را با [[امام]] داشته باشد که با یاد مصائبش گریه کند.
[[گریه]] در [[فرهنگ عاشورا]]، [[سلاح]] همیشه برّانی است که فریاد [[اعتراض]] به [[ستمگران]] را دارد. "[[اشک]]"، [[زبان]] [[دل]] است و [[گریه]]، فریاد عصر [[مظلومیّت]]. [[رسالت]] [[اشک]] نیز [[پاسداری]] از "[[خون]] [[شهید]]" است. [[امام خمینی]] فرمود: "هر مکتبی، تا پایش سینه‌زن نباشد، تا پایش گریه‌کن نباشد، تا پایش توی سر و سینه‌زن نباشد [[حفظ]] نمی‌شود..."<ref>صحیفه نور، ج۸، ص۷۰.</ref>، "[[گریه]] کردن بر [[شهید]]، نگه‌داشتن، زنده نگه‌داشتن [[نهضت]] است"<ref>صحیفه نور، ج۱۰، ص۳۱.</ref>، "[[گریه]] کردن بر [[عزای امام حسین]]، زنده نگه‌داشتن [[نهضت]] و زنده نگه‌داشتن همین معنی است که یک جمعیت کمی در مقابل یک امپراطور بزرگ ایستاد...، آنها از همین گریه‌ها می‌ترسند، برای اینکه گریه‌ای است که [[گریه]] بر [[مظلوم]] است، فریاد مقابل [[ظالم]] است"<ref>صحیفه نور، ج۱۰، ص۳۱.</ref>.
گریه در [[فرهنگ عاشورا]]، [[سلاح]] همیشه برّانی است که فریاد [[اعتراض]] به [[ستمگران]] را دارد. "[[اشک]]"، [[زبان]] [[دل]] است و گریه، فریاد عصر [[مظلومیّت]]. [[رسالت]] [[اشک]] نیز [[پاسداری]] از "[[خون]] [[شهید]]" است. [[امام خمینی]] فرمود: "هر مکتبی، تا پایش سینه‌زن نباشد، تا پایش گریه‌کن نباشد، تا پایش توی سر و سینه‌زن نباشد [[حفظ]] نمی‌شود..."<ref>صحیفه نور، ج۸، ص۷۰.</ref>، "گریه کردن بر [[شهید]]، نگه‌داشتن، زنده نگه‌داشتن [[نهضت]] است"<ref>صحیفه نور، ج۱۰، ص۳۱.</ref>، "گریه کردن بر [[عزای امام حسین]]، زنده نگه‌داشتن [[نهضت]] و زنده نگه‌داشتن همین معنی است که یک جمعیت کمی در مقابل یک امپراطور بزرگ ایستاد...، آنها از همین گریه‌ها می‌ترسند، برای اینکه گریه‌ای است که گریه بر [[مظلوم]] است، فریاد مقابل [[ظالم]] است"<ref>صحیفه نور، ج۱۰، ص۳۱.</ref>.


[[اشک]]، سر فصل [[محبّت]] و [[مودّت]] است و برخاسته از عشقی است که [[خداوند]] در دلها قرار داده که نسبت به [[حسین بن علی]]{{ع}} مجذوب می‌شود. به فرمودۀ [[رسول خدا]]{{صل}}:
[[اشک]]، سر فصل [[محبّت]] و [[مودّت]] است و برخاسته از عشقی است که [[خداوند]] در دلها قرار داده که نسبت به [[حسین بن علی]]{{ع}} مجذوب می‌شود. به فرمودۀ [[رسول خدا]]{{صل}}:
{{متن حدیث|إِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَيْنِ حَرَارَةً فِي قُلُوبِ الْمُؤْمِنِينَ لاَ تَبْرُدُ أَبَداً}}<ref>جامع احادیث الشیعه، ج۱۲، ص۵۵۶.</ref>. برای [[شهادت]] [[حسین]]{{ع}} حرارت و گرمایی در دل‌های [[مؤمنان]] است که هرگز سرد و خاموش نمی‌شود.
{{متن حدیث|إِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَيْنِ حَرَارَةً فِي قُلُوبِ الْمُؤْمِنِينَ لاَ تَبْرُدُ أَبَداً}}<ref>جامع احادیث الشیعه، ج۱۲، ص۵۵۶.</ref>. برای [[شهادت]] [[حسین]]{{ع}} حرارت و گرمایی در دل‌های [[مؤمنان]] است که هرگز سرد و خاموش نمی‌شود.


امروز هم، [[اشک]] و [[گریه]]، رابط ما با [[حسین]] است و ما با [[شوری]] اشک‌هایمان، سر سفرۀ [[محبّت]] [[سید الشهدا]] نشسته‌ایم و نمک پروردۀ [[ابا عبدالله]] هستیم، از این رو، این مهر با شیر [[مادر]] در [[جان]] ما وارد شده و با [[جان]] هم به در می‌شود<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۴۱۲.</ref>.
امروز هم، [[اشک]] و گریه، رابط ما با [[حسین]] است و ما با [[شوری]] اشک‌هایمان، سر سفرۀ [[محبّت]] [[سید الشهدا]] نشسته‌ایم و نمک پروردۀ [[ابا عبدالله]] هستیم، از این رو، این مهر با شیر [[مادر]] در [[جان]] ما وارد شده و با [[جان]] هم به در می‌شود<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۴۱۲.</ref>.


== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==
خط ۳۵: خط ۳۵:
{{پانویس2}}
{{پانویس2}}


[[رده:بنی]]
[[رده:گریه]]
[[رده:مدخل فرهنگ عاشورا]]
[[رده:مدخل فرهنگ عاشورا]]
۷۵٬۸۷۱

ویرایش