آشتی در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها
←اهمیت آشتی
| خط ۳۱: | خط ۳۱: | ||
#"شَفع": به معنای انضمام چیزی به چیز دیگر است<ref>لسان‌العرب، ج۷، ص۱۵۰، «شفع»؛ التحقیق، ج ۶، ص ۸۲، «شفع».</ref> و در [[آیه]] {{متن قرآن|مَنْ يَشْفَعْ شَفَاعَةً حَسَنَةً يَكُنْ لَهُ نَصِيبٌ مِنْهَا وَمَنْ يَشْفَعْ شَفَاعَةً سَيِّئَةً يَكُنْ لَهُ كِفْلٌ مِنْهَا وَكَانَ اللَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ مُقِيتًا}}<ref>«هر کس میانجیگری نیکویی کند بهره‌ای از آن می‌برد و آنکه میانجیگری بدی نماید، سهمی از (بدی) آن از آن اوست؛ و خداوند بر هر چیز تواناست» سوره نساء، آیه ۸۵.</ref> به معنای [[شفاعت]] برای [[کار خیر]] آمده است<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[آشتی (مقاله)| مقاله «آشتی»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱.</ref>. | #"شَفع": به معنای انضمام چیزی به چیز دیگر است<ref>لسان‌العرب، ج۷، ص۱۵۰، «شفع»؛ التحقیق، ج ۶، ص ۸۲، «شفع».</ref> و در [[آیه]] {{متن قرآن|مَنْ يَشْفَعْ شَفَاعَةً حَسَنَةً يَكُنْ لَهُ نَصِيبٌ مِنْهَا وَمَنْ يَشْفَعْ شَفَاعَةً سَيِّئَةً يَكُنْ لَهُ كِفْلٌ مِنْهَا وَكَانَ اللَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ مُقِيتًا}}<ref>«هر کس میانجیگری نیکویی کند بهره‌ای از آن می‌برد و آنکه میانجیگری بدی نماید، سهمی از (بدی) آن از آن اوست؛ و خداوند بر هر چیز تواناست» سوره نساء، آیه ۸۵.</ref> به معنای [[شفاعت]] برای [[کار خیر]] آمده است<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[آشتی (مقاله)| مقاله «آشتی»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱.</ref>. | ||
==اهمیت [[آشتی]]== | ==اهمیت [[آشتی]]== | ||
*اهمیت [[صلح]] و [[آشتی]] تا به آن حد است که [[مؤمنان]] همگی [[مأمور]] به تحقق آن شده‌اند مانند [[فرمان]] به [[اصلاح ذات البین]]: {{متن قرآن|وَأَصْلِحُوا ذَاتَ بَيْنِكُمْ}}<ref>«و میانه خود را سازش دهید» سوره انفال، آیه ۱.</ref> و با بیان [[آیه]] {{متن قرآن|وَالصُّلْحُ خَيْرٌ}}<ref>«و سازش نیکوتر است» سوره نساء، آیه ۱۲۸.</ref> اهمیت و [[فلسفه]] [[آشتی]] را بیان می‌دارد و [[آیه]] {{متن قرآن|وَإِنْ تُصْلِحُوا وَتَتَّقُوا فَإِنَّ اللَّهَ كَانَ غَفُورًا رَحِيمًا}}<ref>«و اگر (میان خود و او را) سازش دهید و پرهیزگاری ورزید بی‌گمان خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره نساء، آیه ۱۲۹.</ref>؛ صلح‌ورزی و [[تقوا]] پیشگی، [[آمرزش الهی]] را به دنبال دارد<ref>محمد علی کوشا|کوشا، محمد علی]]، [[آشتی - کوشا (مقاله)|مقاله «آشتی»]]، [[دانشنامه معاصر قرآن کریم (کتاب)|دانشنامه معاصر قرآن کریم]]، ص۴۹-۵۰.</ref>. | *اهمیت [[صلح]] و [[آشتی]] تا به آن حد است که [[مؤمنان]] همگی [[مأمور]] به تحقق آن شده‌اند مانند [[فرمان]] به [[اصلاح ذات البین]]: {{متن قرآن|وَأَصْلِحُوا ذَاتَ بَيْنِكُمْ}}<ref>«و میانه خود را سازش دهید» سوره انفال، آیه ۱.</ref> و با بیان [[آیه]] {{متن قرآن|وَالصُّلْحُ خَيْرٌ}}<ref>«و سازش نیکوتر است» سوره نساء، آیه ۱۲۸.</ref> اهمیت و [[فلسفه]] [[آشتی]] را بیان می‌دارد و [[آیه]] {{متن قرآن|وَإِنْ تُصْلِحُوا وَتَتَّقُوا فَإِنَّ اللَّهَ كَانَ غَفُورًا رَحِيمًا}}<ref>«و اگر (میان خود و او را) سازش دهید و پرهیزگاری ورزید بی‌گمان خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره نساء، آیه ۱۲۹.</ref>؛ صلح‌ورزی و [[تقوا]] پیشگی، [[آمرزش الهی]] را به دنبال دارد<ref>[[محمد علی کوشا|کوشا، محمد علی]]، [[آشتی - کوشا (مقاله)|مقاله «آشتی»]]، [[دانشنامه معاصر قرآن کریم (کتاب)|دانشنامه معاصر قرآن کریم]]، ص۴۹-۵۰.</ref>. | ||
*از مجموع [[آیات قرآن]]، اهمّیّت [[صلح]] و [[سازش]] استفاده می‌شود که می‌توان آنرا در مجموعه ذیل عنوان کرد: | *از مجموع [[آیات قرآن]]، اهمّیّت [[صلح]] و [[سازش]] استفاده می‌شود که می‌توان آنرا در مجموعه ذیل عنوان کرد: | ||
===[[خداوند]]، زمینه ساز [[آشتی]]=== | ===[[خداوند]]، زمینه ساز [[آشتی]]=== | ||
| خط ۵۰: | خط ۵۰: | ||
#'''[[قهر]] و [[تنبیه بدنی]]:''' زنانی را که از [[نافرمانی]] آنان [[بیم]] دارید، نخست پندشان دهید؛ بعد در خواب‌گاه از ایشان دوری گزینید واگر آن‌هم تأثیر نکرد، آنان را [[تنبیه بدنی]] کنید: {{متن قرآن|وَاللَّاتِي تَخَافُونَ نُشُوزَهُنَّ فَعِظُوهُنَّ وَاهْجُرُوهُنَّ فِي الْمَضَاجِعِ وَاضْرِبُوهُنَّ }}<ref>«و آن زنان را که از نافرمانیشان بیم دارید (نخست) پندشان دهید و (اگر تأثیر نکرد) در خوابگاه‌ها از آنان دوری گزینید و (باز اگر تأثیر نکرد) بزنیدشان » سوره نساء، آیه ۳۴.</ref> این اقدام‌ها در صورتی جایز است‌که [[نشوز]] [[زن]] به مرحله شدیدی رسیده باشد و به قصد [[اصلاح]] و استمرار [[زندگی]] [[زناشویی]] صورت گیرد، نه به قصد [[انتقام]] و تشفّی [[دل]].<ref>الفرقان، ج ۵ و ۶، ص ۵۱.</ref> [[تنبیه بدنی]] باید ملایم و [[ضعیف]] باشد؛ به طوری که موجب شکستگی، مجروح شدن یا کبودی [[بدن]] نشود.<ref>نمونه، ج ۳، ص ۳۷۳.</ref> | #'''[[قهر]] و [[تنبیه بدنی]]:''' زنانی را که از [[نافرمانی]] آنان [[بیم]] دارید، نخست پندشان دهید؛ بعد در خواب‌گاه از ایشان دوری گزینید واگر آن‌هم تأثیر نکرد، آنان را [[تنبیه بدنی]] کنید: {{متن قرآن|وَاللَّاتِي تَخَافُونَ نُشُوزَهُنَّ فَعِظُوهُنَّ وَاهْجُرُوهُنَّ فِي الْمَضَاجِعِ وَاضْرِبُوهُنَّ }}<ref>«و آن زنان را که از نافرمانیشان بیم دارید (نخست) پندشان دهید و (اگر تأثیر نکرد) در خوابگاه‌ها از آنان دوری گزینید و (باز اگر تأثیر نکرد) بزنیدشان » سوره نساء، آیه ۳۴.</ref> این اقدام‌ها در صورتی جایز است‌که [[نشوز]] [[زن]] به مرحله شدیدی رسیده باشد و به قصد [[اصلاح]] و استمرار [[زندگی]] [[زناشویی]] صورت گیرد، نه به قصد [[انتقام]] و تشفّی [[دل]].<ref>الفرقان، ج ۵ و ۶، ص ۵۱.</ref> [[تنبیه بدنی]] باید ملایم و [[ضعیف]] باشد؛ به طوری که موجب شکستگی، مجروح شدن یا کبودی [[بدن]] نشود.<ref>نمونه، ج ۳، ص ۳۷۳.</ref> | ||
#'''جواز [[جنگ]] با [[مؤمنان]]:''' [[قرآن]]، جلوگیری از [[ظلم]] و برقراری [[سازش]] میان دو گروه از [[مؤمنان]] را هرچند به [[جنگ]] با [[ظالم]] بینجامد، لازم شمرده است: {{متن قرآن|وَإِنْ طَائِفَتَانِ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ اقْتَتَلُوا فَأَصْلِحُوا بَيْنَهُمَا فَإِنْ بَغَتْ إِحْدَاهُمَا عَلَى الْأُخْرَى فَقَاتِلُوا الَّتِي تَبْغِي حَتَّى تَفِيءَ إِلَى أَمْرِ اللَّهِ فَإِنْ فَاءَتْ فَأَصْلِحُوا بَيْنَهُمَا بِالْعَدْلِ وَأَقْسِطُوا إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُقْسِطِينَ}}<ref>«و اگر دو دسته از مؤمنان جنگ کنند، میان آنان را آشتی دهید پس اگر یکی از آن دو بر دیگری ستم کرد با آن کس که ستم می‌کند جنگ کنید تا به فرمان خداوند باز گردد و چون بازگشت، میان آن دو با دادگری آشتی دهید و دادگری ورزید که خداوند دادگران را دوست می‌دارد» سوره حجرات، آیه ۹.</ref> برخی [[بغی]] را به تعدّی و [[تجاوز]] [[تفسیر]] کرده و گفته‌اند: مقصود [[آیه]]، [[نزاع]] و کشمکش‌هایی است که میان دو گروه از [[مؤمنان]] رخ می‌دهد.<ref>کنزالعرفان، ج ۱، ص ۳۸۶ و ۳۸۷.</ref> بعضی از [[شأن]] نزول‌هایی که برای این [[آیه]] [[نقل]] شده نیز این معنا را [[تأیید]] می‌کند<ref>مجمع‌البیان، ج ۹، ص ۱۹۹.</ref>؛ البتّه استفاده از [[قدرت]] در راه‌اصلاح میان [[مؤمنان]] در صورتی جایز است که [[اختلاف]] از طریق مسالمت‌آمیز حل نشود <ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[آشتی (مقاله)| مقاله «آشتی»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱.</ref>. | #'''جواز [[جنگ]] با [[مؤمنان]]:''' [[قرآن]]، جلوگیری از [[ظلم]] و برقراری [[سازش]] میان دو گروه از [[مؤمنان]] را هرچند به [[جنگ]] با [[ظالم]] بینجامد، لازم شمرده است: {{متن قرآن|وَإِنْ طَائِفَتَانِ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ اقْتَتَلُوا فَأَصْلِحُوا بَيْنَهُمَا فَإِنْ بَغَتْ إِحْدَاهُمَا عَلَى الْأُخْرَى فَقَاتِلُوا الَّتِي تَبْغِي حَتَّى تَفِيءَ إِلَى أَمْرِ اللَّهِ فَإِنْ فَاءَتْ فَأَصْلِحُوا بَيْنَهُمَا بِالْعَدْلِ وَأَقْسِطُوا إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُقْسِطِينَ}}<ref>«و اگر دو دسته از مؤمنان جنگ کنند، میان آنان را آشتی دهید پس اگر یکی از آن دو بر دیگری ستم کرد با آن کس که ستم می‌کند جنگ کنید تا به فرمان خداوند باز گردد و چون بازگشت، میان آن دو با دادگری آشتی دهید و دادگری ورزید که خداوند دادگران را دوست می‌دارد» سوره حجرات، آیه ۹.</ref> برخی [[بغی]] را به تعدّی و [[تجاوز]] [[تفسیر]] کرده و گفته‌اند: مقصود [[آیه]]، [[نزاع]] و کشمکش‌هایی است که میان دو گروه از [[مؤمنان]] رخ می‌دهد.<ref>کنزالعرفان، ج ۱، ص ۳۸۶ و ۳۸۷.</ref> بعضی از [[شأن]] نزول‌هایی که برای این [[آیه]] [[نقل]] شده نیز این معنا را [[تأیید]] می‌کند<ref>مجمع‌البیان، ج ۹، ص ۱۹۹.</ref>؛ البتّه استفاده از [[قدرت]] در راه‌اصلاح میان [[مؤمنان]] در صورتی جایز است که [[اختلاف]] از طریق مسالمت‌آمیز حل نشود <ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[آشتی (مقاله)| مقاله «آشتی»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱.</ref>. | ||
==موانع [[آشتی]]== | ==موانع [[آشتی]]== | ||
*عوامل [[اختلاف]] عبارت است از: | *عوامل [[اختلاف]] عبارت است از: | ||