سهل بن حنیف اوسی: تفاوت میان نسخه‌ها

سرانجام، سهل بن حنیف در [[سال ۳۸ هجری]] در [[کوفه]] از [[دنیا]] رفت<ref>الطبقات الکبری، ابن سعد، ج۳، ص۳۶۰.</ref>. [[امیرمؤمنان علی]]{{ع}} نسبت به [[سهل بن حنیف]] رفتارهایی داشته که از آنها [[کثرت]] علاقه و [[محبت]] آن [[حضرت]] به او آشکار می‌شود. از جمله، حضرت در [[مرگ]] سهل خیلی ناراحت شد و بر [[زندگی]] گذشته او [[تأسف]] خورد که به خاطر [[دوستی]] او و [[خاندان پیامبر]]{{صل}} همواره با [[مصایب]] [[دست]] به گریبان بود و فرمود: {{متن حدیث|لو احبنی جبل لتهافت}}؛ (اگر کوهی مرا [[دوست]] بدارد متلاشی می‌شود)<ref>نهج البلاغه، ص۴۸۸: {{عربی|و قال: و قد توفی سهل بن حنیف الانصاری بالکوفة بعد مرجعه من صفین و کان من احب احب الناس الیه لو احبنی جبل لتهافت قال الرضی و معنی ذلک ان المحنة تغلط علیه فتسرع المصائب الیه و لا یفعل ذلک الا بالاتقیاء الابرار و المصطفین الاخیار: و هذا مثل قوله{{ع}}: من احبنا اهل البیت فلیستعد للفقر جلبابا}}؛ پس از بازگشت از جنگ صفین، یکی از یاران دوست داشتنی امام، سهل بن حنیف از دنیا رفت. امام فرمود: اگر کوهی مرا دوست بدارد، در هم فرو می‌ریزد. یعنی مصیبت‌ها، به سرعت به سراغ او آید، که این سرنوشت در انتظار پرهیزکاران و برگزیدگان خداست، و درود خدا بر او، فرمود: هر کس ما اهل بیت پیامبر را دوست بدارد، پس باید فقر را چونان لباس رویین بپذیرد. یعنی آماده انواع محرومیت‌ها باشد.</ref>. هم‌چنین [[امام]]{{ع}} در [[نماز]] بر سهل [[رفتار]] عجیبی کرد؛ [[امام علی]]{{ع}} پس از آن‌که بر او نماز خواند، هرگاه جمعیت تازه‌ای می‌آمد نماز را تکرار می‌کرد، تا این که پنج بار بر او نماز گزارد و در نتیجه بیست و پنج [[تکبیر]] گفت<ref>فروع کافی، کلینی، ج۳، ص۱۸۶.</ref>. [[امیرمؤمنان علی]]{{ع}} خود، او را در پارچه قرمز رنگی [[کفن]] و [[دفن]] فرمود<ref>فروع کافی، کلینی، ج۳، ص۱۴۹ و هم‌چنین کشی در رجال خود از امام باقر{{ع}} روایت می‌کند که امیرالمؤمنین{{ع}} او را در یک پارچه قرمز کفن کردند، و از حسن بن زید روایت کرده که علی{{ع}} هفت تکبیر بر جنازه سهل بن حنیف گفتند، و فرمود: اگر هفتاد تکبیر هم بگویم او شایسته است. راوی گوید: سهل بن حنیف در جنگ بدر شرکت داشت. در روایت دیگری از امام صادق{{ع}} روایت شده که علی{{ع}} پنج تکبیر بر جنازه سهل بن حنیف که از مجاهدین جنگ بدر بود، گفتند، بعد چند قدم او را بردند و بار دیگر بر زمین نهادند و پنج تکبیر گفتند، و این کار را تکرار کردند تا آن‌گاه که بر وی بیست و پنج تکبیر گفتند (الغارات، ثقفی کوفی، ترجمه: عطاردی، ص۴۳۷).</ref>.<ref>[[حبیب عباسی|عباسی، حبیب]]، [[سلمان فارسی - عباسی (مقاله)|مقاله «سلمان فارسی»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۲ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۲، ص:۲۴۳-۲۴۴.</ref>