بحث:صعصعة بن صوحان در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[صعصعة بن صوحان العبدی]]<ref>عبدی: این نسب طایفه عبدالقیس است که جزء قبیله ربیعه محسوب می‌شود و منسوبان به این قبیله را عبدی یا عبقسی می‌گویند. (الانساب، سمعانی، ج۹، ص۱۹۱) نسب وی عبارت است از: صعصعة بن صوحان بن حجر بن الحارث بن نزار ابوعر (ابوعرو) و یقال ابوطلحه العبدی (الغارات، ثقفی کوفی، ج۲، ص۸۹۱؛ تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، ج۲۴، ص۲۸۸۱-۲۸۸۹).</ref> و برادرانش، [[زید]] و سیحان<ref>الغارات، ثقفی کوفی، ج۲، ص۸۹۱.</ref>، از [[قبیله عبدالقیس]]<ref>الغارات، ثقفی کوفی، ج۲، ص۸۹۱؛ المعارف، ابن قتیبه، ص۴۰۲؛ لسان العرب، ابن منظور، ج۲، ص۵۲۱.</ref> و [[خانواده]] صوحان به طرفداری از [[علی]]{{ع}} معروف هستند<ref>الغارات، ثقفی کوفی، ج۲، ص۷۸۹.</ref>. بین [[اهل]] قلم و [[فریقین]] [[اختلاف]] است که آیا وی جزء [[صحابه رسول خدا]]{{صل}} شمرده می‌شود یا نه. عده‌ای وی را [[صحابی]]<ref>منتهی المطلب، علامه حلی، ج۲، ص۸۲ (پاورقی)؛ اسدالغابه، ابن اثیر، ج۲، ص۴۰۲؛ الاصابه، ابن حجر، ج۳، ص۳۴۸؛ ابن عبدالبر، ابن منده و ابونعیم این نظر را دارند. (الذریعه، آقا بزرگ تهرانی، ج۲، ص۶۰۷).</ref> و عده‌ای نیز وی را جزء [[تابعین]] می‌دانند<ref>{{عربی|واقع التقية عند المذاهب و الفرق الاسلامية من غير الشيعة الامامية}}، ثامر هاشم، ص۳۵، الاصابه، ابن حجر، ج۳، ص۳۴۸؛ تقریب التهذیب، ابن حجر، ج۱، ص۴۳۷؛ شیخ طوسی، کشی، برقی و نجاشی در کتاب‌های رجال خود (الذریعه، آقا بزرگ تهرانی، ج۲، ص۶۰۷). وسائل الشیعه، شیخ حر عاملی، ج۳، ص۳۹۳؛ معجم رجال الحدیث، خویی، ج۹، ص۱۰۵.</ref>.<ref>[[سید حمید روحانی|روحانی، سید حمید]]، [[صعصعه بن صوحان العبدی (مقاله)|مقاله «صعصعه بن صوحان العبدی»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۲ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۲، ص:۳۱۷.</ref>

یکی از امتیازات صعصعه و برادرانش [[شهرت]] آنها در عرصه [[ادبیات]] و [[شعر]] است<ref>الاستیعاب، ابن عبدالبر، ج۱، ص۳۴۵؛ معالم العلماء، ابن‌شهرآشوب، ص۱۳۸؛ الذریعه، آقابزرگ تهرانی، ج۹، ص۶۰۷.</ref> و خود او به عنوان [[خطیب]] و [[سخنوری]] توانا<ref>البیان و التبیین، جاحظ، ج۱، ص۹۸. البته جاحظ مدعی است که وی نزد علی{{ع}} خطبه‌ای نخوانده است (البیان و التبیین، ج۱، ص۱۷۶) ولی باید توجه داشت که علی{{ع}} درباره وی فرموده است: {{متن حدیث|هَذَا اَلْخَطِيبُ اَلشَّحْشَحُ}}؛ این فرد، خطیب ماهری است. (شرح الاخبار، قاضی نعمان مغربی، ج۲، ص۵۳ (پاورقی)) و هم‌چنین امام علی{{ع}} فصاحت وی را ستوده است. ابن ندیم وی را خطیب می‌داند. (ر.ک: الذریعه، آقابزرگ، ج۲، ص۶۰۷؛ تذکرة الحفاظ، ذهبی، ج۱، ص۸۳).</ref> توانسته است در [[یاری]] [[اهل بیت]]{{عم}} به عنوان فردی شاخص بدرخشد به طوری که وی را لسان [[اهل کوفه]] خوانده‌اند<ref>البرصان و العرجان و العسیان و الحولان، جاحظ، ص۳۸۲.</ref>؛ [[شعبی]] مدعی است فن [[خطابه]] را از صعصعه یاد گرفته است<ref>الغارات، ثقفی کوفی، ج۲، ص۸۹۱.</ref>.

[[عقیل بن ابی‌طالب]]{{ع}} او را این گونه توصیف کرده است: وی مردی [[عظیم]] الشأن و خوش بیان است؛ در [[جنگ]] [[سواره‌نظام]]، [[فرمانده]] است و همه دشمنانش را در [[نبرد تن به تن]] به [[خاک]] می‌اندازد؛ کارهای بی‌سامان را سامان می‌بخشد و بساط [[منظم]] [[تبهکاران]] را بر هم می‌زند؛ وی مردی بی‌نظیر است<ref>الغدیر، علامه امینی (ترجمه: جمعی از مترجمان، ج۱۷، ص۹۱۱).</ref>.

صعصعه در هنگام [[شهادت]] [[امیرمؤمنان علی]]{{ع}}<ref>المناقب آل ابی‌طالب، ابن‌شهرآشوب، ج۳، ص۹۷؛ روضة الواعظین، فتال نیشابوری، ص۱۳۷؛ الدر النظیم، ابن حاتم عاملی، ص۴۱۶؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، ج۴۲، ص۲۴۲؛ اعیان الشیعه، امین عاملی، ج۷، ص۳۸۸.</ref> و هم‌چنین در کنار [[قبر]] ایشان حضور داشته است<ref>بحارالانوار، علامه مجلسی، ج۴۲، ص۲۹۶؛ الانوار العلویه، جعفر نقدی، ص۳۸۸؛ جواهر التاریخ، علی کورانی، ج۱، ص۴۶۴.</ref>.