گریه: تفاوت میان نسخهها
جز
جایگزینی متن - 'شرکت' به 'شرکت'
جز (جایگزینی متن - 'کف' به 'کف') |
جز (جایگزینی متن - 'شرکت' به 'شرکت') |
||
خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
خود [[امام حسین]]{{ع}} فرموده است: {{متن حدیث|أَنَا قَتِيلُ اَلْعَبْرَةِ لاَ يَذْكُرُنِي مُؤْمِنٌ إِلاَّ بَكَى}}<ref>وسائل الشیعه، ج۴۴، ص۲۷۹.</ref>. من کشتۀ اشکم، هیچ مؤمنی مرا یاد نمیکند مگر آنکه (بخاطر مصیبتهایم) میگرید. [[امام سجاد]]{{ع}} بیست سال بر [[امام حسین]]{{ع}} گریست و هرگز طعامی پیش او نمیگذاشتند مگر آنکه گریه میکرد<ref>وسائل الشیعه، ج۴۶، ص۱۰۸.</ref>. به فرمودۀ [[امام صادق]]{{ع}}: هر ناله و گریهای [[ناپسند]] و [[مکروه]] است، مگر نالیدن و [[گریستن]] بر [[حسین]]{{ع}}: {{متن حدیث|كُلُّ اَلْجَزَعِ وَ اَلْبُكَاءِ مَكْرُوهٌ سِوَى اَلْجَزَعِ وَ اَلْبُكَاءِ عَلَى اَلْحُسَيْنِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ}}<ref>بحار الأنوار، ج۴۵، ص۳۱۳.</ref>. | خود [[امام حسین]]{{ع}} فرموده است: {{متن حدیث|أَنَا قَتِيلُ اَلْعَبْرَةِ لاَ يَذْكُرُنِي مُؤْمِنٌ إِلاَّ بَكَى}}<ref>وسائل الشیعه، ج۴۴، ص۲۷۹.</ref>. من کشتۀ اشکم، هیچ مؤمنی مرا یاد نمیکند مگر آنکه (بخاطر مصیبتهایم) میگرید. [[امام سجاد]]{{ع}} بیست سال بر [[امام حسین]]{{ع}} گریست و هرگز طعامی پیش او نمیگذاشتند مگر آنکه گریه میکرد<ref>وسائل الشیعه، ج۴۶، ص۱۰۸.</ref>. به فرمودۀ [[امام صادق]]{{ع}}: هر ناله و گریهای [[ناپسند]] و [[مکروه]] است، مگر نالیدن و [[گریستن]] بر [[حسین]]{{ع}}: {{متن حدیث|كُلُّ اَلْجَزَعِ وَ اَلْبُكَاءِ مَكْرُوهٌ سِوَى اَلْجَزَعِ وَ اَلْبُكَاءِ عَلَى اَلْحُسَيْنِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ}}<ref>بحار الأنوار، ج۴۵، ص۳۱۳.</ref>. | ||
هم [[گریستن]]، هم گریاندن، هم خود را شبیه گریهکنندگان در آوردن (تباکی) [[پسندیده]] است و [[اجر]] دارد. این همه [[فضیلت]] که برای گریه بر [[حسین]]{{ع}} بیان شده و اینکه [[اشک]] چشم، [[آتش دوزخ]] را فرو مینشاند و [[غمگین]] شدن در سوگ [[شهیدان کربلا]] ایمنی از [[عذاب]] است، در صورتی است که [[گناه]] و [[فسق]] و [[آلودگی]] [[انسان]] در حدّی نباشد که [[مانع]] رسیدن این [[فیض الهی]] گردد. اشکی که [[مبیّن]] [[پیوند عاطفی]] و رابطۀ مکتبی و [[اتصال روحی]] با [[راه]] و [[فکر]] و خط [[ائمّه]] و [[سید]] الشهداست، حتما [[زمینهساز]] [[پرهیز از گناه]] میگردد. به تعبیر [[شهید]] مطهّری: "گریه بر [[شهید]]، | هم [[گریستن]]، هم گریاندن، هم خود را شبیه گریهکنندگان در آوردن (تباکی) [[پسندیده]] است و [[اجر]] دارد. این همه [[فضیلت]] که برای گریه بر [[حسین]]{{ع}} بیان شده و اینکه [[اشک]] چشم، [[آتش دوزخ]] را فرو مینشاند و [[غمگین]] شدن در سوگ [[شهیدان کربلا]] ایمنی از [[عذاب]] است، در صورتی است که [[گناه]] و [[فسق]] و [[آلودگی]] [[انسان]] در حدّی نباشد که [[مانع]] رسیدن این [[فیض الهی]] گردد. اشکی که [[مبیّن]] [[پیوند عاطفی]] و رابطۀ مکتبی و [[اتصال روحی]] با [[راه]] و [[فکر]] و خط [[ائمّه]] و [[سید]] الشهداست، حتما [[زمینهساز]] [[پرهیز از گناه]] میگردد. به تعبیر [[شهید]] مطهّری: "گریه بر [[شهید]]، شرکت در حماسۀ او و هماهنگی با [[روح]] او و موافقت با [[نشاط]] او و حرکت اوست... [[امام حسین]]{{ع}} بواسطۀ [[شخصیّت]] عالیقدرش، بواسطۀ [[شهادت]] قهرمانانهاش، مالک قلبها و [[احساسات]] صدها میلیون [[انسان]] است. اگر کسانی که بر این مخزن [[عظیم]] و گرانقدر احساسی و [[روحی]] گمارده شدند، یعنی سخنرانان مذهبی، بتوانند از این مخزن [[عظیم]] در جهت هم شکل کردن و همرنگ کردن و هم [[احساس]] کردن روحها با [[روح]] [[عظیم]] [[حسینی]] بهره برداری صحیح کنند، [[جهانی]] [[اصلاح]] خواهد شد"<ref>شهید (ضمیمۀ قیام و انقلاب مهدی)، ص۱۲۴ و ۱۲۵.</ref>. پس مهمّ، [[شناخت]] فلسفۀ گریه در راستای احیای [[عاشورا]] و زنده نگهداشتن [[مراسم]] [[حسینی]] و [[فرهنگ]] کربلاست، نه [[گناه]] کردن و [[آلودگی]]، به [[امید]] [[پاک]] شدن با چند قطره [[اشک]]! معلوم نیست که [[دل]] و [[جان]] [[آلوده]]، آن همسویی را با [[امام]] داشته باشد که با یاد مصائبش گریه کند. | ||
گریه در [[فرهنگ عاشورا]]، [[سلاح]] همیشه برّانی است که فریاد [[اعتراض]] به [[ستمگران]] را دارد. "[[اشک]]"، [[زبان]] [[دل]] است و گریه، فریاد عصر [[مظلومیّت]]. [[رسالت]] [[اشک]] نیز [[پاسداری]] از "[[خون]] [[شهید]]" است. [[امام خمینی]] فرمود: "هر مکتبی، تا پایش سینهزن نباشد، تا پایش گریهکن نباشد، تا پایش توی سر و سینهزن نباشد [[حفظ]] نمیشود..."<ref>صحیفه نور، ج۸، ص۷۰.</ref>، "گریه کردن بر [[شهید]]، نگهداشتن، زنده نگهداشتن [[نهضت]] است"<ref>صحیفه نور، ج۱۰، ص۳۱.</ref>، "گریه کردن بر [[عزای امام حسین]]، زنده نگهداشتن [[نهضت]] و زنده نگهداشتن همین معنی است که یک جمعیت کمی در مقابل یک امپراطور بزرگ ایستاد...، آنها از همین گریهها میترسند، برای اینکه گریهای است که گریه بر [[مظلوم]] است، فریاد مقابل [[ظالم]] است"<ref>صحیفه نور، ج۱۰، ص۳۱.</ref>. | گریه در [[فرهنگ عاشورا]]، [[سلاح]] همیشه برّانی است که فریاد [[اعتراض]] به [[ستمگران]] را دارد. "[[اشک]]"، [[زبان]] [[دل]] است و گریه، فریاد عصر [[مظلومیّت]]. [[رسالت]] [[اشک]] نیز [[پاسداری]] از "[[خون]] [[شهید]]" است. [[امام خمینی]] فرمود: "هر مکتبی، تا پایش سینهزن نباشد، تا پایش گریهکن نباشد، تا پایش توی سر و سینهزن نباشد [[حفظ]] نمیشود..."<ref>صحیفه نور، ج۸، ص۷۰.</ref>، "گریه کردن بر [[شهید]]، نگهداشتن، زنده نگهداشتن [[نهضت]] است"<ref>صحیفه نور، ج۱۰، ص۳۱.</ref>، "گریه کردن بر [[عزای امام حسین]]، زنده نگهداشتن [[نهضت]] و زنده نگهداشتن همین معنی است که یک جمعیت کمی در مقابل یک امپراطور بزرگ ایستاد...، آنها از همین گریهها میترسند، برای اینکه گریهای است که گریه بر [[مظلوم]] است، فریاد مقابل [[ظالم]] است"<ref>صحیفه نور، ج۱۰، ص۳۱.</ref>. | ||