رضایت: تفاوت میان نسخه‌ها

==رابطه رضایت با عبودیت==

*وقتی [[انسان]] به وادی [[نور]] و [[هدایت الهی]] [[راه]] یافت، به روشنی در می‌یابد که از خود هیچ ندارد و همه هستی او [[مال]] [[خداوند متعال]] است. این جا است که به وادی [[عبودیت]] [[راه]] می‌یابد و خود را تحت [[تصرف]] و [[مالکیت]] عام [[خداوند]] [[احساس]] می‌کند. از این جهت است که [[قرآن کریم]] میان رسیدن به [[مقام عبودیت]] و [[مقام]] [[رضا]]، رابطه و پیوند ایجاد کرده و فرموده است: {{متن قرآن|يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ * ارْجِعِي إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً * فَادْخُلِي فِي عِبَادِي * وَادْخُلِي جَنَّتِي}}<ref>«ای روان آرمیده! * به سوی پروردگارت خرسند و پسندیده بازگرد! * آنگاه، در جرگه بندگان من درآی! * و به بهشت من پا بگذار!» سوره فجر، آیه ۲۷-۳۰.</ref>. در این [[آیات شریفه]]، [[قرآن]] [[مقدس]] به روشنی [[تبیین]] فرموده است: کسی که خود را در [[دنیا]] را [[عبد خداوند]] بداند و با رضایت و [[آرامش]] به [[قضا]] و تقدیر [[خداوند]] در جریان [[زندگی]] آغوش گشاید؛ [[خداوند متعال]] در [[آخرت]] آغوش [[رحمت]] خویش را به او خواهد گشود و او را در [[بهشت]] برین در میان بند‌گان خاص خود قرار خواهد داد. لذا، [[انسان]] به هر میزانی که به [[درجه]] والاتری از [[عبودیت]] نائل شده باشد، از [[رضا]] و خوشنودی بیش‌تری در [[زندگی]] برخوردار خواهد بود.

*[[علامه]] مصطفوی از [[مصباح الشریعه]] در این باب چنین [[نقل]] می‌کند: {{متن حدیث|وَ الرِّضَا اسْمٌ يَجْتَمِعُ فِيهِ مَعَانِي الْعُبُودِيَّةِ}}: [[رضا]] اسم و مفهومی است که تمام معانی [[عبودیت]] و [[بندگی]] [[خداوند]] در آن جمع است"<ref>مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۴، ص۱۵۴.</ref>. [[انسانی]] که خود را مالک چیزی در [[حیات]] بداند و به آن تعلق خاطر داشته باشد، از دایره [[عبودیت]] و رضای [[خداوند]] خارج است، چنان‌چه [[امام باقر]]{{ع}} فرموده است‌: {{متن حدیث|تَعَلُّقُ الْقَلْبِ بِالْمَوْجُودِ شِرْكٌ وَ بِالْمَفْقُودِ كُفْرٌ وَ هُمَا خَارِجَانِ مِنْ سُنَّةِ الرِّضَا}}<ref>مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۴، ص۱۵۴.</ref>. بر اساس این [[حدیث شریف]]، [[سخط]] و [[نارضایتی]] [[انسان]] اگر به سبب تعلق خاطرش به داشته‌های ([[مال]]، [[اولاد]]، و [[مقام]]) بوده است که [[خدا]] از او باز ستانده است، این [[شرک]] است؛ زیرا او قائل است که خودش مالک واقعی این داشته‌ها است. اگر [[سخط]] و [[نارضایتی]] [[انسان]] به خاطر تعلق خاطرش به آن چیزی است که ندارد، این نوعی [[کفر]] است. زیرا، خود را مستحق چیزی می‌داند که [[مال]] او نیست و این [[کفر]] و [[انکار]] [[مالکیت]] [[خداوند]] است<ref>[[عبدالله نظری شاری|نظری شاری، عبدالله]]، مکاتبه اختصاصی با دانشنامه امامت و ولایت.</ref>.